Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين

الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Όταν εναποθέτεις την εμπιστοσύνη σου στον Αλλάχ, τότε αυτό είναι μια πράξη λατρείας. Η εμπιστοσύνη είναι μια πράξη της καρδιάς, και όταν βάζεις την εμπιστοσύνη σου στον Αλλάχ, τότε του αποδίδεις λατρεία. Το ίδιο ισχύει για όλες τις πράξεις της καρδιάς, όπως ο φόβος (λατρευτικός), το να αναζητάς (ευλογία, ανταμοιβή,) το να έχεις δέος (λατρευτικό), τάκουα (θεοφοβία), όλα αυτά είναι πράξεις λατρείας και συνδέονται με την καρδιά.

Από την στιγμή που είναι λατρεία, δεν επιτρέπεται να εναποθέσεις την ελπίδα σου και την εμπιστοσύνη σου σε κανέναν, παρά μονάχα στον Αλλάχ. Όπως σημειώνουν ορισμένοι Ουλεμά (λένε): «Η θέση του ταουάκκουλ (το να εξαρτιέσαι από τον Αλλάχ) στη θρησκεία είναι όμοια με αυτή του κεφαλιού για το σώμα. Όποιος δεν έχει ταουάκκουλ τότε είναι σαν ένα σώμα που δεν έχει κεφάλι, και όταν απουσιάζει το κεφάλι από το σώμα τότε παύει να έχει ζωή. Το ίδιο ισχύει και με την θρησκεία, σε περίπτωση που απουσιάζει το ταουάκκουλ (το να εξαρτιέσαι από τον Αλλάχ), σε αυτήν την περίπτωση απουσιάζει αναγκαστικά και η ορθότητα της πίστης για το άτομο.

Συνεπώς, το να εξαρτιέσαι και να εναποθέτεις την ελπίδα σου στον Αλλάχ, έχει σπουδαία θέση στο κομμάτι της υπηρεσίας που προσφέρουμε στον Αλλάχ. Ο Αλλάχ το χρησιμοποιεί για να διαχωρίσει τους πιστούς υπηρέτες του από τους υπόλοιπους. Όποιος δεν εναποθέτει την ελπίδα του στον Αλλάχ (ολοκληρωτικά) είναι άπιστος (μη πιστός, δεν έχει θρησκεία). Και όποιος εξαρτιέται από τον Αλλάχ, βάζοντας την ελπίδα του σε Αυτόν, και επίσης σε άλλους (ανθρώπους, αντικείμενα, καταστάσεις κτλ) τότε είναι πολυθεϊστής. Οσο γιαυτον που εναποθέτει την ελπίδα του και την εμπιστοσύνη του μόνο στον Αλλάχ, τότε είναι μονοθεϊστής (οπαδός του Ταουχίντ) καθώς πρέπει και ο Αλλάχ είναι ευχαριστημένος μαζί του.

Τι σημαίνει όμως ότι «έχω ταουάκκουλ»:

Είναι όταν εναποθέτεις όλα σου τα ζητήματα στον Αλλάχ και τον εμπιστεύεσαι για κάθε τι που συμβαίνει στην ζωή σου. Δεν στρέφεσαι πουθενά για στήριξη, με την έννοια ότι δεν εναποθέτεις την ελπίδα σου και την εμπιστοσύνη σου σε δημιουργημένα πράγματα (ανθρώπους, αντικείμενα κτλ), παρά μόνο εμπιστεύεσαι τον Αλλάχ.[1]

Το να εναποθέτεις ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη σου στον Αλλάχ δεν σημαίνει ότι δεν κάνεις ενέργειες και πράξεις για αυτά που έχεις ανάγκη η ότι δεν πρέπει να πάρεις τα μέτρα σου για να προστατευτείς από το κακό. Καταπιάνεσαι με τις αιτίες, τις χρησιμοποιείς (νόμιμα), γιατί ο Αλλάχ τα έπλασε ως μέσα να επιτύχουμε τους (επιτρεπτούς) σκοπούς μας. Από εκεί και πέρα είμαστε πολύ προσεκτικοί να μην επικεντρωνόμαστε στις αιτίες, αυτές καθαυτές. Δεν τις εξυψώνουμε, δεν εναποθέτουμε ελπίδα και εμπιστοσύνη σε αυτές, παρα μοναχά στον Αλλάχ (αποκλειστικά). Έτσι λοιπόν, όποιος χρησιμοποιεί τα μέσα και καταπιάνεται με τις αιτίες που τον οδηγούν στην επίτευξη του σκοπού του (με επιτρεπτό και νόμιμο τρόπο), δίχως να τις εξυψώνει και να εναποθέτει την ελπίδα του σε αυτές, και εναποθέτει ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη του μόνο στον Αλλάχ, τότε είναι μονοθεϊστής.[2]

Εμμονή και εξάρτηση στις αιτίες;

Η εξάρτηση και η εμμονή στις επίγειες αιτίες είναι μια επικίνδυνη αντίληψη για την ορθόδοξη δογματική ενός πιστού. Αν δεν στεγαστεί ορθά και με σωστή κατανόηση, τότε κινδυνεύει η εγκυρότητα του Ταουχίντ (μονοθεϊσμού) ενός ατόμου. Ορισμένα άτομα περιφρονούν και αγνοούν την σοβαρότητα του θέματος και δεν δείχνουν την ανάλογη προσοχή.

Είναι γνωστό ότι ο Ύψιστος, για κάθε τι που πρόκειται να γίνει, έχει ορίσει μια αιτία. Όταν κάποιος είναι άρρωστος, ο Αλλάχ έχει ορίσει συγκεκριμένες αιτίες για το πώς να γιατρευτεί. Η αδαημοσύνη (άγνοια) έχει τις αιτίες της για να απαλλαχτούμε από αυτήν (γνώση). Για να γεννηθούν τα παιδιά, ο Ύψιστος έχει ορίσει αιτίες, και ούτω καθεξής.

Δυστυχώς πολλοί εξαρτιούνται από τις αιτίες αυτές κάθε αυτές. Βλέπεις κάποιον να αρρωσταίνει και εξαρτιέται ολοκληρωτικά από τους γιατρούς, τα νοσοκομεία και τα φάρμακα. Και η νοοτροπία του δείχνει (να πιστεύει) ότι η γιατρειά είναι στα χέρια της κτίσης (νοσοκομεία, γιατροί, φάρμακα). Ξεχνά η δεν δίνει σημασία στο γεγονός ότι ο Αλλάχ ο Ύψιστος τα έχει ορίσει ως αιτίες. Κάποιες φορές ωφελούν κάποιες όχι. Και αν θα ωφελήσουν τότε είναι από την άδεια και την χάρη (και μόνο) του Υψίστου και αν δεν ωφελήσουν τότε είναι από την σοφία και την δικαιοσύνη του Υψίστου. Αυτή είναι η ορθή αντίληψη του Μουσουλμάνου πιστού, που πιστεύει ότι ο Αλλάχ είναι ο Κύριος ο Θεός του και αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του Ταουχίντ (μονοθεϊσμού).

Ο άνθρωπος δεν πρέπει να δίνει σημασία στην αιτία (αυτή κάθε αυτή) αλλά σε Αυτόν που έφτιαξε την αιτία. Δεν αρνούμαστε την επίδραση και το αποτέλεσμα της αιτίας στο άτομο, αλλά αυτό το αποτέλεσμα και η επίδραση βρίσκεται στα χέρια του Υψίστου και το ελέγχει όπως επιθυμεί Αυτός (είτε με την χάρη του, είτε με την σοφία και την δικαιοσύνη του).[3] Και ο Ύψιστος λέει:

وَمَا هُم بِضَارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ

«Δεν μπορούσαν όμως να βλάψουν κανένα, χωρίς την άδεια του Αλλάχ» {Κοράνι 2:102}

Τα αποτελέσματα της εμπιστοσύνης προς τον Αλλάχ

Ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε:

لَوْ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَوَكَّلُونَ عَلَى اللَّهِ حَقَّ تَوَكُّلِهِ لَرُزِقْتُمْ كَمَا تُرْزَقُ الطَّيْرُ تَغْدُو خِمَاصًا وَتَرُوحُ بِطَانًا

«Εάν εμπιστευόσασταν τον Αλλάχ με την απαιτουμένη εμπιστοσύνη, τότε θα σας προμήθευε (με αγαθά) έτσι όπως προμηθεύεται (με αγαθά) το πτηνό. Πετά μακριά το πρωί (να ψάξει την τροφή του) και γυρίζει με γεμάτο στομάχι» {Τιρμιδί, νο. 2344}

Το χαντιθ αυτό αποδεικνύει ότι η εμπιστοσύνη προς τον Αλλάχ δεν σημαίνει ότι κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια χωρίς να κάνεις τίποτα. Σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται οι προσπάθειες με τα ανάλογα έργα (πράξεις) για να κερδίσει κάποιος τον βιοπορισμό του με νόμιμα μέσα και τρόπους. Και αφού κάνεις την προσπάθεια που σου αναλογεί στη συνέχεια αφήνεις το αποτέλεσμα στον Ύψιστο. Αυτό είναι που κάνουν τα πτηνά. Αφήνουν τις φωλιές τους και ψάχνουν για φαγητό και επιστρέφουν με γεμάτο στομάχι, δεν κάθονται στις φωλιές τους περιμένοντας να πέσει το φαγητό από τον ουρανό.

Μη φοβάσαι λοιπόν δούλε του Αλλάχ. Εάν εμπιστεύεσαι τον Αλλάχ, πάντα με την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, τότε ο Αλλάχ θα σε προμηθεύσει με αυτά που έχεις ανάγκη. Εάν φοβάσαι και αγχώνεσαι για το αύριο, και απευθύνεσαι συνεχώς σε άλλους με εμπιστοσύνη και ελπίδα σε αυτούς, σημαίνει ότι δεν τον εμπιστεύεσαι (τον Αλλάχ) με την απαιτουμένη εμπιστοσύνη. Το αποτέλεσμα είναι να είσαι συνεχώς σε μια κατάσταση έλλειψης βασικών αγαθών, άγχους και φόβου.

Ο Ύψιστος λέει στο Κοράνι:

ومن يتق الله يجعل له مخرجا * ويرزقه من حيث لا يحتسب

«Και όσο γι’ αυτόν που φοβάται τον Αλλάχ, (πάντοτε) του ετοιμάζει μια διέξοδο (από τις δυσκολίες του). Και προμηθεύει γι’ αυτόν (αγαθά από πηγές) που ποτέ δεν μπορούσε να τις φανταστεί.» {Κοράνι 65: 2-3}

Λέει ο Αλλάμα Σέηχ Άμπντουλ Αζίζ αρ Ράτζιχι:

تقوى الله هي توحيده وطاعته بأداء الأوامر واجتناب النواهي، فمن وحد الله وأدى حقه واجتنب نهيه، فهو المستقيم، وهو موعود بالرزق

«Η Τάκουα (θεοσέβεια) προς τον Αλλάχ σημαίνει Ταουχίντ (το να κάνεις μοναδικό τον Αλλάχ στην λατρεία σου, λατρεύεις Αυτόν και κανέναν άλλον) και υπακούς τις εντολές Του, τηρώντας τις υποχρεώσεις και (ταυτόχρονα) μένοντας μακριά από τις απαγορεύσεις. Όποιος λατρεύει τον Αλλάχ με μοναδικότητα (δίχως να συνεταιρίζει με τον Αλλάχ κανέναν στη λατρεία), αποδίδοντας το δικαίωμα Του και μένοντας μακριά από τις απαγορεύσεις Του, τότε είναι ειλικρινείς και του δίνεται η υπόσχεση για συντήρηση και προμήθεια (βιοποριστικά)»[4]

والحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وآله وصحبه

Παραπομπές:

[1] Του Σέηχ Σάλιχ αλ Φαουζάν, στο Χακίκατουλ Ταουάκκουλ’αλα Αλλάχ, σελ.7

[2] Του Σέηχ Ίμπν Μπαάζ 

[3] Ίμπν Ουθαημήν, Φατάουα Νούρ άλα Ντάρμπ, νο. κασέτας 356

[4] Του Σέηχ Άμπντουλ Αζίζ αρ Ράτζιχι, από τον σχολιασμό του Ταφσίρ Ίμπν Καθίρ – التعليق على تفسير ابن كثير

Categories: ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ/ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, Μουσουλμάνοι

Tags: Αλλάχ, Μουσουλμανός, ελπίδα, εμπιστοσύνη, μονοθεϊσμός