الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Ο Σιιτισμός παρουσιάζεται χρονολογικά σχεδόν μαζί με τον Χαριτζητισμό, αν και ο Σιιτισμός εκδηλώνεται έντονα και κυρίως για πολιτικούς λόγους προς το τέλος της εποχής των μαθητών του Προφήτη (Σαχάμπα). Πιο συγκεκριμένα παρουσιάζονται στο Χαλιφάτο του Άλι ως υποστηρικτές του Αλι και του οίκου του Προφήτη. Υποστηρίζουν ότι η ηγεσία έπρεπε να δοθεί όχι στον Άμπου Μπάκρ (τον πρώτο Χαλίφη) αλλά στον Άλι Ιμπν αμπου τάλιμπ (τον ξάδελφο του Προφήτη)

Οι Σιίτες δείχνουν μια προσκόλληση προς τον Άλι με εξτρεμιστικό τρόπο και μάλιστα πολλοί Σιίτες κατέληξαν να τον θεοποιήσουν και να τον λατρέψουν. Όταν ο ίδιος ο Αλί πληροφορήθηκε για αυτές τις εκφράσεις λατρείας και θεοποίησης προ το πρόσωπο του διέταξε τον διωγμό τους {Ίμπν Χάτζαρ, Φάτχ αλ Μπάρι, 12/270}

Αρκετοί Μουσουλμάνοι λόγιοι δογματολόγοι παρουσιάζουν ως κύριο υπεύθυνο αυτής της σέκτας (σιιτες) τον Άμπντάλλα Ιμπν Σαμπα’ έναν Ιουδαίο ο οποίος εκ των εσω προσπάθησε να φέρει την εμφύλια σύγκρουση μεταξύ των Μουσουλμάνων. Ήταν ο πρωτεργάτης της θεωρίας, μετά τον θάνατο του Άλι, ότι ο Άλι δεν πέθανε μιας και διακατέχεται από την θεία φύση. {Ιμπν Άμπντιλ Ίζ, Σάρχ αλ Ακίντα ατ Ταχαουία, σελ. 490}

Έπειτα από τους Σιίτες ξεπήδησε η σκληροπυρηνική έκδοση τους που λέγεται «Ράφιντα». Οι Ράφιντα επικεντρώθηκαν στην απέχθεια που είχαν για τους μαθητές του Προφήτη (τους Σαχάμπα) καθώς τους θεωρούσαν προδότες και εχθρούς του Ισλάμ. Όπως υπογραμμίζουν οι ιστορικοί δογματολόγοι, όλες αυτές οι πεποιθήσεις των Σιιτών στόχο είχαν τα πολιτικά συμφέροντα τους, καθώς ήθελαν τον ηγέτη τους να προέρχεται μόνο από τον οίκο του Προφήτη. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αποδεκτό από την Ισλαμική Ορθοδοξία η οποία ορίζει ότι ο ηγέτης/χαλίφης μπορεί να είναι ο ικανός και σοφός Μουσουλμάνος, χωρίς απαραίτητα να είναι μέλος του οίκου του Προφήτη. Γιαυτο και οι πρώτες εκφάνσεις των Σιιτών έχουν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα και όχι θεολογικό. Η θεμελιώδης θεολογική αίρεση εισήλθε αργότερα με την θεοποίηση των κληρικών τους και την υιοθέτηση της θεολογίας των Μουατάζιλα στο θέμα της ουσίας του Θεού.

Το έθιμο του μαστιγώματος

Ο Σιιτισμός είναι μια αιρετική σέκτα που πολλές φόρες δεν σχετίζεται ούτε στο ελάχιστο με τις Ορθόδοξες διδασκαλίες του Ισλάμ. Ένα παράδειγμα, από τα πολλά, είναι αυτό με τα δημόσια αυτομαστιγώματα.

Πέρα από την αποκρουστική και βίαιη εικόνα που βλέπουμε η πρακτική αυτή δεν καταγράφεται πουθενά στις Ισλαμικές πηγές. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Προφήτη μας ενθαρρύνεται το ακριβώς αντίθετο. Στις δυο κορυφαίες συλλογές προφητικών ρήσεων διαβάζουμε ότι ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε:

لَيْسَ مِنَّا مَنْ ضَرَبَ الْخُدُودَ أَوْ شَقَّ الْجُيُوبَ أَوْ دَعَا بِدَعْوَى الْجَاهِلِيَّةِ

«Δεν ανήκει σε εμάς (τους Μουσουλμάνους) αυτός που χτυπά το πρόσωπο του, το σώμα του, σκίζει τα ρούχα του η κλαίει, ουρλιάζοντας με κραυγές τα συνθήματα της Τζαχιλία (προΙσλαμικής άγνοιας)» (Μούσλιμ, 103 – Μπουχάρι, 1294)

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την λύπη που αισθανόμαστε σαν Μουσουλμάνοι όσον αφορά την δολοφονία του εγγονού του Προφήτη μας, του Χουσέην . Όμως αυτό δεν θα μας κάνει να συμπεριφερθούμε ακραία. Ο πατέρας του ήταν καλύτερος (Άλι) αλλά κανένας Σιίτης δεν θα αυτομαστιγωθεί για την μνήμη του. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους από τους Σαχάμπα – μαθητές/σύντροφοι του Προφήτη (τον Ουθμάν και τον Όμαρ, ο Αλλάχ να είναι ευχαριστημένος μαζί τους).

Η Σιίτική αυτή πρακτική είναι μια αίρεση, πιο σωστά, είναι ο ορισμός της αίρεσης στο Ισλάμ που σχεδόν όλοι οι Μουσουλμάνοι λόγιοι, από τους ενάρετους προκατόχους μέχρι και σήμερα, το αποκαλούν ως μια «φθηνή επίδειξη» {Ίμπν Καθίρ, Αλ Μπιντάηα ουαλ Νιχάηα}

Όπως γνωρίζουμε, το Ισλάμ είναι ένας ολοκληρωμένος τρόπος ζωής που διέπει την ζωή του πιστού. Ανάμεσα στις Ισλαμικές διδασκαλίες είναι και αυτή που μας ενημερώνει για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε όταν κάτι λυπητερό συμβαίνει σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο όπως είναι ο θάνατος. Ο Προφήτης Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم μας δίδαξε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις «στον Αλλάχ ανήκουμε και σε αυτόν είναι η επιστροφή» {από την συλλογή του Ιμάμ Άχμαντ και του Ίμπν Μάτζα}

Το παράδειγμα του Προφήτη μας, όταν πέθανε ο μικρός του υιός νομίζω ότι είναι υπέρ αρκετό: Όταν πέθανε ο γιος του ο Ιμπραχίμ, είπε: «τα μάτια δακρύζουν και η καρδιά γέμισε με πόνο και θλίψη (για τον θάνατο του παιδιού μου) αλλά δεν θα ξεστομίσουμε λόγια ούτε θα πράξουμε κάτι εκτός από αυτό που ευχαριστεί τον Αλλάχ!» {Ταμπακάτ, τόμος 1, σελ.131}

Και αυτό ήταν μια πρόταση πόνου και θλίψης για τον γιο του Προφήτη όχι για τον εγγονό. Αυτή είναι η απάντηση της Ισλαμικής Ορθοδοξίας στους αιρετικούς και πλανεμένους Σιίτες: Δεν θα ξεστομίσουμε λόγια ούτε θα πράξουμε κάτι εκτός από αυτό που ευχαριστεί τον Αλλάχ. Και σίγουρα ένας τέτοιος θρήνος, με μαστιγώματα και με αίμα, όπως ανέφερε ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم, δεν ευχαριστεί τον Ύψιστο.

Διαφορές μεταξύ Σουνιτών (Ορθόδοξων Μουσουλμάνων) και Σιίτων: 

Η πιο κομβική διαφορά των Ορθόδοξων Μουσουλμάνων (Σουννιτών) με τους Σιίτες είναι το κομμάτι της παράδοσης του Προφήτη (Σούννα) και η προσκόλληση στους μαθητές (Σαχάμπα) του Προφήτη. Ο ορθόδοξος Μουσουλμάνος (Σουννίτης) ακολουθεί τις διδασκαλίες του Προφήτη και τις εφαρμόζει στη ζωή του όσο περισσότερο μπορεί. Επίσης, ο Σουννίτης κατανοεί την πίστη του Ισλάμ σύμφωνα με την κατανόηση και την επεξήγηση των μαθητών (Σαχάμπα) του Προφήτη.

Από την άλλη, η αίρεση (η οποία αγγίζει τα επίπεδα της απιστίας λόγω της θεοποίησης προς το ιερατείο τους) του Σιιτίσμου δεν τα αποδέχεται αυτά ως πηγές της πίστεως καθώς επιλέγει να εισάγει νεωτερισμούς με απόψεις και φιλοσοφικούς στοχασμούς των «Ιμάμηδων» του ιερατείου τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές σύγχρονες ψευτο-προοδευτικές ομάδες καθώς επίσης πολλές αιρέσεις πηγάζουν από την νοοτροπία και την μεθοδολογία των Σιίτων, οι οποιοι δεν αποδέχονται ούτε επιθυμούν να ακολουθήσουν την προφητική παράδοση (Σούννα), ούτε να υιοθετήσουν την πρωτορθοδόξη κατανόηση και επεξήγηση του Ισλάμ που απορρέει από τους Σαχάμπα (μαθητές) του Προφήτη. Ο βασικός και πρωταρχικός λόγος που αρνούνται είναι εξαιτίας της έχθρας και το μίσος τους προς τους Σαχάμπα. Ένα μίσος και μια απέχθεια που έχει αφετηρία τις πολιτικές φιλοδοξίες τους (χαλιφάτο/διαδοχή).

Η λέξη «Σιίτης» σημαίνει ακόλουθος και συγκεκριμένα παρουσιάζονται ως οι «ακόλουθοι» της οικογένειας του Προφήτη. Αυτό όμως, αν ερευνηθεί κατάλληλα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν σχετίζονται ούτε στο ελάχιστο με την Οίκο του Προφήτη, μιας και οι πράξεις του μεγαλυτέρου Ιμάμη που δήθεν ακολουθούν, του Άλι Ιμπν Άμπου Τάλιμπ, εναντιώνονται στις πεποιθήσεις τους. Αυτό διότι ο ευλογημένος Άλι Ιμπν Άμπου Τάλιμπ αναγνώριζε την θέση των Σαχάμπα όπως επίσης τηρούσε την Σούννα του Προφήτη. Συνεπώς αυτοί που αξίζουν τον τίτλο «Σιίτες», με την έννοια ότι είναι ακόλουθοι του Οίκου του Προφήτη, είναι οι Ορθόδοξοι Μουσουλμάνοι (Σουννίτες).

Δείτε επίσης: Οι Σιίτες στη σύγχρονη εποχή: Η μήτρα της τρομοκρατίας και της ριζοσπαστικοποίησης.

Άχμαντ Μ.Ελντίν

Διπλωματούχος Ισλαμικής Θεολογίας

Ιμάμης στο Τζαμί «Σάλαφ ους Σάλιχ» (Αρ Ραχμάν)

IslamForGreeks.org – AhmadEldin.blog

Categories: ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ/ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Tags: Διαφορές, Μαστιγώματα, Σιίτες, Σιητισμός, Σουννίτες