Ερώτηση:
καλησπερα σας αφου σας ευχαριστησω για το χρονο σας και αφου σας πω οτι ειμαι απολυτα μονοθειστης που προσπαθω να καταλαβω την αληθεια θα ηθελα να ρωτησω καποιες ερωτησεις σχετικα με την σωτηρια του ανθρωπου και την αμαρτια,με την ελπιδα να μην σας κουρασω
1.αν ενας ανθρωπος σωθει την ωρα της κρισεως, θα σωθει απο την πιστη του στο θεο?απο τις καλες πραξεις του?ή απλα απο το ελεος και την χαρη του θεου?
2.μπορουμε να σωθουμε μονοι μας ?ή δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε αρκετα καλοι για να σωθουμε ?
3.υπαρχουν μικρεσ και μεγαλες αμαρτιεσ που εχουν διαφορετικη βαρύτητα στην κριση?
4.η αμαρτια ειναι εμφυτη?
5.ο θεος αφου τελικα γνωριζει ποιος θα σωθει ,και αφου ολα γινονται ενω τα ξερει και τα προγραμματιζει ολα και γινονται απο την δικη του θεληση,γιατι μας δοκιμαζει?μηπως οσοι σωθουν τελικα ειναι προγαμματισμενη -προειλλημενη αποφαση,θεληση του θεου???
σας παρακαλω απαντηστε μου με προσωπικο μυνημα
σας ευχαριστω
Απάντηση:
بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد
αν ενας ανθρωπος σωθει την ωρα της κρισεως, θα σωθει απο την πιστη του στο θεο?απο τις καλες πραξεις του?ή απλα απο το ελεος και την χαρη του θεου?
1) Σε περίπτωση που ο άνθρωπος σωθεί αυτό θα γίνει διότι πίστεψε ορθά (Ισλάμ) και έπραξε ανάλογα με την πίστη του (με βάση τις διδασκαλίες του Προφήτη). Όμως ο καθοριστικός παράγοντας είναι η χάρη του Υψίστου και όχι αποκλειστικά και μόνο οι δυνατότητες του πιστού.
«Ο πιστός αντιλαμβάνεται αυτόν τον κόσμο ως μια γέφυρα που οδηγεί στην επόμενη ζωή και μια πηγή εφοδιασμού για την επίτευξη του Παραδείσου. Ο κόσμος γιαυτον είναι ένα χωράφι που προσπαθεί να το καλλιεργήσει με τον καλύτερο τρόπο για να του δώσει μετέπειτα τα καλύτερα. Γιαυτο λοιπόν οι χάρες που θα λάβει ο πιστός στον Παράδεισο είναι αποτέλεσμα των όσων έκανε η «καλλιέργησε» στην επίγεια ζωή του, πάντα βεβαίως με την χάρη και την ευσπλαχνία του Δημιουργού που είναι και ο καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχία του ανθρώπου» { http://islamforgreeks.org/2013/07/07/earthly-life/}
μπορουμε να σωθουμε μονοι μας ?ή δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε αρκετα καλοι για να σωθουμε ?
2) Όπως είπαμε η σωτηρία δεν κερδίζεται βασιζόμενοι αποκλειστικά στις δυνατότητες μας. Χωρίς την άδεια, την χάρη και την ευσπλαχνία του Κυρίου δεν υπάρχει Παράδεισος. Αυτή όμως η ευσπλαχνία κερδίζεται με την προσπάθεια τήρησης της πίστης (Ισλάμ τηρώντας το με ειλικρίνεια για χάρη του Αλλάχ και με βάση την προφητική μεθοδολογία). Συνεπώς, αλληλοσυνδέονται με το στοιχείο της χάρης του Υψίστου να κυριαρχεί. Και κυριαρχεί διότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος από μόνος του και επιρρεπής στην αστοχία.
υπαρχουν μικρεσ και μεγαλες αμαρτιεσ που εχουν διαφορετικη βαρύτητα στην κριση?
3) Ναι. Για παράδειγμα το αμάρτημα της άρνησης να ασπαστεί κάποιος το Ισλάμ, αφού έχει ειδοποιηθεί/ενημερωθεί ορθά, δεν συγχωρείται και ο Παράδεισος είναι απαγορευμένος γιαυτόν. Επίσης, κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι Μουσουλμάνος ενώ διαπράττει πολυθεϊσμό και φύγει από αυτήν την ζωή χωρίς να μετανιώσει από τις πολυθεϊστικές/ειδωλολατρικές πρακτικές (πάντα βεβαίως όπως ορίζονται στο Ισλάμ) τότε γιαυτό το άτομο ο Παράδεισος είναι απαγορευμένος. Οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα ο Ύψιστος είναι σε θέση, εάν επιθυμεί, να το συγχωρέσει (εάν έχει γίνει από αστοχία/άγνοια και ζητηθεί συγχώρεση με μετάνοια και επιστρέψει ο πιστός). Ο Κύριος λέει:
«Ο Αλλάχ δεν συγχωρεί αυτόν που συνεταιρίζει άλλον μ’ Αυτόν (πολυθεϊσμός). Συγχωρεί όμως, οτιδήποτε άλλο αμάρτημα και σ’ όποιον θέλει. Όποιος έχει στην λατρεία συνέταιρο με τον Αλλάχ (Τον εξομοιώνει μ’ άλλους), έχει πράγματι επινοήσει μια μεγάλη αμαρτία» {Κοράνι 4:48}
Και για τα μεγάλα αμαρτήματα που διαφέρουν από τα μικρά, διαβάζουμε:
«Αν όμως αποφύγετε τις μεγάλες αμαρτίες, που είναι απαγορευμένες να κάνετε, τότε θ’ αποβάλλουμε τις μικρότερες και θα σας δώσουμε τίμια είσοδο (στον Παράδεισο)» {Κοράνι 4:31}
Επίσης,
«Εκείνοι που αποφεύγουν τις μεγάλες αμαρτίες και τα αισχρά έργα και (διαπράττουν μόνο) τα μικρά σφάλματα (από ανθρώπινη αδυναμία), ο Κύριος σου – βέβαια – έχει ευρύτητα στη συγγνώμη (δέχεται την μετάνοια)» {Κοράνι 53:32}
Και γιαυτόν που διαβάζει αυτές τις γραμμές και νομίζει ότι του δίνεται η δυνατότητα και το ελεύθερο να διαπράξει τις μικρές αμαρτίες τότε ο Αλλάχ ο Παντοδύναμος λέει:
«…μην ακολουθείτε τα ίχνη του Σατανά, που είναι για σας δηλωμένος εχθρός (σας). Σας διατάζει (να πράττετε) ότι είναι κακό κι ανήθικο και να λέτε για τον Αλλάχ αυτά που δεν γνωρίζετε» {Κοράνι 2:168-169}
Και το κακό στο συγκεκριμένο χωρίο (αλ-σσού) είναι κάθε τι που σχετίζεται με την ανυπακοή προς τον Αλλάχ τον Ύψιστο και γενικά τις μικρές αμαρτίες. {Ας Σαάντι (τόμος 1, σελ.112) και αλ Κούρτουμπι (τόμος 1, σελ.422)
Και να αναφέρουμε την εύστοχη συμβουλή του Σέηχ Αμπντάλλαχ Αλ Μπουχάρι που είπε:
«Ποτέ μην υποτιμάς τις μικρές αμαρτίες η αυτές που νομίζεις ότι είναι ασήμαντες. Μοιάζουν με τις μικρές σπίθες της φωτιάς. Από τι ξεκινούν άραγε οι μεγάλες φωτιές; Από μικρές σπίθες που ανάβουν και καταλήγουν σε καταστροφικές φλόγες. Έτσι είναι και οι μικρές αμαρτίες γιαυτο πρόσεχε μην σε εξαπατήσει ο σατανάς και σε κάνει να νομίζεις ότι είναι ασήμαντες»
Σε αυτό το σημείο, λογικά, γεννιέται το ερώτημα για το ποιες είναι αυτές οι μεγάλες αμαρτίες που πρέπει να αποφεύγουμε στο Ισλάμ; Αυτό μπορείτε να το μελετήσετε με λεπτομέρεια στον Κύκλο μαθημάτων: «Τα μεγάλα αμαρτήματα» – Αλ Καμπάηρ
η αμαρτια ειναι εμφυτη?
4) Ποιο σωστά το χαρακτηρίζουμε ως τάση προς την αμαρτία, όχι ότι κάποιος το έχει έμφυτο (με την έννοια) να το διαπράξει χωρίς την επιλογή της αντίστασης. Ο Ύψιστος λέει:
«Και ορκίζομαι στην αυτοελεγχόμενη (που ασκεί κριτική στον εαυτό της) ψυχή» {Κοράνι 75:2}
ο θεος αφου τελικα γνωριζει ποιος θα σωθει ,και αφου ολα γινονται ενω τα ξερει και τα προγραμματιζει ολα και γινονται απο την δικη του θεληση,γιατι μας δοκιμαζει?μηπως οσοι σωθουν τελικα ειναι προγαμματισμενη -προειλλημενη αποφαση,θεληση του θεου???
5) Ναι, Ο Θεός γνωρίζει και ορίζει τα πάντα εξαρχής. Αυτό απορρέει από την γνώση του και βεβαίως γίνονται με την θέληση του διότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να του επιβληθεί. Να διευκρινίσουμε όμως ορισμένα πράγματα:
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το πώς ενεργεί ο Ύψιστος και δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ της γνώσης του Θεού και της «προαπόφασης» του. Διότι η «προαπόφαση» αυτή απορρέει από την γνώση του καθαρά και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος λειτουργεί εξαναγκαστικά, χωρίς βούληση και ευθύνη. Σε αυτό το σημείο, για να διευκολύνουμε την σκέψη ως προς την κατανόηση, οφείλουμε να απαλλαχτούμε από οποιοδήποτε ανθρώπινο συλλογισμό, λογικοποιήσεις και πάνω από όλα με συγκρίσεις μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Η ανθρώπινη σκέψη, ηθελημένα η άθελα, τείνει να προσπαθεί να εξηγήσει κάτι για τον Θεό όταν αυτό δεν μπορεί να επεξηγηθεί (ανθρώπινα). Παράδειγμα, – ο Θεός είναι ζωντανός, αυτή η «ζωή» Του δεν μπορεί να επεξηγηθεί η να συγκριθεί με την ανθρωπινή -. Ο Θεός δεν μοιάζει με τίποτα και με κανέναν:
«Κανείς και τίποτα δεν του μοιάζει» {Κοράνι 42:11}
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να πέφτει στο λάθος να συγχέει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του Θεού με τα ανθρώπινα. Ορισμένες φορές, πράγματα που γίνονται από τον Αδημιούργητο δεν μπορούν να κατανοηθούν από το δημιουργημένο, εκτός εάν υπάρχει αποκάλυψη. Τέλος, να τονιστεί ότι δεν υπάρχει παραλογισμός, διότι αυτό είναι κάτι πέρα από την κατανόηση μας και όχι απαραίτητα κόντρα σε αυτήν.
Λέμε λοιπόν ότι ο Ύψιστος γνωρίζει ποιος είναι αυτός που θα πετύχει και ποιος θα αποτύχει εξαρχής. Και αυτό δεν ακυρώνει την ελευθερία των αποφάσεων και των κινήσεων μας η τον αγώνα που δίνουμε για να φτάσουμε στην αλήθεια. Κανείς δεν θα αδικηθεί διότι ο Ύψιστος είναι ο πιο Δίκαιος. Και μπορεί να μην γίνεται απολύτως κατανοητό διότι εκ φύσεως προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε με την ανθρώπινη εμπειρία αδυνατώντας να καταλάβουμε, επί της ουσίας, ότι «Κανείς και τίποτα δεν του μοιάζει» {Κοράνι 42:11} στο πως ενεργεί.
وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد
Άχμαντ Ελντίν
Categories: ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ/ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΙΣΛΑΜ