Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين

الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Στις 30 Ιουλίου 2020, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, για άλλη μια φορά, επιτέθηκε στο Ισλάμ. Αυτή την φορά έκανε ένα βήμα παραπάνω στην πολεμική του αποκαλώντας την λατρεία του Ισλάμ «σατανική» και τον Αλλάχ τον Ύψιστο «μεταμφιεσμένο εωσφόρο», στο άρθρο του «Αλήθειες για την Αγία Σοφιά» . Όπως γίνεται κατανοητό, οφείλουμε μια απάντηση μιας και έχουμε να κάνουμε με επίσημη τοποθέτηση η οποία προέρχεται από έναν Μητροπολίτη, δηλαδή ένα αναγνωρισμένο μέλος της Εκκλησιάς με θεσμικό ρόλο.

Θέλω να διευκρινίσω ότι δεν επιθυμώ να προσβάλω τους χριστιανούς συμπολίτες και συμπατριώτες μου. Το κείμενο γράφεται σε μια καθαρά απολογητική γραμμή, με την έννοια της υπεράσπισης και βεβαίως της ανάδειξης της θεολογικής αλήθειας. Συνεπώς, στο παρόν άρθρο θα αποδομήσουμε τους ισχυρισμούς του Μητροπολίτη, θα αναλύσουμε την έννοια της σατανικής λατρείας και τέλος θα εξετάσουμε σε ποιες λατρευτικές πρακτικές εντοπίζεται ακριβώς.

Ας διαβάσουμε πρώτα τα επίμαχα σημεία της ανακοίνωσης

«… ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ἑνοποιημένοι οἱ δύο Θεοί τοῦ Γνωστικισμοῦ σέ ἕναν, ὁ πολυεύσπαγχνος Θεός τοῦ καλοῦ καί ὁ αἱμοδιψής καί αἱμοσταγής τοῦ κακοῦ. «Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τίς ποικίλες ὁμοιότητες ἀνάμεσα στό θρησκευτικό σύστημα τοῦ Γνωστικισμοῦ καί τό Κοράνιο. Βασική ἀντίληψη εἶναι ὅτι ὁ Θεός στέλνει κατά καιρούς διάφορους προφῆτες γιά νά ἀποκαλύψη τήν ἀλήθεια ἀλλά οἱ Ἑβραῖοι καί οἱ Χριστιανοί ἀλλοίωσαν τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἐστάλη ὁ Μωάμεθ ὡς τελευταῖος καί κορυφαῖος προφήτης. Τό Κοράνιο θεωρεῖ ὡς Προφῆτες κορυφαῖα Βιβλικά πρόσωπα ὅπως τόν Ἐνώχ (Idris), τόν Nῶε (Nuh), τόν Ἰακώβ (Yaqub), τόν Ἰωσήφ (Yusuf), τόν Μωϋσῆ (Musa), τόν Ἀβραάμ (Ibrahim), τόν Δαυΐδ (Dau), τόν Σολομώντα (Sulayman), τόν Ἰωάννη Πρόδρομο (Yahua), τόν Ἰησοῦν (Isa). Ὁ Ἰησοῦς τοῦ Κορανίου εἶναι ὁ ψεύτικος Ἰησοῦς τῶν Γνωστικῶν.

Ἀπό τό γνωστικό ἀπόκρυφο «Εὐαγγέλιο» τοῦ Θωμᾶ προῆλθε ὁ μῦθος ὅτι ὁ Κύριος στήν παιδική του ἡλικία ἔπλαθε πτηνά μέ πηλό, τά φυσοῦσε καί αὐτά ζωντάνευαν (Σοῦρα 3, 49). Ἀπό τό ἀπόκρυφο γνωστικό κείμενο «Ἀποκάλυψη τοῦ Πέτρου» προέρχεται ἡ Σοῦρα 4, 157 ὅπου ἀναφέρεται ὅτι οἱ Ἑβραῖοι νόμιζαν ὅτι σταύρωσαν τόν Χριστό ἐνῶ στήν πραγματικότητα σταύρωσαν κάποιον πού τοῦ ἔμοιαζε.

Ὁ Γνωστικισμός προσπάθησε νά πείση τούς ἀνθρώπους ὅτι ὁ Σατανᾶς δέν εἶναι κακός ὅπως τόν παρουσιάζει ἡ Ἁγία Γραφή. Τό ἴδιο κάνει καί τό Κοράνιο πού ἀναφέρει ὅτι ὁ διάβολος δέν εἶναι ἐχθρός τοῦ Θεοῦ ἀλλά μόνο τοῦ ἀνθρώπου καί τό ἁμάρτημά του ἦταν ὅτι δέν προσκύνησε τόν Ἀδάμ (Σοῦρα 7, 12) ὅπως ἀκριβῶς ἀναφέρεται στό ἀπόκρυφο γνωστικό «Εὐαγγέλιο» τοῦ Βαρθολομαίου. Ἀπόκρυφα γνωστικά κείμενα πού ἐπηρέασαν τόν Μωάμεθ ἦταν τό Βιβλίο τῶν Ἰωβηλαίων καί τά Βιβλία τοῦ Ἐνώχ. Ὁ Μωάμεθ δέν εἶχε διαβάσει τά βιβλία αὐτά ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἔρευνα καί ὅπως ὁ ἴδιος παραδέχεται ὅτι ἦταν ἀγράμματος (Σοῦρα 7, 157) ἀλλά τά γνώριζε ἀπό προφορικές διηγήσεις τῶν γνωστικῶν φίλων του.

Ἄλλωστε γνωστικός καί μάλιστα Ἐβιονίτης ἦταν ὁ Βάρακα (Waraqah Ibn Nawfal) συγγενής τῆς πρώτης γυναίκας τοῦ Μωάμεθ καί «πνευματικός πατέρας» του. Μέσα στό Κοράνι καί τό Ἰσλάμ κρύβονται ἐπιρροές ἀπό τόν Ἑρμητισμό. Ἡ ἑρμητική ἀντίληψη τῶν 7 οὐρανῶν υἱοθετήθηκε ἐπίσημα ἀπό τόν Μωάμεθ ὅπως φαίνεται στό δῆθεν νυκτερινό ταξείδι του πρός τήν Ἰερουσαλήμ καί ἔπειτα πρός τόν Ἀλάχ. Ὁ Idris τοῦ Κορανίου εἶναι συνδυασμός τοῦ βιβλικοῦ Ἐνώχ καί τοῦ Τρισμέγιστου Ἑρμῆ. Μέσα στό Ἰσλάμ ὑπάρχει πίστη στή μαγεία ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τήν πίστη στά τζίνι (Djinn), δηλ. σέ πνεύματα μέ μαγικές δυνάμεις. Ὁ Μωάμεθ ὑπῆρξε ὁ μέγιστος τῶν γνωστικῶν πού ὑπερέβη τόν Μάνη τῶν Περσῶν (Μανιχαϊσμός) καί τόν Ἐλκεσαῖο καί ἐπέτυχε τήν διάδοση τῆς γνωστικῆς του θρησκείας χάρη σέ μία πρωτοποριακή ἐνέργεια πού κανείς ἕως τότε ἱδρυτής θρησκείας δέν εἶχε σκεφτεῖ. Ἀποφάσισε νά χρησιμοποιήσει τόν πόλεμο καί τό μαχαίρι ὡς βασικό τρόπο διαδόσεως τῆς διδαχῆς του, ὅταν εἶδε, ὅτι μέ τόν λόγο του δέν εἶχε κανένα ἀποτέλεσμα.

Ἀνάμεσα σέ ὅλους τούς γνωστικούς ἀρχηγούς κατέχει δικαιωματικά τήν κορυφαία θέση, ὅλες οἱ ἄλλες γνωστικές θρησκευτικές ὁμάδες ἔσβησαν ἤ ἐπιβιώνουν μέ ἐλάχιστους ὀπαδούς, ἐνῶ ἡ γνωστική θρησκεία τοῦ Μωάμεθ ἀριθμεῖ ἑκατομμύρια ὀπαδούς, πού λατρεύουν τόν Ἀλάχ, τόν Θεό τοῦ Γνωστικισμοῦ δηλ. τόν μεταμφιεσμένο Ἑωσφόρο». Τό θέμα αὐτό ἔχει καταδείξει μέ ἀπόλυτη πληρότητα ὁ μέ τό ψευδώνυμο ὑπογράφων Διόδωρος Ράμμος, Ἀρχαιολόγος, ἐκλεκτός συμπρεσβύτερος ἐν Κυρίῳ.

Ἑπομένως ὁ Θεός τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, αὐτός πού «ἐνέπνευσε» τον Ἄρειο τό 325, τόν Μωάμεθ τό 610 καί τόν Κάρολο Ρῶσελ τό 1894 νά ποῦν ἀκριβῶς τό ἴδιο πού ἀναφέρεται στήν Σοῦρα 3, 59 στό Κοράνιο «Ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι σάν τόν Ἀδάμ, ὁ Θεός τόν ἔπλασε ἀπό χῶμα καί ἔπειτα εἶπε νά γίνει καί ἔγινε» καταργώντας ὅλο τό σωτηριολογικό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Συνεπῶς εἶναι ποτέ δυνατόν ἡ ἑωσφορική λατρεία τοῦ Ἰσλάμ νά μήν ἀποτελεῖ ὕβρι καί βλασφημία γιά τόν ἀποκεκαλυμένο ἐν Τριάδι Θεό;»

Συνοψίζοντας, τα ζητήματα που θέτει ο Μητροπολίτης είναι τα εξής:

1) Το Ισλάμ πιστεύει στην ύπαρξη δυο Θεών. Στον καλό Θεό και στον κακό Θεό

2) Το Ισλάμ πιστεύει ότι ο Θεός έστειλε Προφήτες αλλά οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί αλλοίωσαν την αποκάλυψη του Θεού

3) Ο Ιησούς του Ισλάμ είναι ψεύτικος

4) Το Ισλάμ αρνείται την σταύρωση και την ανάσταση

5) Το Ισλάμ δεν αναφέρει ότι ο σατανάς είναι κακός

6) Η ερμητική αντίληψη των 7 ουρανών

7) Το Ισλάμ πιστεύει στην μαγεία λόγω των Τζίν

8) Η παρουσία του Ουάρακα Ίμπν Νάουφαλ

9) Ο Μουχάμαντ ήταν επιτυχημένος στην αποστολή του λόγω της βίας

10) Η εωσφορική λατρεία του Ισλάμ

11) Ο αποκεκαλυμμένος τριαδικός θεός

Αυτά είναι τα 11 σημεία στα οποία αναφέρεται η πολεμική του αδαή Μητροπολίτη. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζεται με άγνοια κατά του Ισλάμ, μια άγνοια η οποία εύκολα γίνεται αντιληπτή ακόμα και από έναν φανατικό οριενταλιστή ερευνητή. Το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχουν μικρές ομοιότητες μεταξύ των αφηγήσεων, όπως υποστηρίζει μεταξύ «απόκρυφων ευαγγελίων» και του Κορανίου, δεν σημαίνει ότι το Κοράνι έχει επηρεαστεί από τα κείμενα αυτά. Πρόκειται για μια γνωστή και λογική πλάνη στο πεδίο της ιστορικής έρευνας και τιτλοφορείται ως παραλληλομανία. Είναι μια γνωστή χριστιανική τακτική κατά του Ισλάμ. Γιατί όμως ο Μητροπολίτης αγνοεί τις ομοιότητες μεταξύ των «απόκρυφων» και «κανονικών ευαγγελίων»; Αγνοεί επίσης ότι η Χριστιανική κοινότητα έχει αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό, κυρίως για ιστορικούς λόγους, απόκρυφα ευαγγέλια εκτός του κανόνα, όπως το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Είναι πολύ σημαντικό να παρατηρηθεί ότι αυτά που αποκαλούν ως «απόκρυφα» στην πραγματικότητα κυκλοφορούσαν ως αποδεκτά ευαγγέλια στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες. Κυκλοφορούσαν μάλιστα την ίδια περίοδο με τα «αποδεκτά». Τα κριτήρια τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να επιλέξουν «τα ορθόδοξα» δεν σχετιζόντουσαν με τις αυθεντικές διδασκαλίες του Ιησού, αλλά με τις θεολογικές επινοήσεις και καινοτομίες της Εκκλησίας. Και αυτό διότι η Εκκλησία δεν είχε και ούτε έχει το μέσο η το κριτήριο για να επιστρέψει στις αυθεντικές διδασκαλίες του Μεσσία. Εφόσον το κείμενο συμφωνούσε με τις θεολογικές και δογματικές θέσεις της Εκκλησίας τότε αυτόματα γινόταν και αποδεκτό, ότι δεν συμφωνούσε απλά το πέταγαν κολλώντας του την ταμπέλα του απόκρυφου. Η ιστορική αφήγηση των «απόκρυφων» δυναμώνει περαιτέρω την αξιοπιστία του Κορανίου, αν και δεν σχετίζονται στο ελάχιστο μεταξύ τους θεολογικά. Αυτό ακριβώς θα δούμε στις γραμμές που ακολουθούν. 

1) Το Ισλάμ πιστεύει στην ύπαρξη δυο Θεών. Στον καλό Θεό και στον κακό Θεό

Το Ισλάμ δεν αποδέχεται την ύπαρξη δυο Θεών. Ο Θεός στο Ισλάμ είναι Ένας και Μοναδικός, ο Μόνος άξιος λατρείας. Αυτό αποτυπώνεται με ξεκάθαρο τρόπο και στην Ισλαμική ομολογία πίστεως που αποτελεί τον πρώτο πυλώνα του Ισλάμ: Λά Ιλάχα Ίλα Αλλάχ, δηλαδή δεν υπάρχεις άλλος θεός άξιος για λατρεία παρά μόνο ο Αλλάχ. Επίσης, στο Ισλάμ ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Κύριος των πάντων (Ρουμπουμπίγια), του καλού και του κακού, των θετικών και των αρνητικών, Αυτός τα προκαθορίζει στην δημιουργία του, το καλό είναι από την ευλογία Του και το κακό έχει ως βάση την ανυπακοή και την αμαρτία του ανθρώπου (δες Κοράνι 4:78-79). Συνεπώς, ο Θεός στο Ισλάμ είναι ο Απόλυτος Δημιουργός και Ελεγκτής των πάντων. Αυτό όμως δεν ισχύει και με τον Χριστιανισμό, οπου το κακό είναι έξω από την κυριαρχία και τον έλεγχο του Θεού. Όπως χαρακτηριστικά λέει και ο Ιωάννης Πλεξίδας, Δρ Φιλοσοφίας και Θεολογίας «Το κακό υπάρχει, υφίσταται, βιώνουμε εξάλλου τις οδυνηρές και καταστροφικές συνέπειές του, αλλά δεν ανήκει στην τάξη που όρισε ο Θεός μέσα στον κόσμο». Λέει επίσης: «Τό κακό, τελικά, εντοπίζεται στην ανθρώπινη ελευθερία». Και ενώ γίνεται κατανοητό το κομμάτι ότι ο άνθρωπος προσκαλεί το κακό λόγω της ανυπακοής και της αμαρτίας, παραμένει προβληματική η χριστιανική θέση που ακυρώνει την κυριαρχία και τον έλεγχο του Θεού επί του κακού, αποδίδοντας το αποκλειστικά και μόνο στην ανθρώπινη αστοχία. Από αυτό προκύπτει ότι στην πραγματικότητα η διδασκαλία περί δυο θέων, του καλού και του κακού, εντοπίζεται στην χριστιανική φιλοσοφική θεώρηση (μιας και δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με θεολογικό λόγο) διότι ακυρώνει τον έλεγχο και την δημιουργία του Υψίστου επί του κακού. Και τίθεται το ερώτημα, εφόσον το κακό δεν ελέγχεται, δεν δημιουργείται, δεν ορίζεται από τον Ύψιστο, παρά μόνο ανήκει αποκλειστικά στην ανθρώπινη ελευθερία, τότε δεν ακυρώνεται η απόλυτη Κυριότητα των πάντων του Υψίστου; Πως εισέρχεται στην δημιουργία Του κάτι ενώ δεν στέκεται ως Κύριος του; Μιλάμε λοιπόν για δυο δημιουργούς όπως υποστηρίζει έμμεσα και ο Δρ. Ιωάννης Πλεξίδας όταν λέει: «Ο άνθρωπος, ως δημιουργημένος συνδημιουργός, μπορεί, ελεύθερα, να αλλοιώσει το αγαθό και να εμφανίσει το κακό— το αυτεξούσιο, θα πει ο Νύσσης, είναι ισόθεο». Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι στην πραγματικότητα, αυτό με το οποίο ασκεί κριτική ο Μητροπολίτης κατά του Ισλάμ, στην ουσία εντοπίζεται στον «θεολογικό» λόγο των Χριστιανών.

2) Ο Θεός έστειλε Προφήτες αλλά οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί αλλοίωσαν την αποκάλυψη του Θεού

Η επιστήμη της κριτικής κειμένου, που προέρχεται από Χριστιανούς ακαδημαϊκούς, καταγράφει τεράστια προβλήματα στα πρωτοχριστιανικά χειρόγραφα. Επίσης, η ίδια η Βίβλος στο βιβλίο του Ιερεμία κεφάλαιο 8 εδάφιο 8 ομολόγει την αναξιοπιστία και την αλλοίωση της από ανθρώπινο χέρι. «Πώς λέτε: Eίμαστε σoφoί, και o νόμoς τoύ Kυρίoυ είναι μαζί μας; Δέστε, σίγoυρα, μάταια έγινε αυτό· τo καλάμι των γραμματέων είναι αναληθές». Επιπλέον η κριτική κειμένου μας αποκαλύπτει τα εξής:

• Τα βιβλία της καινής διαθήκης γράφτηκαν από αγνώστους
• Δεκάδες χρόνια μετά
• Πρωτότυπα δεν έχουμε, ούτε καν τα πρώτα αντίγραφα, αλλά αντίγραφα των αντίγραφων αιώνες μετά.
• Τα αντίγραφα στην διάθεση μας όλα είναι ανόμοια μεταξύ τους πράγμα που μαρτυρά τις διάφορες προσθαφαιρέσεις (δες την αναξιοπιστία της ιστορίας με την μοιχαλίδα, το τέλος του Μάρκου, το Ιωάννειο κόμμα κτλ)
• Τα αντίγραφα χρονολογούνται 100αδες χρόνια μετά
• Τα αντίγραφα δεν είναι καν στην γλώσσα του Ιησού η των μαθητών του (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) αλλά γραμμένα στην Ελληνική (δηλαδή πολυθεϊστική παγανιστική ορολογία) που σημαίνει ότι οι μαθητές ποτέ δεν έγραψαν αυτά τα κείμενα μιας και δεν γνώριζαν την ελληνική, γνωρίζουμε ότι ήταν ψαράδες και όχι γραφείς που γνώριζαν γράμματα (πόσο μάλλον να γράφουν στην Ελληνική)
• Τα κείμενα είναι γραμμένα εκτός της περιοχής που έδρασε ο Ιησούς και οι «μαθητές».
• Πολλές ιστορικές και θεολογικές αντιφάσεις

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Βίβλου, ιδιαίτερα με την Καινή Διαθήκη, είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με αποκάλυψη Θεού, όπως οι ίδιοι οι Χριστιανοί παραδέχονται (ομιλούν για λόγο περί του λόγου του Θεού, και όχι για άμεσο λόγο Θεού όπως τις 10 εντολές), αλλά με βιογραφίες από ανώνυμους συγγραφείς οι οποίοι ουδέποτε υποστήριξαν ότι δέχονται αποκεκαλυμμένο λόγο από τον Ύψιστο. Άρα δεν ευσταθεί η δήλωση του Μητροπολίτη ότι ο τριαδικός θεός είναι αποκεκαλυμμένος μιας και 1) η Καινή Διαθήκη δεν παρουσιάζεται ως αποκάλυψη του Θεού και 2) το τριαδολογικό δόγμα δεν εντοπίζεται πουθενά ως διδασκαλία του Ιησού.

3) Ο Ιησούς του Ισλάμ είναι ψεύτικος

Ο Ιησούς του Ισλάμ είναι αληθινός και βαδίζει στην γραμμή όλων των Προφητών του Υψίστου, οπου σαν κήρυκες του Μονοθεϊσμού, λάτρευαν τον Παντοδύναμο και στεκόντουσαν ως προειδοποιητές κατά οποιασδήποτε μορφής ειδωλολατρίας, παγανισμού και πολυθεϊσμού. Αυτός ο Ιησούς συμβαδίζει και με την παράδοση του Αβραάμ και των Προφητών του Υψίστου. Ο Χριστιανικός Ιησούς συμβαδίζει με την αρχαιοελληνική παράδοση των θεανθρώπων, των θεών που εισέρχονται στην κτίση, των θεών της σάρκωσις, των θεών που πεθαίνουν για την σωτηρία των ανθρώπων. Αυτές είναι παγανιστικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων που δυστυχώς υιοθέτησε η Εκκλησία. Μια μελέτη των λεγομένων του Ιησού, όπως καταγράφονται στα συνοπτικά ευαγγέλια, θα μας αποκαλύψει ότι ο Ιησούς ουδέποτε ισχυρίστηκε ότι είναι Θεός και ουδέποτε ζήτησε να τον λατρεύουν. Με άλλα λόγια, ακόμα και στα χωρία των «ευαγγελίων» ο Ιησούς είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν που μας παρουσιάζει το εκκλησιαστικό αφήγημα. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Θεού του Αβραάμ είναι να τονίζει την θεότητα του (ουλουχία) και να απαιτεί από το δημιούργημα του λατρεία αποκλειστική (ιμπάντα). Περί λατρείας όμως θα τα δούμε πιο αναλυτικά και στην ανάλογη ενότητα που θα ακολουθήσει. 

4) Το Ισλάμ αρνείται την σταύρωση και την ανάσταση

Σαφέστατα και την αρνείται διότι ο Ύψιστος προστάτεψε τον Μεσσία από τους εχθρούς του.

وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَٰكِن شُبِّهَ لَهُمْ ۚ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ ۚ مَا لَهُم بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلَّا اتِّبَاعَ الظَّنِّ ۚ وَمَا قَتَلُوهُ يَقِينًا

«Και είπαν οι Εβραίοι «Φονεύσαμε τον Μεσσία Ιησού, το παιδί της Μαριάμ, τον Απόστολο του Αλλάχ». Κι όμως, δεν τον σκότωσαν, κι ούτε τον σταύρωσαν, αλλά έτσι φάνηκε σε αυτούς. Και πράγματι, εκείνοι που διαφώνησαν σε αυτό το θέμα έχουν αμφιβολίες. Δεν έχουν καμία γνώση και ακολουθούν μόνο εικασίες. Και σίγουρα δεν τον σκότωσαν». {Κοράνι 4:157}

Όπως και οι Χριστιανικές πηγές αρνούνται με έμμεσο τρόπο την σταύρωση:

«Ο οποίος κατά τις ημέρες τής σάρκας του, αφού με δυνατή κραυγή και δάκρυα πρόσφερε δεήσεις και ικεσίες προς εκείνον που μπορεί να τον σώζει από τον θάνατο, και εισακούστηκε εξαιτίας τής ευλάβειάς του» {Προς Εβραίους 5:7}

«Τώρα γνώρισα ότι ο Κύριος έσωσε τον χρισμένο του· θα τον ακούσει από τον ουρανό τής αγιότητάς του· η σωτηρία τής δεξιάς του γίνεται με δύναμη» {Ψαλμοί 20:6}

5) Το Ισλάμ δεν αναφέρει ότι ο σατανάς είναι κακός

Είναι σαν να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Αμέτρητα είναι τα εδάφια στο Κοράνι όπως επίσης στην προφητική παράδοση (Σούννα) που δηλώνουν τον σατανά έως κακό και εχθρό του ανθρώπου.

«…μην ακολουθείτε τα ίχνη του Σατανά, που είναι για σας δηλωμένος εχθρός. Σας διατάζει να πράττετε ότι είναι κακό κι ανήθικο και να λέτε για τον Αλλάχ αυτά που δεν γνωρίζετε» {Κοράνι 2:168-169}

«Και ο σατανάς έκανε τις (παράνομες) πράξεις τους να φαίνονται καλές και γοητευτικές προς αυτούς και τους παραπλάνησε από το ορθό μονοπάτι, παρότι είχαν εξυπνάδα/αντίληψη» {Κοράνι 29:38}

«Κι αν υποκινηθείς από σατανικό μουρμούρισμα αναζήτησε καταφύγιο στον Αλλάχ, γιατί ακούει και γνωρίζει (τα πάντα)» {Κοράνι 7:200}

«Κι όταν διαβάσεις το Κοράνι, να επιδιώξεις την προστασία του Αλλάχ, ενάντια στο σατανά, τον καταραμένο» {Κοράνι 16.98}

«Μα δεν σας έχω (απαγορεύσει) -Ω! παιδιά του Αδάμ, ότι – να μη λατρεύετε τον σατανά -, γιατί είναι φανερός (κηρυγμένος) εχθρός σας;» {Κοράνι 36.60}

Διαβάζουμε σε αυθεντικό χαντίθ:

«Ο Οθμάν Ίμπν Άμπουλ-Ας είχε πρόβλημα με τις προσευχές του σε σημείο οπου δεν ήξερε τι έκανε και τι έλεγε. Το ανέφερε το πρόβλημα του στον Προφήτη. Ο Προφήτης του απάντησε «σίγουρα αυτός είναι ο Σατανάς». Του είπε «έλα εδώ», τον κάθισε, ακούμπησε το χέρι του στο στήθος του, και είπε «Εχθρέ του Αλλάχ βγες έξω». Το έκανε αυτό τρεις φορές. Από τότε ο Ίμπν Άμπουλ- Ας δεν συνάντησε κανένα παρόμοιο πρόβλημα.» {Ιμπν Μάτζα, χαντίθ νο. 3548}

Ο μεγάλος λόγιος, ο Ίμπν Ταημία, αναφέρει:

«Αμέτρητοι είναι αυτοί που έχουν διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα του Κορανίου για την προστασία από τον διάβολο και την εξουδετέρωση της επιρροής του. Όχι μόνο προστατεύει την ανθρώπινη ψυχή από το δαιμόνιο αλλά επίσης προστατεύει και το σώμα» {Ματζμου΄αλ Φατάουα τόμος 19 σελ 55,}

Οι Ισλαμικές παραπομπές για την εχθρότητα του σατανά είναι κυριολεκτικά ατέλειωτες, αλλά θα αρκεστώ σε αυτές οι οποίες αποδεικνύουν, δίχως καμία αμφιβολία, ότι ο σατανάς στέκεται όχι μόνο ως εχθρός του ανθρώπου αλλά και ως εχθρός του Αλλάχ του Υψίστου.

Έχει ενδιαφέρον όμως εδώ να παρατηρήσουμε το εξής. Ο Μητροπολίτης δίχως καμία επιτυχία προσπάθησε να λασπολογήσει κατά του Ισλάμ λέγοντας ότι είναι μια σατανική θρησκεία. Από τα παραπάνω κείμενα δείξαμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όμως, η κριτική περί σατανικής επιρροής, σύμφωνα με τα «ευαγγέλια» είχε ειπωθεί και από τους Φαρισαίους κατά του Ιησού.

«Και οι γραμματείς, που κατέβηκαν από τα Ιεροσόλυμα, έλεγαν ότι: Έχει τον Βεελζεβούλ, και ότι διαμέσου τού άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια. Και αφού τους προσκάλεσε, τους έλεγε με παραβολές: Πώς είναι δυνατόν ο σατανάς να βγάζει τον σατανά; Και αν μια βασιλεία διαιρεθεί σε αντιμαχόμενα μέρη, η βασιλεία εκείνη δεν μπορεί να σταθεί ·και αν ένα σπίτι διαιρεθεί σε αντιμαχόμενα μέρη, το σπίτι εκείνο δεν μπορεί να σταθεί. Και αν ο σατανάς ξεσηκώθηκε ενάντια στον εαυτό του, και διαιρέθηκε, δεν μπορεί να σταθεί, αλλά θα έχει ένα τέλος». {Μάρκος 3:22-26}

Με άλλα λόγια ο Ιησούς, σύμφωνα με τα κείμενα, αναιρεί την κατηγορία περί σατανικής επιρροής λέγοντας ότι ο σατανάς δεν μπορεί να πολεμήσει τον σατανά. Συνεπώς, με βάση τα ίδια τους τα κείμενα διαλύεται η κριτική περί σατανικής επιρροής μιας και το Κοράνι και η Σούννα ομολογούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, όχι μόνο την εχθρότητα του σατανά αλλά και το πώς ο Προφήτης Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم έβγαζε δαιμόνια και όπως επίσης το Κοράνι λειτουργεί ενάντια στο σατανικό ψιθύρισμα.

Εντύπωση προκαλεί όμως η κριτική περί σατανικής επιρροής, από ένα Χριστιανό, όταν στα κείμενα του ο «θεός» του δέχεται πειρασμό από τον σατανά στην έρημο για 40 ημέρες (Ματθαίος 4:1-11). Ομοίως, είναι να αναρωτιέται κανείς πως ξεστομίζονται τέτοιες προκλητικές θέσεις από Χριστιανούς, όταν πιστεύουν ότι ο θεός ο ίδιος παρακινήθηκε από τον σατανά στην περίπτωση του Ιώβ. (Ιώβ 2:1-3)

6) Η ερμητική αντίληψη των 7 ουρανών

Άλλη μια παραλληλομανία. Ο ερμητισμός δεν έχει καμία σχέση με το Ισλάμ διότι καταπιάνεται με την μαγεία και με πρακτικές μελλοντολογίας. Όμως ο Μητροπολίτης φαίνεται ότι δεν έχει διαβάσει τα ίδια του κείμενα.

«Αυτός απλώνει τoύς oυρανoύς σαν παραπέτασμα» {Ησαιας 40:22}

«Γνωρίζω έναν άνθρωπο εν Xριστώ πριν από 14 χρόνια, (είτε μέσα στο σώμα, δεν ξέρω· είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω· ο Θεός ξέρει)· ότι αυτού τού είδους ο άνθρωπος αρπάχτηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό» {Β Προς Κορινθίους 12:2}

Ο Ιουδαϊσμός επίσης, συγκεκριμένα το Ταλμούδ, έχει πλούσια αναφορά στους 7 ουρανούς.

7) Το Ισλάμ πιστεύει στην μαγεία λόγω των Τζίν

Η μαγεία και τα Τζίν δεν έχουν συνδετικό κρίκο. Η μαγεία καταδικάζεται στο Ισλάμ ως πολυθεϊστική πρακτική.

ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم  είπε:

مَنْ سَحَرَ فَقَدْ أَشْرَكَ

«…Όποιος κάνει μάγια έχει διαπράξει Σίρκ (πολυθεΐα)…» {Νασάι, 4079}

Ο Προφήτης Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم είπε:

مَنِ اقْتَبَسَ عِلْمًا مِنَ النُّجُومِ اقْتَبَسَ شُعْبَةً مِنَ السِّحْرِ زَادَ مَا زَادَ

«Όποιος μαθαίνει γνώση αστρολογίας, τότε (στην ουσία μαθαίνει) ένα κλάδο μαγείας από τον οποίο όσο παίρνει γνώση τόσο μακριά (πλάνη) κατευθύνεται» {Άμπου Νταούντ, 3905}

Ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم  είπε:

مَنْ أَتَى عَرَّافًا فَسَأَلَهُ عَنْ شَىْءٍ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلاَةٌ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً

«Όποιος καταφύγει σε μελλοντολόγο/αστρολόγο (κάθε μορφής) και τον ρωτήσει σχετικά με το οτιδήποτε, τότε οι προσευχές του δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές για 40 νύχτες» {Μούσλιμ, νο. 2230}

8) Η παρουσία του Ουάρακα Ίμπν Νάουφαλ

Είναι ιστορικά αδύνατο ο Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم να διδάχτηκε από τον Ουάρακα μιας και πέθανε χρονικά κοντά στην πρώτη αποκάλυψη που δέχτηκε ο Προφήτης, ενώ το Κοράνι αποκαλυπτόταν σταδιακά για μια περίοδο 23 ετών. Δεν υπάρχει καμία ιστορική τεκμηρίωση ότι ήταν Εβιονίτης. Η ιστορία τον παρουσιάζει σαν ένα άτομο που αναζητούσε την αλήθεια για τον Ένα Θεό θέλοντας να απομακρυνθεί από το πολυθεϊστικό στοιχείο της εποχής.

9) Ο Μουχάμαντ ήταν επιτυχημένος στην αποστολή του λόγω της βίας

Η γνωστή ασυνέπεια της χριστιανικής θέσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم χρησιμοποίησε (κατά πολύ) λιγότερη βία με σύγκριση τον Μωυσή, τον Ιησού του Ναυή, τον Δαυίδ, τον Σαούλ, τον Σαμψών και άλλους πολλούς. Λιγότερη βία ακόμα και από τον Ιησού τον Μεσσία, τον υιό της Μαρίας, ο οποίος στον δεύτερο ερχομό του υπόσχεται πολύ αίμα στους εχθρούς του – ειρήνη και ευλογία σε όλους τους Προφήτες και Απεσταλμένους -.

Σε αυτό το σημείο ο Χριστιανός απολογητής θα βιαστεί να μας ενημερώσει ότι αυτά (Μωσαϊκός Νομός και η βία) ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη και δεν χρειάζεται να τα θυμόμαστε διότι δεν ισχύουν πια. Πρώτον, ακόμα και αν πιστέψουμε ότι αυτά καταργήθηκαν όπως λένε από την Καινή Διαθήκη, αυτό δεν ακυρώνει ότι υπήρξε ένα σημείο της ιστορίας, που ο Θεός (της αγάπης;) χρησιμοποίησε ο ίδιος βία και διέταξε βία προς τους εχθρούς Του. Δεύτερον, ο Νόμος της Παλαιάς Διαθήκης είναι σε ισχύ σύμφωνα πάντα με την Καινή Διαθήκη όταν υποτίθεται ότι ο Ιησούς λέει «ΔΕΝ ήρθα να καταργήσω τους Προφήτες και τον Νόμο (Ματθαίος 5:17)». Αυτός που δεν τηρεί τον Νόμο, σύμφωνα με το ευαγγέλιο που αποδίδεται στον «Ματθαίο», θα είναι από τους τελευταίους στην βασιλεία των ουρανών.

Ας αφήσουμε όμως την Παλαιά Διαθήκη και τον Μωσαϊκό Νόμο και να δούμε τι μας λένε οι Χριστιανοί και η Καινή Διαθήκη (δήθεν ο Ιησούς) για την αντιμετώπιση των εχθρών.

Οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι μας λένε ότι ο Ιησούς (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) διδάσκει την ειρήνη, την αγάπη, την αγάπη προς τους εχθρούς, δεν ήρθε να πολεμήσει ούτε να χύσει αίμα και άλλα παρόμοια πασιφιστικά. Ας κρατήσουμε αυτό το «αγάπη προς τους εχθρούς». Αυτό είναι που θα συζητηθεί στις παρακάτω γραμμές και θα δούμε κατά πόσο πραγματικά ισχύει.

Προτού παραθέσουμε τα χριστιανικά καινοδιαθηκικά χωρία να πούμε λίγα πράγματα για την φύση του Μεσσία. Ρίχνοντας μια ματιά στην ιουδαιοχριστιανική αντιπαράθεση που υπάρχει μεταξύ Ιουδαίων και Χριστιανών, για το αν ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας η όχι, θα δούμε μια χριστιανική επιχειρηματολογία που δεν θα την βρούμε (επίτηδες) σε Ισλαμο-Χριστιανικούς διαλόγους από μεριά των Χριστιανών.

Οι Ιουδαίοι λένε στους Χριστιανούς ότι ο Ιησούς δεν μπορεί να είναι ο Μεσσίας πολύ απλά γιατί δεν απελευθέρωσε τους Ιουδαίους από τους εχθρούς του. Ο Μεσσίας έχει αυτό το χαρακτηριστικό, λένε, θα είναι μια σπουδαία ηγετική μορφή, ο υιός του Δαυίδ, οπου θα πολεμήσει τους εχθρούς του Ισραήλ. Αντί γιαυτό όμως ο Ιησούς όχι μόνο δεν νίκησε αλλά νικήθηκε με το να τον σταυρώσουν και να τον σκοτώσουν (πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα τους).

Το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι η επιχειρηματολογία των Ιουδαίων αλλά η αντίδραση των Χριστιανών που δεν κάνουν λόγο πια για αγάπη σε εχθρούς αλλά ότι αυτό πράγματι θα πραγματοποιηθεί στο δεύτερο ερχομό του Μεσσία (στη δευτέρα παρουσία που δεν πρέπει να την μπερδεύουμε με την Ημέρα της Κρίσης). Στο δεύτερο ερχομό του Ιησού η διδασκαλία «αγάπα τον εχθρό σου» απουσιάζει και τον λόγο θα πάρει το ξίφος προς τον εχθρό.

Οι χριστιανοί πολέμιοι του Ισλάμ, σε θεολογικές κουβέντες που έχουν με τους Μουσουλμάνους, ούτε που τολμούν να αναφέρουν το τι θα κάνει πραγματικά ο Μεσσίας στο δεύτερο ερχομό του. Απλά μένουν στον πρώτο ερχομό του Μεσσία που δίδαξε αγάπη και προσευχή προς τους εχθρούς (αν τα δίδαξε).

Το ειρωνικό εδώ είναι ότι κατηγορούν τον Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) ότι όταν ήταν στην Μέκκα, αδύναμος και περικυκλωμένος από τους εχθρούς του, μίλαγε για ειρήνη και ανεκτικότητα, ενώ όταν πήγε στην Μεδίνα και έγινε ηγέτης πολέμησε, βεβαίως αγνοούν αρκετές ιστορικές λεπτομέρειες, αλλά προς έκπληξη μας ακριβώς αυτό φαίνεται να συμβαίνει με τον Ιησού (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν). Στο πρώτο ερχομό του είναι πασιφιστής, στον δεύτερο που θα έρθει ως Βασιλιάς θα βάλει «κάτω από τα πόδια του τους εχθρούς του» (Α προς Κορινθίους).

Οι Χριστιανοί επίσης, αναφέρουν πολλές «προφητείες» για τον ερχομό του Μεσσία, μια από αυτές είναι από το «βιβλίο του Ζαχαρία»

«Και θα εξολοθρεύσω την άμαξα από τον Εφραϊμ, και το άλογο από την Ιερουσαλήμ, και θα εξολοθρευτεί το πολεμικό τόξο· κι αυτός θα μιλήσει ειρήνη προς τα έθνη· και η εξουσία του θα είναι από τη μία θάλασσα μέχρι την άλλη θάλασσα, και από τον ποταμό μέχρι τα πέρατα της γης}. {Ζαχαρίας 9:10}

Μετά την καταστροφή των εχθρών θα έχουμε ειρήνη. Πολύ λογικό. Αφού διαλυθούν οι εχθροί (αυτοί που υποτίθεται ότι πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε) δεν θα υπάρξει κάτι άλλο εκτός από ειρήνη μιας και κανένας δεν θα φέρει αντίσταση.

Ο δεύτερος ερχομός αναφέρεται αναλυτικά στην Αποκάλυψη, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης. Στο κεφ. 19, εδάφια 11-21, διαβάζουμε:

« Και είδα τον ουρανό ανοιγμένον, και ξάφνου, ένα λευκό άλογο, κι αυτός που καθόταν επάνω σ’ αυτό ονομαζόταν Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμάει με δικαιοσύνη.

12. Και τα μάτια του ήσαν σαν φλόγα φωτιάς, κι επάνω στο κεφάλι του ήσαν πολλά διαδήματα· και είχε ένα όνομα γραμμένο, που κανένας δεν το γνωρίζει παρά μονάχα αυτός.

13. Και ήταν ντυμένος με ιμάτιο βαμμένο σε αίμα· και το όνομά του αποκαλείται: Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

14. Και τα στρατεύματα, που ήσαν στον ουρανό τον ακολουθούσαν επάνω σε λευκά άλογα, ντυμένοι με εκλεκτής ποιότητας λινό λευκό και καθαρό.

15. Και από το στόμα του βγαίνει μια κοφτερή ρομφαία, για να χτυπάει μ’ αυτή τα έθνη· κι αυτός θα «τους ποιμάνει με σιδερένια ράβδο»· κι αυτός πατάει τον ληνό τού κρασιού τού θυμού και της οργής τού Θεού, του Παντοκράτορα.

16. Κι επάνω στο ιμάτιο κι επάνω στον μηρό του έχει γραμμένο το όνομα, ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΔΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΚΥΡΙΩΝ.

17. Και είδα έναν άγγελο να στέκεται μέσα στον ήλιο· και έκραξε με δυνατή φωνή, λέγοντας προς όλα τα όρνεα που πετούν στο μέσον τού ουρανού: Ελάτε, και συγκεντρώνεστε στο δείπνο τού μεγάλου Θεού,

18. για να φάτε σάρκες βασιλιάδων, και σάρκες χιλιάρχων, και σάρκες ισχυρών, και σάρκες αλόγων, και εκείνων που κάθονται επάνω σ’ αυτά, και σάρκες όλων των ελεύθερων και των δούλων, και μικρών και μεγάλων.

19. Και είδα το θηρίο και τους βασιλιάδες τής γης, και τα στρατεύματά τους συγκεντρωμένα, για να κάνουν πόλεμο μ’ αυτόν που είναι επάνω στο άλογο, και με το στράτευμά του.

20. Και το θηρίο πιάστηκε, και μαζί μ’ αυτό ο ψευδοπροφήτης, ο οποίος έκανε τα σημεία μπροστά του, με τα οποία πλάνησε αυτούς που πήραν το χάραγμα του θηρίου, κι αυτούς που προσκυνούσαν την εικόνα του· και οι δύο ρίχτηκαν ζωντανοί στη λίμνη τής φωτιάς, που καίει με το θειάφι.

21. Και οι υπόλοιποι φονεύθηκαν με τη ρομφαία τού καθήμενου επάνω στο άλογο, η οποία έβγαινε από το στόμα του· και όλα τα όρνεα χόρτασαν από τις σάρκες τους.»

Με μια στρατιωτική ορολογία περιγράφεται ο δεύτερος ερχομός του Ιησού που αναφέραμε παραπάνω. Θα κατασφάξει οτιδήποτε στέκεται εναντίον του. Διαβάζουμε ακόμα και στην Α προς Κορινθίους, κεφ. 15 και εδαφ. 24-25:

«ύστερα θα είναι το τέλος, όταν παραδώσει τη βασιλεία στον Θεό και Πατέρα· όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη. Επειδή, πρέπει να βασιλεύει, μέχρις ότου βάλει όλους τούς εχθρούς του κάτω από τα πόδια του·»

Που είναι η αγάπη και η ανοχή για τους εχθρούς;

Κατηγορούν τον Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم ότι στο πρώτο στάδιο στην Μέκκα ήταν ειρηνικός ενώ μόλις ανέλαβε την εξουσία στην Μεδίνα διέταξε τον πόλεμο (που δεν είναι ακριβώς έτσι). Αυτό όμως με το όποιο κατηγορούν τον τελευταίο Προφήτη του Θεού το περιγράφουν επακριβώς ως στάση του Μεσσία με τον πρώτο και τον δεύτερο ερχομό του. Για παράδειγμα μια από τις προφητείες για τον Μεσσία που παραθέτουν οι Χριστιανοί είναι από τον Ησαΐα κεφ. 61, εδαφ. 1-2: 

«ΠΝΕΥΜΑ Κυρίου τού Θεού είναι επάνω μου· επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς· με απέστειλε για να γιατρέψω τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους, και άνοιγμα δεσμωτηρίου στους δεσμίους· για να κηρύξω χρόνον ευπρόσδεκτο στον Κύριο, και ημέρα εκδίκησης του Θεού μας· για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν·»

Ο πρώτος ερχομός είναι το ειρηνικό πρόσωπο του Μεσσία, ο δεύτερος ερχομός είναι ο βίαιος που ποτέ δεν θα ακούσουμε τους Χριστιανούς να μας λένε, ιδιαίτερα όταν μιλούν με Μουσουλμάνους. Άλλα παραδείγματα είναι από το Ησαΐας 35:4 και Μιχαίας 15:5 (και πολλά αλλα)

Σε μια παραβολή επίσης που οι Χριστιανοί κλείνουν τα μάτια είναι σε αυτή που υποτίθεται ότι ο Ιησούς λέει:

«Πλην, εκείνους τους εχθρούς μου, που δεν με θέλησαν να βασιλεύσω επάνω τους, φέρτε τους εδώ, και κατασφάξτε τους μπροστά μου.» {Λουκάς 19.27}

Και εδώ έχουμε ξεκάθαρη αναφορά όχι για τον πρώτο ερχομό αλλά για τον δεύτερο. Σαν απολογητική τακτική οι Χριστιανοί λένε ότι έχουμε να κάνουμε με παραβολή, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι μέσω παραβολής ο Ιησούς περνούσε το μήνυμα του. Ο βασιλιάς της παραβολής είναι ο ίδιος ο Ιησούς οπου μιλά για τον δεύτερο ερχομό του. 

10) Η εωσφορική λατρεία του Ισλάμ

Αυτή η ενότητα του κειμένου μας είναι και η σημαντικότερη διότι εδώ θα δούμε που ακριβώς εντοπίζεται η σατανική λατρεία με την οποία κατηγορεί το Ισλάμ ο αδαής Μητροπολίτης. Το Ισλάμ δεν θα μπορούσε ποτέ να χαρακτηριστεί σατανική λατρεία διότι όπως είδαμε εναντιώνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στον σατανά, στα ψιθυρίσματα του και στις πλάνες του. Επιπλέον, το Ισλάμ διδάσκει την αυθεντική λατρεία όλων των Προφητών και των Αποστόλων η οποία είναι η λατρεία προς τον Έναν και Μοναδικό Θεό, τον Αλλάχ τον Ύψιστο, τον Θεό των Προφητών και των Αποστόλων.

Λέει ο Ύψιστος στο Κοράνι:

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ

مَا أُرِيدُ مِنْهُم مِّن رِّزْقٍ وَمَا أُرِيدُ أَن يُطْعِمُونِ

إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِينُ

«Και δεν έπλασα τα πνεύματα και τους ανθρώπους, παρά μόνο για να Με λατρεύουν» Δεν ζητώ απ’αυτούς τίποτε για τη συντήρηση (Μου), και ούτε απαιτώ να Με θρέψουν. Πράγματι, ο Αλλάχ είναι ο Συντηρητής, Αυτός που κατέχει την δύναμη και την εξουσία» {Κοράνι 51:56-58}

وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ

«Έχουμε στείλει σε κάθε έθνος έναν απόστολο, (με την διδασκαλία στους λαούς τους): “Να λατρεύετε μόνο τον Αλλάχ και ν’ αποφεύγετε τον Ταγούτ (τους ψεύτικους θεούς είδωλα, ανθρώπους, αντικείμενα)» {Κοράνι 16:36}

اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ

«Να λατρεύετε τον Αλλάχ. Δεν έχετε άλλο θεό εκτός απ’ Αυτόν. (ο Μόνος άξιος λατρείας)» {Κοράνι 7:59,65,73,85}

وَاعْبُدُوا اللَّهَ وَلَا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئًا

«Και να λατρεύετε τον Αλλάχ και να μην έχετε στην λατρεία κανένα άλλον μέτοχο» {Αν Νισά, 36}

فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنبِكَ

«Έχε γνώση λοιπόν ότι δεν υπάρχει θεός άξιος λατρείας, παρά μόνο ο Αλλάχ. Και ζήτησε συγχώρηση για τα σφάλματα σου» {Κοράνι 47:19}

إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَاءُ ۚ وَمَن يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا بَعِيدًا

«Πράγματι, ο Αλλάχ δεν συγχωρεί το σίρκ (πολυθεϊσμό) που διαπράττεται μαζί του (μετά θάνατον), αλλά συγχωρεί για όποιον θέλει μικρότερες αμαρτίες από αυτό…» {Κοράνι 4:116}

Ο Ύψιστος λέει στον Προφήτη του να πει:

قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ ۗ وَوَيْلٌ لِّلْمُشْرِكِينَ

Πες τους: «Είμαι μόνο ένας άνθρωπος, σαν και εσάς, οπου μου αποκαλύφθηκε ότι ο Θεός σας είναι Ένας και μόνο Θεός. Γιαυτό πορευθείτε στο ίσιο μονοπάτι που οδηγεί σε Αυτόν και ζητήστε του συγχώρεση». Και αλίμονο σε αυτούς που συνεταιρίζουν με τον Αλλάχ άλλους. {Κοράνι 41:6}

Ο Ιμάμης Ιμπν ουλ Κάγιεμ σημειώνει στο Μαντάριτζ ας Σαλικην (3/450).

«Ολόκληρο το Κοράνι περιέχει την άξια του Ταουχίντ (Μονοθεϊσμό). Είτε διατάζει προς την λατρεία του Αλλάχ και την εγκατάλειψη του Σίρκ, είτε καθιστά σαφές την ανταμοιβή των Αχλουλ Ταουχίντ (οπαδών του Μονοθεϊσμού) και την τιμωρία των οπαδών του Σίρκ (πολυθεϊσμού). Επίσης, τονίζει το επιτρεπτό και το απαγορευμένο καθώς είναι από τα χαρακτηριστικά του Ταουχίντ.»

Πως είναι δυνατόν λοιπόν αυτήν την λατρεία, την Μονοθεϊστική λατρεία του Ταουχίντ, να την αποκαλούμε εωσφορική; Μια λατρεία η οποία στέκεται ως πρώτη εντολή ακόμα και στα Ιουδαιοχριστιανικά κείμενα:

«MH έχεις άλλους θεούς, εκτός από μένα. MH κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο ούτε ομοίωμα κάποιου, από όσα είναι επάνω στον ουρανό ή όσα είναι κάτω στη γη ή όσα είναι μέσα στα νερά κάτω από τη γη· μη τα προσκυνήσεις ούτε να τα λατρεύσεις» {Δευτερονόμιο 5:7-9}

Συνεπώς, σατανική λατρεία είναι αυτή που εναντιώνεται στο Μονοθεϊστικό πιστεύω και εναντιώνεται στην λατρευτική μεθοδολογία των Προφητών και των Αποστόλων. Παραδείγματα τέτοιας σατανικής λατρείας είναι τα εξής:

1) Εικονολατρία

Οι Χριστιανοί βασίζουν ένα μεγάλο μέρος της θεολογίας και της λατρείας τους στα εικονίσματα. Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε σύγκρουση με την ίδια την Βίβλο η οποία λέει:

«ΜΗ κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο ούτε ομοίωμα κάποιου, από όσα είναι επάνω στον ουρανό ή όσα είναι κάτω στη γη ή όσα είναι μέσα στα νερά κάτω από τη γη· μη τα προσκυνήσεις ούτε να τα λατρεύσεις· επειδή, εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, που ανταποδίδω τις αμαρτίες των πατέρων επάνω στα παιδιά, μέχρι τρίτη και τέταρτη γενεά, εκείνων που με μισούν» [Δευτερονόμιον 5:8-9] 

Σήμερα όμως οι Χριστιανοί, με τον μανδύα της φιλοσοφίας που ονομάζουν θεολογία, επιχειρούν να δικαιολογήσουν την εικόνα και τις λατρευτικές πρακτικές τους που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ειδωλολατρία και πολυθεΐα.

Οι ίδιοι Χριστιανοί μας πληροφορούν για την λέξη «εικόνα» ότι προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα «είκω» η «έοικα» και σημαίνει ομοίωμα. Όμως η εντολή του Θεού, πάντα σύμφωνα με τα ιερά τους κείμενα, ξεκάθαρα αναφέρει «ΜΗ κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο ούτε ομοίωμα κάποιου». Ολοκληρωτική απαγόρευση να φτιαχτεί είδωλο και ομοίωμα και στη συνεχεία να μην γίνουν αντικείμενο λατρείας και προσκύνησης.

Σε αυτό το σημείο ορισμένοι Χριστιανοί για να δικαιολογήσουν την ειδωλολατρική πρακτική τους επινόησαν ορολογίες του τύπου «τιμητική προσκύνηση» και «λατρευτική» λέγοντας ότι δεν αποδίδουν λατρεία αλλά απλώς τιμούν τις εικόνες. Οι πρακτικές τους όμως στέκονται ως απόδειξη ότι πρόκειται για ξεκάθαρη λατρεία μιας και επικαλούνται (η επίκληση είναι μορφή λατρείας και ανήκει μόνο στον Δημιουργό) τους εικονιζόμενους για τις ανάγκες τους, τα προσκυνούν με λατρευτική ευλάβεια (και όχι απλά τιμητικά όπως ισχυρίζονται) συνδέοντας την προσευχή τους και θεωρώντας τους ως μεσολαβητές (τους εικονιζόμενους). Όλα αυτά δηλαδή, και άλλα παρόμοια, που έκαναν (και κάνουν) οι παγανιστές. Το πιο εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι η επιχειρηματολογία των εικονολατρών δεν απέχει και πολύ από αυτήν των Εθνικών για τα αγάλματα τους. Και οι δυο τους θέλουν να εξωτερικευόσουν μια εικόνα για τον Θεό/θεούς, να φαίνεται, για να έχουν κάτι να σκέπτονται και να συνδέονται.

2) Αγιολατρεία, λειψανολατρεία

Αυτή η μορφή σατανικής λατρείας, για να κατανοηθεί ορθά πρέπει αρχικά να παραθέσουμε ορισμένα συμφραζόμενα, ξεκινώντας με τις απαρχές και τα πρώτα βήματα του παγανισμού οπου είναι η υπερβολική και εξτρεμιστική ευλάβεια προς τους ενάρετους

Ο Ύψιστος παραθέτει τα λεγόμενα των πολυθεϊστών της εποχής του Προφήτη Νώε:

وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا

«Και είπαν: ‘Μην εγκαταλείπετε τις  θεότητες σας. Μην εγκαταλείπετε (τα είδωλα): τον Ουάντ, ούτε τον Σουαά, ούτε τον Γιαγούθ, και τον Γιαούκ, ούτε τον Νάσρ,» {Κοράνι 17:23}

 Ο Ιμπν Αμπαάς σχολίασε:

صَارَتِ الأَوْثَانُ الَّتِي كَانَتْ فِي قَوْمِ نُوحٍ فِي الْعَرَبِ بَعْدُ، أَمَّا وُدٌّ كَانَتْ لِكَلْبٍ بِدَوْمَةِ الْجَنْدَلِ، وَأَمَّا سُوَاعٌ كَانَتْ لِهُذَيْلٍ، وَأَمَّا يَغُوثُ فَكَانَتْ لِمُرَادٍ ثُمَّ لِبَنِي غُطَيْفٍ بِالْجُرُفِ عِنْدَ سَبَا، وَأَمَّا يَعُوقُ فَكَانَتْ لِهَمْدَانَ، وَأَمَّا نَسْرٌ فَكَانَتْ لِحِمْيَرَ، لآلِ ذِي الْكَلاَعِ‏.‏ أَسْمَاءُ رِجَالٍ صَالِحِينَ مِنْ قَوْمِ نُوحٍ، فَلَمَّا هَلَكُوا أَوْحَى الشَّيْطَانُ إِلَى قَوْمِهِمْ أَنِ انْصِبُوا إِلَى مَجَالِسِهِمُ الَّتِي كَانُوا يَجْلِسُونَ أَنْصَابًا، وَسَمُّوهَا بِأَسْمَائِهِمْ فَفَعَلُوا فَلَمْ تُعْبَدْ حَتَّى إِذَا هَلَكَ أُولَئِكَ وَتَنَسَّخَ الْعِلْمُ عُبِدَتْ‏.‏

Αυτά τα ονόματα ανήκαν σε ενάρετους της εποχής του λαού του Προφήτη Νώε (αλέηχι Σαλάμ). Και όταν πέθαναν, ο σατανάς παρακίνησε ψιθυρίζοντας στους ανθρώπους να κατασκευάσουν είδωλα με τις φιγούρες αυτών ενάρετων ανθρώπων και να τα τοποθετήσουν στα σημεία που συνήθιζαν να καθόντουσαν. Έπειτα, τους παρότρυνε να ονομάσουν τα είδωλα αυτά με τα ονόματα των ενάρετων νεκρών. Έτσι λοιπόν και έγινε, αλλά αυτά τα είδωλα δεν τα λάτρευαν (αρχικά). Έπειτα όμως, όταν τα άτομα αυτά (αυτοί που κατασκεύασαν τα είδωλα) πέθαναν, και η ορθή δογματική γνώση ξεχάστηκε, οι άνθρωποι θεοποίησαν και λάτρεψαν αυτά τα είδωλα {Μπουχάρι, 4920}

 Ο Ιμάμ Ίμπν Κάγιεμ λέει:

«Αρκετοί από τους Σάλαφ (οι πρώτοι ορθόδοξοι Μουσουλμάνοι) είπαν: – όταν οι ενάρετοι πέθαιναν, οι άνθρωποι τους έκτιζαν στους τάφους τους μνημεία και έφτιαχναν γλυπτά – αγάλματα κτλ, με την μορφή τους, έπειτα από κάποιο διάστημα ξεκινούσε η λατρεία προς αυτά τα είδωλα»

Εδώ πληροφορούμαστε για το πώς γεννήθηκε η εξελίχτηκε η πολυθεΐα και ο παγανισμός. Μια από τις πιο σοβαρές αιτίες του πολυθεϊσμού είναι η υπερβολική εξύμνηση προς τους ενάρετους η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην πολυθεΐα. Πρόκειται για μια σατανική μεθοδολογία η οποία οδήγησε και οδηγεί προς τον παγανισμό. Ο σατανάς δεν τους ψιθύρισε τίποτα περί λατρείας (στη πρώτη φάση), διότι δεν θα το έκαναν αφού γνώριζαν και υπήρχε σχετική γνώση ότι μόνο ο Αλλάχ λατρεύεται, τους είπε απλώς στην αρχή να κατασκευαστούν αυτά τα είδωλα ως ένδειξη σεβασμού. Το σχέδιο του σατανά πέτυχε διότι δεν στόχευε σε αυτήν την γενιά, την πρώτη, η οποία και γνώριζε, αλλά στην επόμενη η οποία, με το πέρασμα του χρόνου, θα ξεχνούσε και θα έπεφτε σε πολυθεϊστικές πρακτικές.

Από την συλλογή του Ιμάμ Αλ Μπουχάρι και του Μούσλιμ διαβάζουμε την διήγηση της Άισα ότι:

إِنَّ أُولَئِكَ إِذَا كَانَ فِيهِمُ الرَّجُلُ الصَّالِحُ فَمَاتَ بَنَوْا عَلَى قَبْرِهِ مَسْجِدًا، وَصَوَّرُوا فِيهِ تِلْكَ الصُّوَرَ، فَأُولَئِكَ شِرَارُ الْخَلْقِ عِنْدَ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ

«Η Ούμ Σάλαμα ανέφερε στον Απόστολο του Αλλάχ για μια Εκκλησία την οποία είχε δει στην Αβησσυνία (Αιθιοπία) οπου περιείχε εικόνες. Έπειτα ο Προφήτης είπε: «Όταν κάποιος ενάρετος ανάμεσα τους πεθαίνει κτίζουν ένα χώρο λατρείας στο τάφο του και έπειτα το στολίζουν με αυτές τις εικόνες. Θα είναι οι χειρότεροι από την δημιουργία στα μάτια του Αλλάχ την ημέρα της κρίσης» {Μπουχάρι, 427 – Μούσλιμ, 528}

Οι πολυθεϊστές δικαιολογούνται και λένε ότι δεν τους επικαλούνται και ούτε στρέφονται στις εικόνες και τους αγίους, παρά μόνο για να έρθουνε πιο κοντά στον Αλλάχ, για να μεσολαβήσουν στον Αλλάχ υπέρ εμάς. Αυτή η προσέγγιση αναιρείται από τα λόγια του Αλλάχ όταν λέει:

وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَىٰ إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ

«Κι εκείνοι που πήραν άλλους προστάτες αντί τον Αλλάχ λένε: «Δεν τους λατρεύουμε παρά μόνο για να μας φέρουν κοντά στον Αλλάχ». Ο Αλλάχ βέβαια θα δικάσει μεταξύ τους για τις διαφορές τους. Και ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τον ψεύτη και τον επιβεβαιωμένο (που επιμένει) άπιστο.» {Κοράνι 39:3}

Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι δεν λατρεύουν τις εικόνες και τους αγίους, παρά μόνο εκδηλώνουν τιμητική προσκύνηση. Η επίκληση όμως είναι λατρεία και απευθύνεται αποκλειστικά στον Δημιουργό τον Ύψιστο. ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε: «Η επίκληση είναι (η ουσία της) λατρεία» {Άμπου Νταούντ 1479, Ατ Τιρμιδί 3372}

Και όταν λες σε αυτούς που επικαλούνται αγίους και ενάρετους: «μην επικαλείστε δημιουργήματα, μην αναζητάτε βοήθεια από τους τάφους τους και από τους νεκρούς, αντι γιαυτο επικαλεσθείτε τον Δημιουργό, τον Έναν και τον Μοναδικό που τους έπλασε, αναζητήστε την βοήθεια σε Αυτόν, επιστρέψτε σε Αυτόν και μην στήνετε μεσολαβητές. Απαντούν με άγνοια και πλάνη λέγοντας: «Δεν σέβεστε τους φίλους του Θεού, αυτά είναι ενάρετα άτομα και ο Θεός είναι ευχαριστημένος με αυτούς» και άλλα παρόμοια.

Αγαπάμε τους ενάρετους και αγαπάμε αυτούς που ο Αλλάχ αγαπά, τους τιμάμε και τους σεβόμαστε αλλά δεν είναι πρέπον ούτε επιτρέπεται να τους εξυψώνουμε πέρα από την πραγματική τους αξία. Δεν είναι επιτρεπτό να τους δίνουμε τα δικαιώματα του Δημιουργού. Η κτίση, όσο καλή και ενάρετη αν είναι, ποτέ δεν θα φτάσει στο επίπεδο του Δημιουργού καθώς δεν είναι άξια λατρείας. Σεβόμαστε, αγαπάμε, τιμάμε τους ενάρετους, αλλά δεν τους θεοποιούμε, διότι ο Θεός είναι Ένας και Μοναδικός, ο Αλλάχ, ο μόνος άξιος λατρείας. Οι ίδιοι οι ενάρετοι που επικαλούνται και λατρεύουν ποτέ δεν θα δεχόντουσαν λατρείες και επικλήσεις εις το όνομα τους.

أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ ۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا

«Αυτοί οι ίδιοι (από τους αγγέλους και τους ανθρώπους) που σ’ αυτούς, απευθύνονται οι επικλήσεις, επιθυμούν (για τον εαυτό τους) το μέσο να πλησιάσουν το Κύριο τους – εύχονται για την Ευσπλαχνία Του και φοβούνται απ’ την Οργή Του» {Κοράνι 17:57}

Αυτά τα πλάσματα που επικαλούνται, έχουν ανάγκη τον Δημιουργό τον Ύψιστο, αναζητούν την ευσπλαχνία Του και φοβούνται την οργή Του, άρα πως είναι δυνατόν να τους επικαλείσαι και να τους προσκυνάς με λατρευτική ευλάβεια;

Ο σατανάς παρουσίασε το Σίρκ (πολυθεϊσμό) ανάμεσα τους με την μορφή της αγάπης προς τους ενάρετους ανθρώπους και τους ακόλουθους τους. Νομίζουν ότι με το να επικαλείσαι αυτούς τους ενάρετους και τους αγίους, είναι μια αγνή μορφή αγάπης και σεβασμού. Και αυτή είναι η σατανική παγίδα προς τον άνθρωπο. Αυτή ακριβώς είναι η εωσφορική λατρεία. Νομίζουν ότι τους τιμούν και δεν παραδέχονται ότι αυτή η υπερβολή στην ουσία είναι λατρευτική έκφραση την οποια ο Ύψιστος την έχει απαγορέψει. Και όταν λέμε σατανική παγίδα υπονοούνται οι σατανικές καρδιές που κατοικούν σε ανθρώπινα σώματα, από παπάδες, ψευτο ιμάμηδες, ραβίνους, γκουρού, μπαμπάδες των Μπεκτασή, όλοι αυτοί που καλούν στην λατρεία άλλων, αντι του Αλλάχ, και το στολίζουν αυτό ως αγάπη και τιμή, είναι σατανάδες με σώματα ανθρώπων.

Ο Ύψιστος δίνει ένα παράδειγμα γιαυτούς που επικαλούνται αγίους, νεκρούς, εικόνες, ανθρώπους, προφήτες, ιερά αντικείμενα, το οτιδήποτε πέρα από τον Αλλάχ:

يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ ۖ وَإِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ۚ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ

«Ω! Εσείς οι άνθρωποι! Έχει δοθεί ένα παράδειγμα κι ακούστε το ! Αυτούς που επικαλείστε – αντί τον Αλλάχ -δεν είναι σε θέση ( δεν μπορούν) να δημιουργήσουν (ούτε) μια μύγα έστω κι αν όλοι τους μαζευτούν γι’ αυτό ! Κι αν (ακόμα) η μύγα αρπάξει κάτι τι απ’ αυτούς, δεν θα έχουν τη δύναμη να το σώσουν (να το απαλλάξουν) απ’ αυτή. Αδύνατοι είναι και ο αιτών και το αιτούμενο!» {Κοράνι 22:73}

Το παράδειγμα αυτό ακυρώνει όλες τις πηγές του Σίρκ (πολυθεϊσμού, ειδωλολατρίας, παγανισμού) από την καρδιά ενός ατόμου. Και αυτό γιατί το λιγότερο πράγμα που μπορεί να κάνει το αντικείμενο λατρείας η της επίκλησης, είναι να βρίσκεται σε θέση να ωφελήσει και να αποτρέψει την βλάβη. Οι άγιοι, οι ενάρετοι, οι νεκροί, τα είδωλα και τα αντικείμενα λατρείας που διάφοροι τα/τους επικαλούνται, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν ούτε μια μύγα.

Από την στιγμή που δεν μπορούν να δημιουργήσουν έστω και μια μύγα, είναι ανίκανοι να παράγουν κάτι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, να πάρουν πίσω αυτό που τους άρπαξε η μύγα.

Άρα λοιπόν αποτελεί απόδειξη ότι αυτά που λατρεύουν και επικαλούνται πέρα από τον Αλλάχ είναι ανάξια και αδύναμα. Δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν, να ωφελήσουν, ούτε να αποτρέψουν την βλάβη από έναν αδύναμο πλάσμα όπως η μύγα. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να λατρεύονται και να απευθύνεται σε αυτούς η επίκληση;

Και οι δυο τους, και αυτός που κάνει επίκληση και σε αυτό/αυτόν που απευθύνεται η επίκληση και η λατρεία, είναι αδύναμοι και στο ίδιο ακριβώς επίπεδο, δηλαδή αδύναμα δημιουργήματα. Άρα, πως είναι δυνατόν κάποιος να επικαλείται την δημιουργία και όχι τον Δημιουργό; {Ίμπν ουλ Κάγιεμ, Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 92}

Συνεπώς, είναι εύκολο πλέον να εντοπίσουμε την πραγματική εωσφορική λατρεία της αγιολατρείας, ταφολατρείας, λειψανολατρείας και εικονολατρίας και να την διαχωρίσουμε από την αυθεντική λατρεία των Προφητών και των Αποστολών που είναι το Ταουχίντ (Μονοθεϊσμός), το οποίο είναι και βασικός πυλώνας της λατρείας στο Ισλάμ.

11) Ο αποκεκαλυμμένος τριαδικός θεός

Τέλος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ κάνει λόγο για τον τριαδικό θεό. Παραθέτω μια παλαιότερη ομιλία μου επί του θέματος ως απάντηση.

Προτού βάλω την τελεία, θα ήθελα να τονίσω για άλλη μια φορά ότι ο σκοπός μου δεν ήταν να προσβάλω η να παρενοχλήσω του χριστιανούς συμπολίτες και συμπατριώτες μου, αλλά να απαντήσω σε ένα άτομο που επίσημα, από το εκκλησιαστικό του βήμα, επιτίθεται στο Ισλάμ.

Άχμαντ Μ.Ελντίν

Διπλωματούχος Ισλαμικής Θεολογίας

Τζαμί «Σάλαφ ους Σάλιχ» (Αρ Ραχμάν)

IslamForGreeks.org – AhmadEldin.blog

والحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وآله وصحبه

Categories: ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Tags: Ισλάμ, Μητροπολίτης, Πειραιώς Σεραφείμ, Σατανάς, εωσφορική λατρεία