Άχμαντ Μ.Ελντίν
بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد
Ο Ίμπν Ράτζαμπ ανέφερε:
عن ابن رجب وَقَالَ رَجُلٌ لِأَبِي الدَّرْدَاءِ أَوْصِنِي فَقَالَ اذْكُرِ اللَّهَ فِي السَّرَّاءِ يَذْكُرْكَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ فِي الضَّرَّاءِ وَعَنْهُ أَنَّهُ قَالَ ادْعُ اللَّهَ فِي يَوْمِ سَرَّائِكَ لَعَلَّهُ أَنْ يَسْتَجِيبَ لَكَ فِي يَوْمِ ضَرَّائِكَ
Ένας άνδρας είπε στον Άμπου Νταρντά, «συμβούλεψε με». Ο Άμπου Νταρντά είπε: «Να θυμάσαι τον Αλλάχ τον Ύψιστο όταν είσαι χαρούμενος και θα σε θυμηθεί όταν είσαι λυπημένος. Να επικαλείσαι τον Αλλάχ στις χαρούμενες ημέρες έτσι ώστε να σου απαντήσει κατά την διάρκεια των δύσκολων ημερών σου. {Τζάμι’ αλ Ουλούμ ουάλ Χίκαμ, νο. 19}
Μια παρόμοια ρήση από τον Προφήτη صلى الله عليه وسلم διαβάζεται:
تَعَرَّفْ إلَى اللَّهِ فِي الرَّخَاءِ يَعْرِفُك فِي الشِّدَّةِ
«Να αναγνωρίζεις τον Αλλάχ (τα δικαιώματα του) στις εύκολες στιγμές για να σε θυμάται στις δύσκολες στιγμές σου» {19ο χαντίθ, από τα 40 αχαντίθ του Νάουαουι}
Ο Αλλάμα, Σέιχ Σάλιχ αλ Φαουζάν, σχολιάζει την ρήση λέγοντας ότι ο πιστός οφείλει να είναι κοντά στον Αλλάχ σε όλες τις περιστάσεις και καταστάσεις της ζωής του. Όταν είναι γεμάτος από χαρά, πλούτο και θετικά συναισθήματα πρέπει να προσέχει να μην εγκαταλείπει τις υποχρεώσεις που έχει προς τον Κύριο του. Να τηρεί το νόμιμο και το επιτρεπτό και να μην χαλαρώνει λόγω των ευκολιών που του δόθηκαν.
Πολλές φορές η επάρκεια γεννάει το χαρακτηριστικό της αλαζονείας στην καρδιά του ανθρώπου και την ροπή προς την αμαρτία. Ο Ύψιστος λέει:
كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَىٰ
أَن رَّآهُ اسْتَغْنَىٰ
«Κι όμως ο άνθρωπος ξεπερνά κάθε όριο (είναι παραβάτης), διότι βλέπει τον εαυτό του σαν αυτάρκη» {Κοράνι 96:6-7}
Όταν ο άνθρωπος σκέπτεται η νομίζει τον εαυτό του ως αυτάρκη, τότε ξεχνά τον Κύριο του και υποσυνείδητα νιώθει ότι δεν τον έχει ανάγκη. Όταν πέσει στην ανάγκη θυμάται πάλι τον Ύψιστο, όταν απαλλαγεί από την ανάγκη και το πρόβλημα τότε πάλι αδιαφορεί. Αυτό δηλώνει μια αδυναμία στο κομμάτι της πίστης και είναι απόδειξη για μια καρδιά η οποία είναι άρρωστη.
Όταν όμως ο πιστός στα εύκολα είναι υπάκουος, συνειδητοποιημένος, συγκρατημένος και θυμάται τον Κύριο του, τότε ο Αλλάχ θα τον προστατέψει και θα τον φυλάξει στις δυσκολίες του. Διότι οι ενάρετες πράξεις και το στοιχείο της υπακοής που επέδειξε στις ευκολίες και τις χαρές θα μεσολαβήσουν για να προστατευτεί στα δύσκολα και στα προβλήματα. Ο Ύψιστος περιγράφει τους κατοίκους του παραδείσου λέγοντας:
آخِذِينَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُحْسِنِينَ
كَانُوا قَلِيلًا مِّنَ اللَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ
وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ
«…απολαμβάνοντας, ότι τους έδωσε ο Κύριος τους, γιατί πριν απ’ αυτό έκαναν καλές πράξεις (στην επίγεια ζωή). Συνήθιζαν να κοιμούνται λίγο τη νύχτα, (αφού προσεύχονται). Και το τελευταίο μέρος της νύκτας πριν την αυγή παρακαλούν ζητώντας Συγχώρηση (από τον Αλλάχ). Και στις περιουσίες τους δίνουν (σκέπτονταν) το δικαίωμα του (πτωχού), εκείνου που ζητούσε (ελεημοσύνη), κι εκείνου που ντρέπεται να ζητιανεύσει.» {Κοράνι 51:16-19}
Ο Αλλάχ περιγράφει τους κατοίκους του παραδείσου τονίζοντας τις ενάρετες πράξεις της επίγειας ζωής τους. Έκαναν καλές και ενάρετες πράξεις (με προτεραιότητα πάντα το στοιχείο της ορθής πίστης) όπως προσευχή κατά την διάρκεια της νύχτας, συνεχόμενη επίκληση (ντουά) για συγχώρεση και ελεημοσύνη. Αυτά τα έκαναν στις καλές και χαρούμενες ημέρες τους γιαυτο και ο Αλλάχ τους το ανταποδίδει με καλό μεταθάνατον.
Ο Ύψιστος λέει για τον Προφήτη Ιωνά عليه السلام
فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ
لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ
«Κι αν δεν (μετάνιωνε) δοξάζοντας (τον Αλλάχ), σίγουρα θα παρέμενε στην κοιλιά του (ψαριού) μέχρι την Ημέρα της Ανάστασης» {Κοράνι 37:143-144}
Ο Αλλάχ ο Ύψιστος προστάτευσε τον Προφήτη του εξαιτίας των καλών του πράξεων που έκανε προηγουμένως, με αποτέλεσμα, όταν βρέθηκε στη δύσκολη στιγμή (στη κοιλιά του κήτους), αυτό να λειτουργήσει υπέρ του.
Όσον αφορά τον άπιστο και τον υποκριτή, αναγνωρίζει και κατευθύνεται στον Δημιουργό μόνο στα δύσκολα. Λέει ο Παντοδύναμος:
وَإِذَا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فِي الْبَحْرِ ضَلَّ مَن تَدْعُونَ إِلَّا إِيَّاهُ ۖ فَلَمَّا نَجَّاكُمْ إِلَى الْبَرِّ أَعْرَضْتُمْ ۚ وَكَانَ الْإِنسَانُ كَفُورًا
«Κι αν σας πιάσει το κακό (ο κίνδυνος) στη θάλασσα, αυτούς που επικαλείστε δεν μπορούν να σας σώσουν και χάνονται, εκτός απο Αυτόν (Αλλάχ). Όταν όμως σας σώσει (ο Αλλάχ) – (επαναφέροντας σας) στη στεριά, απομακρύνεστε απο Αυτόν. Πολύ αχάριστος είναι ο άνθρωπος» {Κοράνι 17:67}
Ο Αλλάχ ο Ύψιστος έχει περιγράψει αυτά τα άτομα στο εξής εδάφιο:
وَمِنَ النَّاسِ مَن يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَىٰ حَرْفٍ ۖ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ ۖ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَىٰ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ
«Κι από τους ανθρώπους υπάρχει εκείνος που λατρεύει τον Αλλάχ σε στενό περιθώριο (πίστη αναμειγμένη με αμφιβολία). Αν του συμβεί κανένα καλό, είναι ικανοποιημένος απ’ αυτό. Αν όμως του συμβεί κανένα κακό (ως δοκιμασία) γυρνά αλλού το πρόσωπο του (εγκαταλείπει την πίστη). Με αυτόν τον τρόπο, έχασε τη ζωή του επίγειου κόσμου και του άλλου κόσμου (μεταθάνατον). Αυτή είναι μια φανερή απώλεια» {Κοράνι 22:11}
Ο πιστός λατρεύει τον Αλλάχ, στα εύκολα και στα δύσκολα, κυρίως στα δύσκολα. Για την ακρίβεια η υπομονή στα δύσκολα είναι αυτή που του δίνει την ποιότητα και τον τίτλο του πιστού και του ενάρετου.
Δείτε περισσότερα στο άρθρο: Πιστεύουν στα εύκολα και εγκαταλείπουν στα δύσκολα
وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد
Το άρθρο βασίστηκε στην επεξήγηση του Αλλάμα Σέηχ Σάλιχ αλ Φαουζάν για το 19ο χαντίθ της συλλογής του Ιμάμη αν Νάουαουι
Categories: Μουσουλμάνοι