Άχμαντ Ελντίν
Ένα από τα χιλιάδες επιχειρήματα που αναιρούν τις θέσεις της Αθεΐας είναι αυτό της ηθικής. Συγκεκριμένα η ηθική χωρίς την ύπαρξη του Θεού είναι μια αυταπάτη. Οι αθεϊστές γνωρίζοντας ότι αυτό είναι ένα σοβαρό επιχείρημα που αντικρούει την «θρησκεία τους» τον Αθεϊσμό, προσπαθούν από την μεριά τους να απαντήσουν κατάλληλα.
Βρήκα από αυτό εδώ το αθεϊστικό blog μια σκέψη επί του θέματος. Βρήκα και άλλα πολλά που προσπαθούν με απελπισία να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα περί ηθικής και αθεΐας, και ότι η αθεΐα δήθεν περιέχει ηθική. Το μόνο που κάνουν είναι να επιτίθενται σε αυτό που νομίζουν αυτοί ανήθικο στην πίστη χωρίς καν να μας ορίζουν αρχικά σαν άθεοι ποια είναι και τι είναι η ηθική, ο ορισμός της, καθώς και ο ορισμός του καλού και του κακού. Εν ολίγοις μας γράφουν ότι πρόκειται να μιλήσουν για την αθεΐα και την ηθική που περιέχει, αλλά καταλήγουν να κατηγορούν την ηθική της πίστης η της θρησκείας του ατόμου και ακόμα χειρότερα το ίδιο το άτομο που πιστεύει.
Αυτό βεβαίως θεωρείται «λογική πλάνη» όταν επιχειρηματολογείς και ονομάζεται «Ad Hominem». Η λογική πλάνη αυτή επιτίθεται στον άνθρωπο προσωπικά χωρίς να δίνει βάση στα επιχειρήματα του η τα στοιχειά επί του θέματος. Κοιτάζει μόνο τον άνθρωπο και βγάζει συμπεράσματα από τον άνθρωπο και τις πράξεις του και όχι από τα στοιχεία η τα επιχειρήματα. Μια τέλεια μορφή λογικής πλάνης ad hominem από άθεο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Έτσι λοιπόν θέλησα να παρουσιάσω ένα άρθρο ενός άθεου με τα λιγότερο σφάλματα στο θέμα «περί ηθικής και θρησκείας» και να το απαντήσω αναλυτικά. Με κόκκινα γράμματα είναι τα λόγια του άθεου και με κανονικά είναι τα δικά μου:
Μία μόνο ηθική θα έπρεπε να είναι αρκετή: Κάθε πράξη σου να αυξάνει την ευτυχία των όντων του πλανήτη. Τίποτ’ άλλο δε χρειάζεται.
Μια φράση εντελώς αόριστη και γενική. Αν δηλαδή η ευτυχία ενός η πολλών είναι αντίθετη προς την ευτυχία των άλλων; Αν η ευτυχία αυτή καλεί στο κακό των άλλων; Μια σειρά από σκέψεις ακυρώνουν αυτή την γενική άστοχη φράση μιας και πρέπει ο Άθεος να ορίσει τι είναι ευτυχία και πως ορίζει το «κακό» και το «καλό» γενικά.
Τί δέκα εντολές, παρθενογενέσεις, κατάρες, φοβέρες, ενοχές επί ενοχών… Κι όμως, ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι αντλούν την ηθική τους από τα λεγόμενα “ιερά βιβλία” των θρησκειών ή από άλλα περίπλοκα συστήματα αξιών.
Θα πρέπει τότε να μας πει ο αρθογράφος από πού αντλεί την ηθική του. Μιας και ιστορικά οφείλει την ηθική που γνωρίζει και λογικά πράττει, σε αυτά τα ιερά βιβλία.
Ο Sam Harris στο βιβλίο του “Letter to a christian nation” αναφέρει μια φράση του Ινδού σοφού Μαχαβίρα απ’ τον 6ο αιώνα π.Χ. ο οποίος θεωρείται ιδρυτής της θρησκείας του Τζαϊνισμού: ”Να μην πληγώσεις, κακομεταχειριστείς, καταπιέσεις, υποδουλώσεις, προσβάλλεις, βασανίσεις η σκοτώσεις κανένα πλάσμα ή ζωντανό ον“. Δίκαια λέει ο Harris ότι “μέσα σε μία μόνο φράση ο Μαχαβίρα κατάφερε να ξεπεράσει την ηθική της βίβλου”. Και συνεχίζει: ”Σκεφτείτε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος σήμερα εάν αυτό ήταν το κεντρικό ηθικό δίδαγμα της βίβλου”.
Προσέξτε εδώ την αντιφατικότητα του Σαμ Χαρις και συνεπώς και του αρθρογράφου που την ενστερνίζεται. Ο Μαχαβιρα δεχόταν την ύπαρξη του Θεού η μιας ανώτερης δύναμης. Σε αυτό βέβαια ο Σαμ Χαρις διαφωνεί η αποφεύγει να το αναφέρει, αλλά αυτό δεν τον σταματά να χρησιμοποιεί τα λόγια του Μαχαβιρα ο οποίος αυτήν την ηθική την αντλούσε από μια ανώτερη δύναμη. Και εδώ είναι το πρόβλημα των αθεϊστών και της αθεΐας. Ότι η ηθική χωρίς Θεό είναι κάτι ρευστό και υποκειμενικό και μόνο ως αυταπάτη μπορεί να χαρακτηριστεί. Για παράδειγμα όταν για τον Α είναι κάτι καλό τότε για τον Β είναι κάτι κακό(όχι σε απλά θέματα μόνο αλλά και σε σοβαρά).
Η ανώτερη δύναμη θέτει τις βάσεις και για τον Α και τον Β τι να ακολουθήσει, οπου είναι ένα μέτρο για όλους. Δεν μπορούν οι άθεοι να ορίσουν τι είναι καλό και τι είναι κακό. Είναι υποκειμενικό και ρευστό, αντικρούεται και αναιρείται εύκολα.
Πως βλέπει ανώτερη ηθική ο Σαμ Χαρις όταν δεν ορίζει τι είναι ηθική και απλά προτείνει τι του αρέσει και τι όχι; Αυτό το σκεπτικό αντικρούεται εύκολα γιατί ο καθένας μπορεί να βάλει τις προσωπικές του «αξίες» και να τις πλασάρει σαν ιδανικές. Πως για παράδειγμα μπορεί ο Σαμ Χαρις και ο κάθε άθεος να αντικρούσει την «ηθική» ενός εγκληματία, βιαστή, απατεώνα, όταν κατά την γνώμη(των κακών ατόμων) τους το «κακό» που κάνουν το πλασάρουν σαν ηθικό; Με άλλα λόγια στο τέλος έχουμε διαφορετικές ηθικές για τον καθένα. Δηλαδή ένα μπάχαλο στην κοινωνία. Αντίθετα, η ηθική πρέπει να προέρχεται από μια μη ανθρωπινή πηγή, οπου με σοφία και τελειότητα (μιας και άνθρωπος έχει ελαττώματα) να ορίσει τι είναι το καλό και τι είναι το κακό έτσι ώστε να το ακολουθήσουμε όλοι μας με ίσους όρους.
Το «:”Να μην πληγώσεις, κακομεταχειριστείς, καταπιέσεις, υποδουλώσεις, προσβάλλεις, βασανίσεις η σκοτώσεις κανένα πλάσμα ή ζωντανό ον“ για έναν άθεο δεν μπορεί στην ουσία να είναι ο ηθικός του οδηγός μιας και τον καταπατά από την αρχή μέχρι το τέλος. Και πληγώνουν αυτούς που πιστεύουν στον Θεό και τους καταπιέζουν με την κριτική τους και τους προσβάλουν. Το κύριο όμως πρόβλημα είναι το γιατί θεωρούν ότι αυτός ο κώδικας είναι «καλός» και πρέπει να τηρείται, από την στιγμή που δεν υπάρχει Θεός. Όλα δεν επιτρέπονται; Και αν δεν επιτρέπονται όλα γιατί πρέπει να υπάρχει ένας κανόνας που πρέπει να τηρείται;
Βλέπετε, το πρόβλημα είναι ότι οι άθεοι και η αθεΐα δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι το καλό και τι είναι το κακό μιας και είναι αδύνατον με την απουσία του Θεού. Ο κάθε αθεϊστής η άνθρωπος που αρνείται τον Θεό, όλα για αυτόν είναι σχετικά, ρευστά και υποκειμενικά.
Για παράδειγμα, διαλαλούν οι χριστιανοί ότι η κυριότερη αξία τους είναι η αγάπη. Ωστόσο θεωρούν ότι είναι προτιμότερο να αναγκάσουμε τους ομοφυλόφιλους να ζήσουν μια δυστυχισμένη ζωή στο περιθώριο παρά να τους αφήσουμε να ενταχθούν στην κοινωνία, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να ερωτευθούν και να ευτυχήσουν όπως κάθε πλάσμα του πλανήτη. Πώς μπορεί αυτό να ‘ναι αγάπη;
Η ομοφυλοφιλία στην Θεολογία ( Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ) θεωρείται έγκλημα και παρανομία . Γιαυτο και κατακρίνεται. Είναι σαν να λέγαμε στον αρθρογράφο ότι ένας παράνομος στην κοινωνία πρέπει να ενταχθεί στην κοινωνία και να τον αγαπήσουμε. Ο παράνομος πρέπει να διορθωθεί και να μην παρανομεί για να τον δεχτεί η κοινωνία και το σύστημα της.
Οι τρεις αβρααμικές θρησκείες (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ) θεωρούν ότι η γυναίκα είναι ον πονηρό και κατώτερο απ’ τον άνδρα. Σε κάποιες ισλαμικές χώρες μάλιστα κόβουν την κλειτορίδα της γυναίκας για να μην μπορεί να νιώσει ηδονή, ώστε να γλιτώσει απ’ τους “πειρασμούς” (σας συνιστώ να διαβάσετε το αυτοβιογραφικό βιβλίο Infidel της Hirsi Ali το οποίο είναι συγκλονιστικό και αναφέρεται σε αυτό το θέμα). Σε μικρότερο βαθμό, αλλά υπό το ίδιο σκεπτικό, ενοχοποιεί την ανθρώπινη φύση ο χριστιανισμός όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση. Ενοχοποιεί τις ηδονές και τις χαρές, τις οποίες μάλιστα χαρακτηρίζει υποτιμητικά ως “σαρκικές” λες το σώμα μας είναι από μόνο του κάτι ένοχο.
Ο αρθρογράφος δεν φέρνει κανένα απολύτως στοιχείο για αυτά που λέει. Αερολογεί και παπαγαλίζει την αθεϊστική προπαγάνδα για την θέση της γυναίκας. Το Ισλάμ εξυψώνει την γυναίκα και αναγνωρίζει τα δικαιώματα της. Η κλειτοριδεκτομη είναι ένα αφρικάνικο έθιμο και δεν έχει να κάνει με το ίδιο το Ισλάμ. Εδώ ο αρθρογράφος μιλά για κακές πρακτικές ανθρώπων όχι για το τι λέει το πιστεύω(άλλο ένα παράδειγμα του ad hominem). Γιατί όμως ο αρθρογράφος δεν τονίζει, με τον ίδιο τρόπο, τα αθεϊστικά εγκλήματα του Στάλιν και του Χίτλερ; Μήπως να κριτικάρουμε την αθεΐα από τις πράξεις αυτών των αθεϊστών; Γιατί όταν μιλάμε για ανθρώπους καλό είναι να τους κοιτάμε στο σύνολο τους μαζί με τις πράξεις τους, αν θέλουμε να μιλήσουμε για πράξεις και να κρίνουμε το πιστεύω μέσα από αυτές. Το επίπεδο της επιχειρηματολογίας βεβαίως είναι πολύ χαμηλό από τον αρθρογράφο όταν καλεί να δούμε την κλειτοριδεκτομη που δήθεν υπάρχει στο Ισλάμ μέσα από ένα βιβλίο αυτοβιογραφίας και όχι μέσα από τις πηγές του Ισλάμ. Εδώ βλέπουμε και την λανθασμένη τακτική του άθεου αρθρογράφου όταν κάνει κριτική σε ένα πιστεύω η μια θρησκεία. Όταν θέλεις να κριτικάρεις ένα πιστεύω τότε πας στις πηγές του, όχι σε βιβλία τύπου «αρλεκιν»
Προς τί όλη αυτή η παράλογη ηθική; Δεν μας αρκεί να κάνουμε το καλό στους συνανθρώπους μας; Γιατί πρέπει να μπλέξουμε τόσο πολύ τα πράγματα; Τί σχέση έχει με την ηθική το πώς κάνουν οι άνθρωποι σεξ, το πώς τρώνε, πώς γλεντάνε, πώς χαίρονται και πώς λυπούνται εάν δε βλάπτουν με κανένα τρόπο τον συνάνθρωπό τους;
Το «καλό» όπως είπαμε για έναν άθεο είναι κάτι ρευστό και υποκειμενικό. Δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι το «καλό» χωρίς τον Δημιουργό αυτών των ιδεών. Τα πράγματα μπλέκουν όταν καλείς στην ηθική και στο «καλό» και δεν γνωρίζεις την προέλευση και τον ορισμό τους. Δεν ισχύει το ίδιο όμως όταν πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη που δημιούργησε την ηθική για τους ανθρώπους και έχει ένα συγκεκριμένο σκελετό. Η ηθική έχει άμεση σχέση με την συμπεριφορά του ανθρώπου ακόμα και αν δεν βλάπτει σωματικά τον άλλον. Επηρεάζει τις αξίες της κοινωνίας και την ομαλή λειτουργία. Τα «κακά» παραδείγματα επηρεάζουν αρνητικά, άρα βλάπτουν έστω και μακροπρόθεσμα. Ένα παράδειγμα είναι η πορνογραφία. Επίσης, πρέπει να καταλάβει ο άθεος αρθρογράφος ότι δεν παίζει ρόλο μόνο να μην βλάψεις τον συνάνθρωπο σου, αλλά να μην βλάψεις επίσης και τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί με τον έναν τρόπο η τον άλλον αυτό κάποτε θα επηρεάσει και τον συνάνθρωπο σου.
Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε ότι οι οργανωμένες θρησκείες είναι συστήματα εξουσίας με απώτερο σκοπό τον έλεγχο των μαζών αποκαλύπτεται ο πραγματικός σκοπός της ηθικής τους. Κάποιοι θα πούνε ότι ίσως στις πρωτόγονες κοινωνίες η θρησκεία να ήταν αναγκαίο κακό. Όμως, όπως λέει ο Arthur Clarke, “γιατί κατέληξε να κάνει περισσότερο κακό απ’ όσο ήταν αναγκαίο;
Η αθεΐα είναι αυτή που έχει σκοπό την καταστροφή των αξιών και τις ηθικής. Την καταστροφή της έννοιας του καλό και του κακού. Καλεί σε μια κοινωνία όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, όπως το θέλει, και όπου θέλει με κύριο σκοπό να βλάψει και να καταστρέψει (χωρίς να το καταλαβαίνει). Η αθεΐα θέλει τον άνθρωπο τυφλωμένο σαν ζώο να περιφέρεται από εδώ και από εκεί. Στο βίντεο εδώ μπορείτε να ακούσετε την αναλυτική μου αναίρεση στο θέμα της εναντίωσης της οργανωμένης πίστης και πως ο Arthur Clarke αναιρείται από τα στοιχεία της μοντέρνας ιστορίας μιας και τα χειρότερα εγκλήματα και καταστροφές έχουν διαπραχθεί από τον κοσμικό τρόπο ζωής και συνεπώς τον αθεϊσμό. Εδώ βλέπουμε τον άθεο αρθρογράφο να μην κάνει αναφορά για την «ηθική» της αθεΐας αλλά να επιτίθεται στην ηθική της πίστης η της θρησκείας.
Πλέον στον εικοστό πρώτο αιώνα δε μας μένουν περιθώρια για να συντηρούμε τέτοιες ξεπερασμένες ηθικές.
Μία μόνο ηθική θα έπρεπε να μάς είναι αρκετή: Κάθε πράξη σου να αυξάνει την ευτυχία των όντων του πλανήτη. Τίποτ’ άλλο δε χρειάζεται.
Άρα λοιπόν εσείς οι άθεοι πρέπει να εγκαταλείψετε την ιδέα ότι δεν υπάρχει Θεός. Μιας και δεν βοηθάτε στην ευτυχία των όντων που στατιστικά οι περισσότεροι πιστεύουν στον Θεό.
Αν για κάτι δεν έχουμε περιθώριο στον εικοστό πρώτο αιώνα αυτό είναι η για την άποψη που θέλει τον άνθρωπο χωρίς Θεό. Χωρίς δηλαδή ορισμούς και έννοιες τι είναι το καλό και το κακό, τι είναι ηθικό και τι είναι ανήθικο. Όλα να τα κάνουμε έναν αχταρμά και να ακολουθούμε ότι επιθυμίες έχουμε. Εν ολίγοις προώθηση του χάους και της ζωώδης συμπεριφοράς.
Κλείνοντας το άρθρο και την αντίκρουση στον άθεο αρθρογράφο, πρέπει για άλλη μια φορά να τονιστεί ότι οι άθεοι δεν έχουν καμία επιχειρηματολογία περί ηθικής της αθεΐας. Και επειδή το γνωρίζουν, επιτίθενται σε αυτούς που πραγματικά διδάσκονται ηθική από την πίστη τους στον Θεό.
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ για την ηθική του Ισλάμ
Categories: atheism, ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, Μουσουλμάνοι