Άχμαντ Ελντίν
الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد
Ο άνθρωπος έχει την τάση να παραπονιέται συχνά για τα προβλήματα του και τις τραγωδίες που βιώνει σε άλλους ανθρώπους. Όμως αυτό είναι άτοπο, χωρίς καμία ουσία, μιας και δεν πρόκειται να λάβει βοήθεια πραγματικά και ουσιαστικά από κανέναν παρά μόνο από τον Ύψιστο, τον Δημιουργό Του.
Εάν ο πιστός συνειδητοποιήσει ότι ο Αλλάχ ο Ύψιστος είναι ο μόνος πραγματικός βοηθός, τότε το παράπονο του θα το απευθύνει σε Αυτόν, τον Δημιουργό, και όχι στην δημιουργία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να ζητάμε βοήθεια από τους συνανθρώπους μας, εφόσον υπάρχει πραγματική ανάγκη. Αυτό που καταδικάζεται είναι το συχνό παράπονο, που έχει μορφή γκρίνιας, με πρόθεση να προβάλει κάποιος επίτηδες τις ανάγκες του, χωρίς να αναγνωρίζει (μέσα του) την απόλυτη κυριαρχία του Υψίστου και ότι Από αυτόν και μόνο παρέχεται η διευκόλυνση και η ανακούφιση.
Είναι διαφορετικό να έχεις ένα πραγματικό πρόβλημα – μια ανάγκη- και να ζητάς με αξιοπρέπεια βοήθεια, χωρίς γκρίνιες και χωρίς να προβάλεις τις ανάγκες σου ως θύμα, με μιζέρια, αναγνωρίζοντας πάνω από όλα ότι ο Αλλάχ είναι αυτός που θα σου ανοίξει την πόρτα της ανακούφισης και του διεξόδου. Και αν συμβεί να λάβεις βοήθεια τότε το αποδίδεις, ως αιτία, αποκλειστικά στον Ύψιστο και όχι σε αυτόν που σε βοήθησε, εκφράζοντας βέβαια ευχαριστία και καλοσύνη στον συνάνθρωπο. Το να δίνεις ευχαριστίες σε αυτόν που σου έκανε καλό και σε βοήθησε είναι υποχρέωση. Ο Προφήτης λέει:
من لا يشكر الناس لا يشكر الله ” .
«όποιος δεν δίνει ευχαριστίες στον κόσμο τότε δεν έχει δώσει ευχαριστίες στον Αλλάχ» {Άμπου Νταούντ, νο.4811}
Όταν ο Προφήτης Ιακώβ πληροφορήθηκε για τον χαμό του γιου του, του Ιωσήφ, είπε με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Κύριο:
قَالَ إِنَّمَا أَشْكُو بَثِّي وَحُزْنِي إِلَى اللَّهِ
«Εγώ παραπονούμαι, για τη συμφορά μου και για τον πόνο μου, μόνο στον Αλλάχ» {Κοράνι 12:86}
Το να εκφράζεις το παράπονο σου και το πρόβλημα σου στον Δημιουργό (και μόνο) είναι έκφραση Ταουχίντ (Μονοθεϊσμού). Το να παραπονιέσαι στους άλλους δείχνει ασέβεια προς τον Ύψιστο, διότι ποιος είναι αυτός που μπορεί να σε βγάλει από το πρόβλημα; Ποιος είναι αυτός που δέχεται την επίκληση και είναι σε θέση να σε διευκολύνει; Ο Αλλάχ και μόνο.
وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا
وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ ۚ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ ۚ
«Και όσο γι’ αυτόν που φοβάται τον Αλλάχ, (πάντοτε) του ετοιμάζει μια διέξοδο (από τις δυσκολίες του). Και προμηθεύει γι’ αυτόν (αγαθά από πηγές) που ποτέ δεν μπορούσε να τις φανταστεί. Και όποιος εναποθέτει την εμπιστοσύνη του στον Αλλάχ, είναι αρκετός γι’ αυτόν (ο Αλλάχ)» {Κοράνι 65: 2-3}
Ο πιστός λοιπόν δεν παραπονιέται σε κανένα πλάσμα παρά μόνο στον Δημιουργό. Αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να το υιοθετήσουμε μιας και εκφράζει μονοθεϊσμό καθώς επίσης συμβολίζει την αρετή της υπομονής. Δυστυχώς σήμερα ο κόσμος γκρινιάζει και παραπονιέται στον κάθε έναν για το κακό που τον βρήκε και δεν στρέφεται στην πραγματική πηγή της ελευθερίας και της ανακούφισης του που είναι ο Αλλάχ ο Παντοδύναμος.
أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاءَ الْأَرْضِ ۗ أَإِلَٰهٌ مَّعَ اللَّهِ ۚ قَلِيلًا مَّا تَذَكَّرُونَ
«Δεν είναι καλύτερος Εκείνος που ακούει και πραγματοποιεί την παράκληση εκείνου που έχει ανάγκη όταν Τον καλεί και που ανακουφίζει τους πόνους και κάνει εσάς (τους ανθρώπους) κληρονόμους (κυριάρχους) στη γη; Μπορεί εκεί να υπάρχει άλλος θεός μαζί με τον Αλλάχ; Πόσο λίγο θυμάστε (τον Αλλάχ)» {Κοράνι 27:62}
Πράγματι, Αυτός και μόνο Αυτός, είναι ο καλύτερος που ακούει την επίκληση του δούλου του και τον ανακουφίζει από τους πόνους του. Υπάρχει κάνεις όμοιος του; Κανένας. Όλη η δόξα ανήκει σε Αυτόν.
وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد
Categories: Μουσουλμάνοι