Άχμαντ Μ.Ελντίν

بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد

Το βιβλίο الأمثال في القرآن الكريم (οι παραβολές στο ευγενές Κοράνι), γραμμένο από τον μεγάλο λόγιο και Ιμάμη, Ίμπν ουλ Κάγιεμ, είναι από τα λίγα και από τα πιο αξιόπιστα στο είδος του. Καταπιάνεται με τα εδάφια του Κορανίου που περιέχουν παραβολές με έναν επεξηγηματικό τρόπο, έτσι ώστε να ωφεληθεί ο πιστός με κατανόηση και νουθεσία. Η παρούσα ανάρτηση θα ανανεώνεται συχνά μέχρι να ολοκληρωθεί το βιβλίο.

Παραβολή νο.1: Η σύγκριση του μονοθεϊστή με τον πολυθεϊστή

Ο Ύψιστος λέει:

ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلًا فِيهِ شُرَكَاءُ مُتَشَاكِسُونَ وَرَجُلًا سَلَمًا لِّرَجُلٍ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ الْحَمْدُ لِلَّهِ ۚ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ

«Ο Αλλάχ θέτει ένα παράδειγμα: ένας άνδρας (υπηρέτης) που ανήκει σε πολλούς συνεταίρους (αφεντικά – κύριοι) που διαφωνούν, κι ένας (άλλος) άνδρας (υπηρέτης) που ανήκει ολοκληρωτικά σ’ ένα (μόνο) κύριο: Μήπως αυτοί οι δύο (υπηρέτες) όταν συγκριθούν είναι όμοιοι; Όλη η δόξα ανήκει στον Αλλάχ, όμως οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν» {Κοράνι 39:29}

Ο Ιμάμ Ίμπν ουλ Κάγιεμ σχολιάζει:

«Ο Αλλάχ μας δίνει ένα παράδειγμα για τον μονοθεϊστή και τον πολυθεϊστή. Ο πολυθεϊστής (ειδωλολάτρης η παγανιστής) περιγράφεται ως υπηρέτης που ανήκει σε πολλούς κυρίους (αφεντικά). Οφείλει να τους υπηρετήσει όλους, όμως δεν είναι σε θέση να το κάνει διότι είναι αδύνατον να τους ευχαριστήσει όλους. Ο πιστός όμως, ο μονοθεϊστής, που λατρεύει έναν και μόνο Θεό τον Δημιουργό, παρομοιάζεται με τον υπηρέτη που ανήκει σε ένα και μόνο κύριο (αφεντικό). Αυτός ο υπηρέτης γνωρίζει καλά αυτόν που υπηρετεί και γνωρίζει τον τρόπο να ευχαριστήσει τον αφέντη του. Γνωρίζει τι θέλει από αυτόν ο αφέντης του και είναι ασφαλής από τα πολλά αφεντικά τα οποία διαγωνίζονται και εναντιώνονται μεταξύ τους.

Ο υπηρέτης που ανήκει σε ένα και μόνο κύριο είναι συγκεντρωμένος στα καθήκοντα του, τα οποία είναι συγκεκριμένα και έχουν συνέπεια, είναι αφοσιωμένος σε ένα πρόσωπο, με αποτέλεσμα ο κύριος του είναι ένα ευχαριστημένος και ευσπλαχνικός μαζί του.

Ο Αλλάχ ο Ύψιστος μας ρωτά: Πως είναι δυνατόν αυτοί οι δυο υπηρέτες να είναι όμοιοι μεταξύ τους; Όταν ένας υπηρέτης υπηρετεί έναν κύριο (αφέντη) και είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένος σε αυτόν, τότε θα δεχτεί προστασία, γενναιοδωρία, ευσπλαχνία και πολλές άλλες ωφέλειες από αυτόν τον κύριο. Ο υπηρέτης όμως που ανήκει σε πολλούς, συνεχώς θα βρίσκεται σε σύγχυση και η προσπάθεια του να υπηρετήσει τους πολλούς κυρίους του δεν θα έχει αντίκρισμα.»

Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 103

Παραβολή νο.2: Ο ιστός της αράχνης

Ο Ύψιστος παρομοιάζει την πολυθεϊστική νοοτροπία της εικονολατρίας, της αγιολατρείας και οποιαδήποτε πολυθεϊστική έκφραση, με τον ιστό της αράχνης. Διαβάζουμε στο Κοράνι:

مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاءَ كَمَثَلِ الْعَنكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتًا ۖ وَإِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنكَبُوتِ ۖ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ

«Το παράδειγμα εκείνων που παίρνουν άλλους προστάτες, εκτός από το Αλλάχ, μοιάζει σαν την αράχνη, που πήρε (έκτισε για τον εαυτό της ιστό) ένα σπίτι. Αλλά το πιο εύθραυστο σπίτι είναι αυτό της αράχνης, αν ήξεραν και καταλάβαιναν» {Κοράνι 29:41}

Ο Ύψιστος αναφέρει ότι οι πολυθεϊστές και τα πρόσωπα/αντικείμενα που επικαλούνται είναι αδύναμα και εύθραυστα. Για την ακρίβεια τα αντικείμενα και τα πρόσωπα λατρείας είναι ακόμα πιο αδύναμα από αυτούς (δες το παράδειγμα της εικόνας, λείψανα, αντικείμενα, αγάλματα, αγίους κτλ).

Η πολυθεϊστική πράξη των πολυθεϊστών, που καταφεύγουν σε επίκληση αντικείμενων και προσώπων (κτίσματα), παρομοιάζεται με τον ιστό της αράχνης. Ο ιστός της αράχνης είναι το πιο αδύναμο σπίτι, συνεπώς προσφέρει την πιο αδύναμη προστασία. Ομοίως, όταν οι πολυθεϊστές αναζητούν προστασία σε εικόνες, ανθρώπους, αγάλματα, αγίους, τάφους και νεκρούς (και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο), έχουν καταφύγει σε μια πολύ αδύναμη προστασία η οποία δεν είναι σε θέση να τους ωφελήσει και να τους προστατέψει. Τουναντίον, τους ζημιώνει.

Κάθε φορά που οι πολυθεϊστές και οι πλανεμένοι αναζητούν προστασία σε κάτι/κάποιον άλλον, πέρα από τον Αλλάχ, τότε αυτό ενεργεί αντίθετα. Αντί για ωφέλεια λαμβάνουν ζημία (θεολογική). Εκεί που νομίζουν ότι θα προστατευτούν, στην πραγματικότητα εκτίθενται σε σοβαρή απώλεια.

وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَّعَلَّهُمْ يُنصَرُونَ

لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُندٌ مُّحْضَرُونَ

«Κι έπειτα παίρνουν (για λατρεία) άλλες  (ψεύτικες) θεότητες,   αντί   τον   Αλλάχ (τον αληθινό Θεό),  (ελπίζοντας) ότι θα μπορέσουν να τους βοηθήσουν. Οι ψεύτικες θεότητες δεν έχουν τη δύναμη να τους βοηθήσουν ενώ θα τους φέρουν (μπροστά στον Αλλάχ την Ημέρα της Κρίσης) σαν στρατιώτες (για να καταδικαστούν)» {Κοράνι 36:74-75}

Ο άνθρωπος καλείται να εγκαταλείψει την επίκληση και το να ζητά βοήθεια από την κτίση (την δημιουργία) και να απευθυνθεί στον Δημιουργό, τον πραγματικό Προστάτη, τον Παντοδύναμο, τον μόνο Άξιο λατρείας.

Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 30-31

Παραβολή νο.3: Η μύγα και η επίκληση (ντουά)

Ο Ύψιστος δίνει ένα παράδειγμα γιαυτούς που επικαλούνται αγίους, νεκρούς, εικόνες, ανθρώπους, προφήτες, ιερά αντικείμενα, το οτιδήποτε πέρα από τον Αλλάχ:

يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ ۖ وَإِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ۚ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ

«Ω! Εσείς οι άνθρωποι! Έχει δοθεί ένα παράδειγμα κι ακούστε το ! Αυτούς που επικαλείστε – αντί τον Αλλάχ -δεν είναι σε θέση ( δεν μπορούν) να δημιουργήσουν (ούτε) μια μύγα έστω κι αν όλοι τους μαζευτούν γι’ αυτό ! Κι αν (ακόμα) η μύγα αρπάξει κάτι τι απ’ αυτούς, δεν θα έχουν τη δύναμη να το σώσουν (να το απαλλάξουν) απ’ αυτή. Αδύνατοι είναι και ο αιτών και το αιτούμενο!» {Κοράνι 22:73}

Το παράδειγμα αυτό ακυρώνει όλες τις πηγές του Σίρκ (πολυθεϊσμού, ειδωλολατρίας, παγανισμού) από την καρδιά ενός ατόμου. Και αυτό γιατί το λιγότερο πράγμα που μπορεί να κάνει το αντικείμενο λατρείας η της επίκλησης, είναι να βρίσκεται σε θέση να ωφελήσει και να αποτρέψει την βλάβη. Οι άγιοι, οι ενάρετοι, οι νεκροί, τα είδωλα και τα αντικείμενα λατρείας που διάφοροι τα/τους επικαλούνται, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν ούτε μια μύγα.

Από την στιγμή που δεν μπορούν να δημιουργήσουν έστω και μια μύγα, είναι ανίκανοι να παράγουν κάτι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, να πάρουν πίσω αυτό που τους άρπαξε η μύγα.

Άρα λοιπόν αποτελεί απόδειξη ότι αυτά που λατρεύουν και επικαλούνται πέρα από τον Αλλάχ είναι ανάξια και αδύναμα. Δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν, να ωφελήσουν, ούτε να αποτρέψουν την βλάβη από έναν αδύναμο πλάσμα όπως η μύγα. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να λατρεύονται και να απευθύνεται σε αυτούς η επίκληση;

Και οι δυο τους, και αυτός που κάνει επίκληση και σε αυτό/αυτόν που απευθύνεται η επίκληση και η λατρεία, είναι αδύναμοι και στο ίδιο ακριβώς επίπεδο, δηλαδή αδύναμα δημιουργήματα. Άρα, πως είναι δυνατόν κάποιος να επικαλείται την δημιουργία και όχι τον Δημιουργό;  

Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 92 

Παραβολή νο.4: Το νερό και η φωτιά

Ο Ιμάμης Ίμπν ουλ Κάγιεμ παραθέτει το εδάφιο στο Κοράνι που καταπιάνεται με τους υποκριτές:

مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءَتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ لَّا يُبْصِرُونَ

مٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ

أَوْ كَصَيِّبٍ مِّنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِم مِّنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ ۚ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ

يَكَادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ ۖ كُلَّمَا أَضَاءَ لَهُم مَّشَوْا فِيهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قَامُوا ۚ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ

«Μοιάζουν μ’ εκείνον που άναψε φωτιά, κι άμα έφεξε ολόγυρα του, πήρε ο Αλλάχ το φως τους και τους άφησε σε βαθιά σκοτάδια. Έτσι που να μην μπορούν να βλέπουν. Κουφοί, βουβοί και τυφλοί δεν θα επανέλθουν (στο ορθό μονοπάτι). Η αλλιώς μοιάζει με καταιγίδα απ’ τον ουρανό. Σ’ αυτό υπάρχουν σκοτάδια, βροντές κι αστραπές. Πιέζουν τα δάχτυλα στ’ αυτιά τους, από το φόβο του θανάτου από τους κεραυνούς. Ο Αλλάχ όμως περιβάλλει (εξουσιάζει) τους άπιστους. Παρά λίγο η αστραπή να τους στερήσει την όραση, κάθε φορά που το φως της βοηθά, βαδίζουν στη λάμψη της. Άμα όμως πέφτει το σκοτάδι πάνω τους μένουν ακίνητοι. Αν όμως το’ θελε ο Αλλάχ θα μπορούσε να τους στερήσει την ακοή και την όραση, γιατί ο Αλλάχ είναι Παντοδύναμος» {Κοράνι 2:17-20}

Σε αυτά τα εδάφια ο Αλλάχ δίνει δυο παραδείγματα για την κατάσταση των υποκριτών. Το παράδειγμα της φωτιάς και το παράδειγμα του νερού. Η φωτιά περιέχει το στοιχείο του φωτός και το νερό το στοιχείο της ζωής. Και η αποκάλυψη του Υψίστου (Κοράνι) περιέχει αυτά τα στοιχεία: ζωή και φως καθοδήγησης. Όποιος αποδεχτεί και κάνει πράξη την αποκάλυψη του Κυρίου θα ωφεληθεί από το φως της καθοδήγησης και όποιος το παραμελήσει και το αρνηθεί τότε θα βρεθεί στο σκοτάδι.

Ο Αλλάχ ο Ύψιστος αποκαλύπτει την κατάσταση των υποκριτών και συγκεκριμένα για το φαινομενικό (δίχως καμία ουσία) όφελος τους από την αλήθεια (της πίστης). Ο υποκριτής μοιάζει με αυτόν που προσπαθεί να ανάψει φωτιά με αποτέλεσμα να φωτίσει ολόγυρα και να κερδίσει από την λάμψη αυτή (το παράδειγμα του ατόμου που ασπάζεται το Ισλάμ και βλέπει την αλήθεια). Όταν όμως αρνήθηκαν την πίστη και την αλήθεια που αρχικά είδαν, ο Αλλάχ πήρε το φως της καθοδήγησης, και έμειναν μόνο με το στοιχείο της φωτιάς που προκαλεί ζημιά (κάψιμο, στάχτες). Αυτή η παρομοίωση ταιριάζει σε αυτούς που ευλογήθηκαν αρχικά με την αλήθεια και έπειτα την εγκατέλειψαν στην καρδιά τους.

Έπειτα οι υποκριτές παρουσιάζονται με το στοιχείο του νερού. Το νερό αυτό συγκεκριμένα που συνοδεύεται από βροντές, καταιγίδες και αστραπές. Βροντές τις οποίες φοβούνται, και αυτό παρομοιάζεται με τον υποκριτή και τον άπιστο όταν ακούει την αλήθεια, με την πραγματικότητα της να είναι ανυπόφορη στα αυτιά του και να τον τρομάζει. Η αστραπή επίσης φωτίζει, αλλά στιγμιαία. Έτσι στιγμιαία φωτίστηκε και ο υποκριτής αλλα έπειτα ακινητοποιήθηκε στο σκοτάδι του όταν χάθηκε η λάμψη.    

Στο Κοράνι το νερό και η φωτιά παρουσιάζονται και ως στοιχεία του πιστού. Λέει ο Ύψιστος:

أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّيْلُ زَبَدًا رَّابِيًا ۚ وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيْهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِّثْلُهُ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ ۚ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً ۖ وَأَمَّا مَا يَنفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ ۚ كَذَٰلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ

«Έστειλε απ’ τον ουρανό νερό βροχής και στις κοιλάδες κυλούν τα νερά, ανάλογα με τις δυνατότητες τους, κι οι χείμαρροι παρέσυραν (απομάκρυναν) τον αφρό που επιπλέει. Τέτοιος όμοιος αφρός υπάρχει ακόμα και στα μέταλλα που λιώνουν πάνω στη φωτιά και το σχήμα τους αλλάζει με τη ζέστη της για να γίνουν κοσμήματα ή εργαλεία. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Αλλάχ παρουσιάζει την αλήθεια (διαχωρίζοντας το) από το ψεύτικο. Όσο αφορά τον αφρό, αυτός εξαφανίζεται σαν το άχρηστο πράμα που πετιέται, ενώ το ωφέλιμο στους ανθρώπους παραμένει στη γη. Έτσι ο Αλλάχ αναπτύσσει τις παραβολές» {Κοράνι 13:17}

Σε αυτό εδάφιο ο Αλλάχ ο Ύψιστος ο παρουσιάζει την αποκάλυψη με σχέση την υγεία της καρδιάς (πνευματικά). Αυτές οι ποιοτικές καρδιές συγκρίνονται με τις κοιλάδες. Ανάλογα με την καρδιά και την ποιότητας της, μπορεί να χωρέσει μεγάλες ποσότητες νερού (που ωφελεί) και βοηθάει στην ανάπτυξη της καλλιέργειας. Η μεγάλη κοιλάδα χωράει μεγάλες ποσότητες νερού, ενώ η μικρή κοιλάδα χωράει αυτό που αντέχει. Το ίδιο και η καρδιά του πιστού, εάν είναι μεγάλη (με την έννοια της πνευματικής υπόστασης) χωράει μεγάλες ποσότητες γνώσης και καθοδήγησης. Το νερό της βροχής, όταν πέφτει στην κοιλάδα καθαρίζει τυχόν ακαθαρσίες. Το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά όταν γεμίζει γνώση και ενάρετες πράξεις, καθαρίζει τυχόν βρωμιές από αμφιβολίες, πάθη και άλλα παρόμοια.

Στη συνέχεια ο Παντοδύναμος αναφέρει το παράδειγμα της φωτιάς και πως καθαρίζει το μέταλλο. Η φωτιά ξεχωρίζει το καθαρό μέταλλο από τις ακαθαρσίες που το συνοδεύουν. Με τον ίδιο τρόπο η καρδιά του πιστού διαχωρίζεται από τα πάθη, ετσι όπως είδαμε στο παράδειγμα του νερού. Καταυτόν τον τρόπο στεριώνεται η πίστη και δίνει αμέτρητες ωφέλειες στο άτομο καθώς επίσης ωφέλεια λαμβάνουν και οι γύρω του. 

Στο τέλος της επεξήγησης των παραβολών, ο μεγάλος λόγιος Ίμπν ουλ Κάγιεμ τονίζει την σημαντικότητα αυτής της παραβολής και ότι ο Μουσουλμάνος που δεν θα κατανοήσει αυτά τα παραδείγματα τότε δεν πρόκειται να έχει μερίδιο από τα ενάρετα στοιχεία που περιγράφονται σε αυτά.

Πηγή: Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 23-25

Παραβολή νο.5: Η όραση και η ακοή

Να δούμε το παράδειγμα που καταπιάνεται με δυο κατηγορίες ανθρώπων.

Λέει ο Ύψιστος:

مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمَىٰ وَالْأَصَمِّ وَالْبَصِيرِ وَالسَّمِيعِ ۚ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ

«Το παράδειγμα των δύο ομάδων (ανθρώπων) μοιάζει με τη κατάσταση των τυφλών και των κουφών και με τη κατάσταση εκείνων που μπορούν να βλέπουν και ν’ ακούν. Μήπως είναι ίσοι μεταξύ τους; Δεν καταλαβαίνεται (δεν σκέπτεστε);» {Κοράνι 11:24}

Ο Αλλάχ ο Ύψιστος κάνει αναφορά στους άπιστους και τους χαρακτηρίζει ως τυφλούς και κουφούς. Έπειτα (στο προηγούμενο εδάφιο, στο 23) περιγράφει τους πιστούς με πίστη (ιμάν), ενάρετες πράξεις και ταπεινότητα προς τον Κύριο τους, δίνοντας έτσι έμφαση στο χαρακτηριστικό της λατρείας που τους διέπει.

Και ως προς την λατρεία, ο Ύψιστος έκανε δυο κατηγορίες ανθρώπων. Η μια είναι σαν τυφλή και κουφή, με την έννοια ότι η καρδιά τους είναι τυφλή στο να δει την αλήθεια, και η ακοή της στο να ακούσει την αλήθεια. Μοιάζουν με τον τυφλό, που αδυνατεί να διακρίνει και το πιο ξεκάθαρο πράγμα, όπως επίσης και η ακοή του είναι κουφή, οπου αδυνατεί να ακούσει και τον παραμικρό θόρυβο.

Η άλλη κατηγορία παρομοιάζεται με την ικανότητα της ακοής και της όρασης. Έχει μια καρδιά που ακούει και βλέπει (καθοδηγημένη), όμοια σαν και αυτόν που βλέπει την παραμικρή λεπτομέρεια και ακούει τον παραμικρό θόρυβο.

Το εδάφιο αυτό περιλαμβάνει αυτές τις δυο αναλογίες και τα παραδείγματα. Έπειτα ακολουθεί η άρνηση και η ακύρωση της ισοδυναμίας αυτών των δυο ομάδων, όταν τίθεται το εύλογο ερώτημα «Μήπως είναι ίσοι μεταξύ τους;»

Πηγή: Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 28-29

Παραβολή νο.6: Οι συνέπειες του πολυθεϊσμού-ειδωλολατρίας

Θα δούμε το παράδειγμα που καταπιάνεται με τις συνέπειες του πολυθεϊσμού.

Λέει ο Ύψιστος:

فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ

حُنَفَاءَ لِلَّهِ غَيْرَ مُشْرِكِينَ بِهِ ۚ وَمَن يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكَانٍ سَحِيقٍ

«Γιαυτό αποφεύγετε τα σιχαμερά είδωλα, και αποφεύγετε τα λόγια τα ψεύτικα. Στραφείτε στον Αλλάχ (μόνο), μην αποδίδεται συνεταίρους σε Αυτόν. Και όποιος αποδίδει συνεταίρους στον Αλλάχ (πολυθεϊσμός/παγανισμός), είναι σαν να πέφτει από τον ουρανό και τα πουλιά να τον έχουν αρπάξει η ένας δυνατός άνεμος να τον φύσηξε/παρέσυρε σε ένα μακρινό μέρος» {Κοράνι 22:30-31}

Σχολιάζει ο Ιμάμης Ίμπν ουλ Κάγιεμ:

Το άτομο πρέπει να συλλογιστεί το παράδειγμα αυτών που συνεταιρίζουν  και εξομοιώνουν άλλους με τον Αλλάχ. Αυτή η παραβολή προσφέρει δυο ωφέλιμες συγκρίσεις. Πρώτον, μπορεί να εκληφθεί ως μια σύνθετη παρομοίωση, στην οποία ο Αλλάχ παρομοιάζει αυτόν που διαπράττει Σίρκ (πολυθεϊσμός, ειδωλολατρία, παγανισμό), με αυτόν που έφερε πάνω του μια καταστροφή δίχως διέξοδο. Ο Αλλάχ συγκρίνει το άτομο αυτό με αυτόν που πέφτει από τον ουρανό, ενώ ταυτόχρονα, τον αρπάζουν τα (άγρια) πτηνά, καταλήγοντας να πέφτει με το στομάχι του. Επίσης, τους φυσάει δυνατός άνεμος, σε ένα μακρινό τόπο. Με αυτήν την παρομοίωση, η σύγκριση εκλαμβάνεται ως ενιαία και ολόκληρη.

Η δεύτερη όψη, είναι να εκλάβουμε την παραβολή ως μια διαιρεμένη σύγκριση, οπου κάθε κομμάτι της αναλύεται διαφορετικά και ξεχωριστά. Εδώ η υψηλότητα, η τιμή και η ατελείωτη ποιότητα του Ιμάν (πίστης) και του Ταουχίντ (Μονοθεϊσμού) παρομοιάζονται με τον ουρανό, στον οποίο ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Και αυτός που εγκαταλείπει το Ιμάν και το Ταουχίντ παρομοιάζεται με αυτόν που πέφτει από αυτόν τον ουρανό έχοντας πόνο (κατά την πτώση).  Τα πουλιά που τον αρπάζουν και τον σκίζουν σε κομμάτια είναι τα δαιμόνια, τα οποία τον οδηγούν στην καταστροφή, έτσι όπως κάθε δαιμόνιο αρπάζει ένα κομμάτι από την καρδιά και την θρησκεία του ατόμου. Με αυτόν τον τρόπο, τα άγρια πτηνά του κόβουν κομμάτια από τα μέλη του σώματος και της σάρκας του. Ο δυνατός άνεμος που τον φυσάει σε μακρινό τόπο είναι οι (παράνομες) επιθυμίες του, τις οποίες και ακολουθεί, και τον φυσούν μακριά.

Πηγή: Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 89

Συνεχίζεται…

وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد

Categories: ΚΟΡΑΝΙ

Tags: Κοράνι, Παραβολές