Ακολουθεί η ιστορία της αδελφής μας Σοφίας για το πως ασπάστηκε το Ισλάμ.
Γεια σας, με λένε Σοφία και κατάγομαι από μια μικρή πόλη της επαρχίας, ασπάστηκα το Ισλάμ περίπου πριν από 4 χρόνια.
Το Ισλάμ ήρθε στη ζωή μου κατά τα φοιτητικά μου χρόνια όπου βρισκόμουν σε έναν γενικότερο επαναπροσδιορισμό αντιλήψεων. Ασχολιόμουν με την έρευνα που αφορούσε την κουλτούρα και τον άνθρωπο και γι’ αυτό το λόγο είχα μπει σε μια διαδικασία να συνειδητοποιώ ότι πολλά πράγματα τα οποία ο κόσμος γύρω μου τα θεωρούσε ως αλήθειες και πάγιες αξίες, ήταν τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, προϊόντα επινόησης προς εξυπηρέτηση πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων. Θέματα κουλτούρας, ιστορίας, εθνικά θέματα, όλα αυτά περιείχαν μύθους πάνω στους οποίους ήταν χτισμένες αντιλήψεις και διαμόρφωναν αυτό που λέμε σήμερα εθνική ταυτότητα. Αρχίζω να μπαίνω λοιπόν σε μια κατάσταση επαναπροσδιορισμού γενικότερα, ποια είμαι, τι πιστεύω, αρχίζω να αναιρώ παλαιότερες αντιλήψεις μου, να βλέπω τα πράγματα με μια περισσότερο κριτική ματιά.
Την ίδια αντίληψη περίπου είχα και για το Χριστιανισμό. Ήμουν μια Χριστιανή που βίωνα τον Χριστιανισμό κυρίως ως παράδοση, και παρόλο που με ενοχλούσαν διάφορα στην εκκλησία, και θεωρούσα πολλά πράγματα κατασκευασμένα, είχα μέσα μου την ισχυρή πεποίθηση ότι υπάρχει μια αλλοιωμένη αλήθεια. Ήμουν σίγουρη ότι υπήρχε μια βάση, μια αφετηρία. Το πρόσωπο του Ιησού (ειρήνη σε αυτόν) ήταν μια από τις μορφές που με συγκινούσαν. Δε θυμάμαι τον εαυτό μου να με αγγίζουν ιδιαίτερα οι άγιοι, και οι εικόνες, πέρα από τα πρόσωπα του Ιησού (ειρήνη σε αυτόν), της μητέρας του Μάριαμ (ειρήνη σε αυτή) και αυτής της Ανώτερης δύναμης που ένιωθα ότι υπάρχει και την επικαλούμουν σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Μου άρεσε να πηγαίνω στην εκκλησία κάποιες Κυριακές, είτε να την επισκέπτομαι για προσευχή όταν ήταν άδεια. Εκείνη την περίοδο βρέθηκα στο εξωτερικό για σπουδές, σε μια χώρα όπου η επικρατούσα θρησκεία ήταν ο Καθολικισμός. Βλέποντας έτσι από κοντά και βιώνοντας καθημερινά μια διαφορετική κουλτούρα, αναρωτιόμουν ποια θρησκεία ανά τον κόσμο άραγε να είναι η σωστή; Άρχισα θυμάμαι να ψάχνω θέματα θρησκευτικού περιεχομένου και τυχαία άκουσα ένα βίντεο που έλεγε ότι ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο. Παρόλο που αυτό το βίντεο φαινόταν να είναι ασήμαντο ως περιεχόμενο, ακούγοντας αυτή τη φράση ένιωσα μέσα μου μια έντονη ανάγκη αναζήτησης του Θεού. Ήταν ένα ερέθισμα που ίσως ήρθε την κατάλληλη στιγμή και με ταρακούνησε, και πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς αυτό το συναίσθημα με λόγια. Έτσι στράφηκα στον ουρανό και είπα μέσα από την καρδιά μου να μου δώσει ένα σημάδι, μια απόδειξη ότι υπάρχει, και εγώ αν το δω θα πιστέψω πραγματικά, έψαχνα μια επιβεβαίωση, έχοντας την πεποίθηση ότι θα δω κάποιο θαύμα στον ουρανό ή κάτι παρόμοιο… Πίστευα ότι ο Θεός θα με οδηγούσε με κάποια απόδειξη να γίνω καλύτερη Χριστιανή στη πράξη. Έτσι το είχα στο μυαλό μου.
Μετά από κάποιους μήνες, γνώρισα τον άντρα μου ο οποίος είναι Μουσουλμάνος και όπως είναι φυσικό το θέμα της θρησκείας ήταν ένα θέμα που το συζητούσαμε. Ήμουν ανοιχτή να διαβάζω και να ακούω πράγματα καινούρια, ωστόσο απέναντι στο Ισλάμ ήμουν προκατειλημμένη. Διάβαζα μεν το Κοράνι, αλλά η καρδιά μου είχε την επιθυμία να εναντιωθεί εξαρχής σε αυτό και το διάβαζα επιπόλαια. Ο λόγος του ήταν ευθύς, όχι σαν εκείνον της Αγ. Γραφής που διηγείται μια ιστορία, αλλά ήταν σαν κάποιος να σου μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και να σε προειδοποιεί. Ο Θεός της «αγάπης» και των επιθυμιών που είχα συνηθίσει στο Χριστιανισμό, δεν τον έβρισκα εδώ. Εδώ τα λόγια ήταν καθαρά, οι εντολές επίσης και αυτό με έκανε να βλέπω τον Θεό «κακό», ένα συναίσθημα που μου δημιουργούσαν οι επιθυμίες μου. Έτσι λοιπόν, άρχισα να ερευνώ περισσότερο το Ισλάμ παράλληλα και το Χριστιανισμό, και να προσπαθώ να διακρίνω μεν μια αλήθεια, αλλά έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου να καταλήξω ότι το Ισλάμ είναι λάθος και ο Χριστιανισμός σωστός. Ανακαλύπτω έτσι και τη σελίδα του αδερφού μας Άχμαντ Ελντίν (ο Αλλάχ να τον ανταμείψει με καλό για τη γνώση που μας μεταφέρει από τις ορθές πηγές), και αρχίζω να ακούω διαθρησκευτικούς διαλόγους, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι ακριβώς το Ισλάμ και ποιο το δόγμα του. Όσο όμως περισσότερο το έψαχνα, τόσο πιο ενδιαφέρον το έβρισκα. Άρχισα να παίρνω απαντήσεις σε θέματα που ο Χριστιανισμός ποτέ δεν μου είχε απαντήσει ικανοποιητικά και αυτό με κέρδιζε όλο και περισσότερο. Μέσα σε διάφορα πράγματα που διάβαζα, στην αντίληψή μου έπεσαν κάποια βίντεο που εξηγούσαν τη δογματική του Ισλάμ (http://islamforgreeks.org/2011/09/03/aqeedah-courses-video/). Το θεώρησα σημαντικό να τα ακούσω μιας και το δόγμα αποτελεί τον πυρήνα κάθε θρησκείας. Είχα διαβάσει βέβαια για τη μοναδικότητα του Θεού, είχα ακούσει για τον προφήτη Μοχάμμαντ (ειρήνη σε αυτόν), όμως αυτό που έκανε την καρδιά μου να δεχτεί το Ισλάμ ήταν κάτι άλλο. Στα μαθήματα δογματικής άκουσα τα εξής: Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται μεσολαβητές για να έρθει κοντά στο Θεό, δε χρειάζεται να λατρέψει εικόνες, αγίους, είδωλα γιατί αυτά είναι δημιουργήματα και δεν μπορούν να ωφελήσουν τον άνθρωπο ούτε να τον βλάψουν. Δεν μπορούν τα δημιουργήματα να λατρεύονται στη θέση του Δημιουργού γιατί Αυτός είναι που δημιουργεί τα πάντα από το μηδέν και άρα μόνο σε Αυτόν ανήκει αποκλειστικά το δικαίωμα της λατρείας… Ο Θεός είναι κοντά μας με τη γνώση Του, γνωρίζει και ακούει τα πάντα από τον καθένα μας, έχει τη δύναμη να ακούει την επίκληση και να την απαντάει, και ο άνθρωπος δεν χρειάζεται μεσάζοντες για να έρθει κοντά Του. Όλα αυτά μου ακουγόταν τόσο λογικά και οι άγιοι και η λατρεία εικόνων πλέον τόσο ανούσια. Έπειτα άκουσα ότι ο Θεός στο Ισλάμ δεν έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τίποτα δεν μπορεί να Του μοιάσει. Αυτό ήταν αρκετό για να αναιρεθεί και η θεότητα του Ιησού, γιατί κάποιος όπως τον Ιησού που ήταν άνθρωπος και είχε ανθρώπινες ανάγκες (φαγητό, ύπνος, προσευχή στον Θεό) δεν μπορεί να είναι θεός, άρα ούτε άξιος να λατρευτεί. Ότι έκανε το έκανε με το αξίωμα ενός προφήτη του Θεού. Έτσι σε πρώτη φάση ο Χριστιανισμός κατέρρευσε στα μάτια μου. Στη συνέχεια όμως, αυτό το δόγμα δεν αποδόμησε μόνο το Χριστιανισμό αλλά κάθε άλλη θρησκεία! Δεν υπήρχε νόημα να ψάξω τίποτε άλλο γιατί δεν υπάρχει καμία θρησκεία στον κόσμο που να μην περιλαμβάνει λατρεία στη δημιουργία. Αυτό από μόνο του φτάνει για να αποδείξει την αλήθεια του Ισλάμ. Το Ταουχίντ (ο μονοθεϊσμός) δηλαδή ήταν αυτό που με άλλαξε και πιο συγκεκριμένα ότι η λατρεία ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο Θεό και η μοναδικότητα των χαρακτηριστικών Του. Μόλις άκουσα όλα αυτά ένα ρίγος με διαπέρασε, γονάτισα στο πάτωμα, προσκυνούσα τον Αλλάχ τον Δημιουργό μου και άρχισα να κλαίω νιώθοντας τέτοια χαρά που βρήκα τον Κύριό μου, και αναρωτιόμουν πώς μπορούσα να είμαι τόσο τυφλή, άδικη, και υπεροπτική απέναντι στις ευλογίες Του, ένιωθα μια βαθειά μετάνοια και ότι πράγματι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να λατρεύεται παρά μόνο Αυτός που δημιουργεί ζωή από το μηδέν. Για μένα δεν χρειάστηκε άλλη απόδειξη. Έχω ακούσει πολλά για αυτή την επιλογή μου να ασπαστώ το Ισλάμ. Όμως κυρίως ακούω ότι παρασύρθηκα από ανθρώπους που πίσω τους κρύβονται συμφέροντα γεωπολιτικά, οικονομικά κ.ο.κ. Μα τι είδους πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα μπορεί να έχει μια θρησκεία που σου ζητάει να τηρήσεις μόνο 5 πράγματα, την ομολογία πίστης (Ο Αλλάχ είναι ο μόνος άξιος λατρείας και ο Μοχάμμαντ ο προφήτης και απεσταλμένος Του), την καθημερινή προσευχή, τη νηστεία, το ετήσιο προσκύνημα στη Μέκκα και την υποχρεωτική ελεημοσύνη στο φτωχό; Τι είδους συμφέροντα μπορεί να κρύβονται πίσω από ένα τέτοιο κάλεσμα;
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή μου ο τρόπος μεθοδολογίας κατανόησης του Ισλάμ (http://islamforgreeks.org/2012/08/03/manhaj/ ), γιατί λειτούργησε σαν ασπίδα για μένα στη μετέπειτα πορεία μου σα Μουσουλμάνα. Και αυτό γιατί κάποιος που πρωτοασπάζεται το Ισλάμ θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλές «κουλτούρες» του Ισλάμ, αιρέσεις, και γενικότερα με πολλές διαφορετικές ερμηνείες, κάτι που ο προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) είχε προφητέψει. Πρέπει να ακολουθήσουμε τη μεθοδολογία των πρώτων Μουσουλμάνων, πώς ερμήνευσαν και κατανόησαν εκείνοι το Ισλάμ, διαφορετικά θα καταλήξει κάποιος να ακολουθεί κουλτούρες αναμεμειγμένες με το Ισλάμ, τις προσωπικές γνώμες του, τις επιθυμίες του, απομακρύνοντας έτσι τον εαυτό του από την αλήθεια. Πραγματικά είναι κρίμα για κάποιον που κάνει το βήμα να ασπαστεί το Ισλάμ, να περάσει όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται αυτή η επιλογή και να καταλήξει με τους χαμένους στην Μεταθανάτιο ζωή. Θυμάμαι ένας καθηγητής μου, μας έλεγε ότι ο επιστήμονας για να είναι σε θέση να μιλήσει για το έργο ενός συγγραφέα και να το παρουσιάσει στην επιστημονική κοινότητα, είναι υποχρεωμένος να μιλήσει βασισμένος στα όρια του βιβλίου, χωρίς περαιτέρω ερμηνείες και προσωπικές γνώμες, διαφορετικά θα λέγεται δημοσιογράφος και όχι επιστήμονας. Αυτή η μεθοδολογία προσέγγισης ενός βιβλίου λέγεται Μεθοδολογία Ανάλυσης Λόγου και είναι ένα από τα πιο γνωστά μαθήματα που διδάσκονται οι φοιτητές σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο εξωτερικό ανά τον κόσμο. Και θέλω να καταλήξω ότι με αυτόν τον τρόπο μας δίδαξε ο αγράμματος προφήτης μας (ειρήνη σε αυτόν) να ακολουθούμε την πίστη μας, χωρίς ερμηνείες και προσωπικές εκτιμήσεις των πηγών, επικαλούμενοι τη λογική μας, όπως κάνουν πολλά αιρετικά παρακλάδια του Ισλάμ. Και αναφέρω τις Πανεπιστημιακές Σπουδές όχι για να επαληθεύσω το Ισλάμ, αλλά για να πω ακριβώς το αντίθετο. Το Ισλάμ έχει διδάξει αυτή τη μεθοδολογία και τον τρόπο σκέψης στον άνθρωπο 1400χρόνια πριν. Αν αυτή η μεθοδολογία αφορά πράγματα μη θεολογικού περιεχομένου, τότε πόσο μάλλον αναγκαίο είναι για θέματα που αφορούν τη Σωτηρία του ανθρώπου μια τέτοια μεθοδολογία. Αυτό, για εμένα προσωπικά, είναι ένα κομμάτι πολύ σημαντικό της πίστης μου που με προστάτεψε από πολλές λάθος πρακτικές που συνάντησα στο δρόμο μου και αποδεικνύει ότι μόνο από τον αληθινό Θεό μπορεί να έχει σταλθεί αυτό το τέλειο σύστημα θρησκείας του Ισλάμ.
Τέλος όσον αφορά την οικογένειά μου, δεν το έχουν αποδεχτεί και δεν ξέρω αν ποτέ θα το αποδεχτούν. Ήταν και είναι πάρα πολύ βαρύ για την οικογένειά μου, οι οποίοι με καλούν να κρύβω τη θρησκεία μου και να μη φοράω μαντήλα. Ευτυχώς και όλη η δόξα ανήκει στον Αλλάχ έχω απομακρυνθεί σε ένα περιβάλλον Ισλαμικό, όπου μπορώ να πράττω τη θρησκεία μου. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε στιγμή πώς θα μπορούσα να συνυπάρξω σε ένα σπίτι όπου με καλούνε να παρακούσω τον Αλλάχ τον Ύψιστο και γενικότερα πώς να ζω σε μια κοινωνία που οι συνήθειες και οι αντιλήψεις μας είναι εντελώς διαφορετικές. Σε όσους αποκάλυψα την πίστη μου, είτε απομακρύνθηκαν, είτε δε μου ξαναμίλησαν, είτε ειρωνεύτηκαν. Αλχάμντουλιλλάχ, όλα είναι για καλό.
Το Ισλάμ δεν είναι αυτό που μας παρουσιάζουν στις τηλεοράσεις, δεν έχει καμία σχέση με τρομοκρατικές οργανώσεις που σκοτώνουν αθώους, δεν έχει σχέση με χορούς περιστρεφόμενων δερβίσηδων και λατρείας αγίων (σούφι), ή με αυτομαστιγώματα (σιίτες). Όποιος με ειλικρίνεια ενδιαφέρεται να μάθει για αυτό ή να το ακολουθήσει, θα του είναι αρκετό το Κοράνι και η προφητική παράδοση, όπως έχει διαταχθεί ο κάθε Μουσουλμάνος να ακολουθεί. Προσωπικά, όσο και να ευχαριστώ τον Ύψιστο δεν θα είναι ποτέ αρκετό να Τον ευχαριστήσω όπως Του αξίζει για την ευλογία της καθοδήγησης που μου χάρισε. Είθε ο Αλλάχ να προστατεύει και να δίνει σταθερότητα και υπομονή στα αδέρφια μου όπου και να βρίσκονται, και να καθοδηγήσει περισσότερους ανθρώπους στην αλήθεια του Ισλάμ..
Για περισσότερες ιστορίες Ελλήνων/ιδων που ασπάστηκαν το Ισλάμ μπορείτε να βρείτε εδώ
Categories: Μουσουλμάνοι