Η κριτική κατά του Ισλάμ συχνά απαρτίζεται από μυθιστορηματικές αφηγήσεις η στοιχεία που έχουν συνταχτεί με (πολεμική) πρόθεση και με συγκεκριμένη τάση (πολιτικές τάσεις, γεωπολιτικές τάσεις).

Όποιος θέλει να είναι από τους κατοίκους του παραδείσου, τότε οφείλει να αγωνιστεί (Τζιχάντ) ενάντια στον εαυτό του

Ευσταθεί αυτή η δικαιολογία υπό το φως του Ισλάμ;

Όποιος θέλει να είναι από τους κατοίκους του παραδείσου, τότε οφείλει να αγωνιστεί (Τζιχάντ) ενάντια στον εαυτό του

έννοιες όπως Σαρία, αντιδημοκρατισμός και το να αποκαλείς και το να πιστεύεις οτι οι άλλοι είναι άπιστοι (επειδή δεν είναι Μουσουλμάνοι) αποτελεί κίνδυνο και είναι σημάδια ριζοσπαστικοποίησης;

Οι περισσότεροι υποστηρίζουν ότι οι Σαλαφιστές ανήκουν σε 3 κατηγορίες: 1) Οι ήρεμοι/ειρηνικοί, 2) οι πολιτικοποιημένοι και 3) οι Τζιχαντιστές.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, υπό το φως των αυθεντικών Ισλαμικών πηγών, η Ντάες (ΙΣΙΣ) κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που διδάσκει ο Προφήτης Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم

Έχουν δώσει την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι το Τζιχάντ είναι μια βάρβαρη και απάνθρωπη πρακτική που στόχο έχει αθώους ανθρώπους. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;