Έλαβα αυτό το σπουδαίο μήνυμα στην ιστοσελίδα μας από την αδελφή μας την Νάντια. Ο Αλλάχ να την ευλογεί:

«…Μετά από την ομιλία σας για τους ‘’Κρυφομουσουλμάνους‘’ στην ελληνική κοινωνία ένιωσα πραγματικά απορημένη αν όχι συγκλονισμένη, καθώς εδώ και κάποια χρόνια θεωρώ τον εαυτό μου μια εξαίρεση από ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα. Με λένε Νάντια, έτσι με φώναζαν πάντα, οπότε δεν άλλαξα το όνομα μου όταν ασπάστηκα επίσημα το Ισλάμ το 2017. Η ιστορία μου ξεκινάει από την παιδική ηλικία ως παιδί αυστηρής χριστιανικής οικογένειας με καταπιεστικές τάσεις, να μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε κάθε εβδομάδα στην εκκλησία καθώς και σε διάφορες χριστιανικές εκδηλώσεις/ομιλίες ακόμα και κατασκηνώσεις όπου και είχα κάποια τραγικά βιώματα.

Από μικρή ρωτούσα πολλά για την θρησκεία χωρίς να παίρνω κάποια πειστική απάντηση παρά μόνο «Μην ρωτάς, πρέπει να πιστεύεις χωρίς αμφιβολίες». Πίστευε και μη ερεύνα, με άλλα λόγια. Όμως δεν με κάλυπτε όλο αυτό και επαναστατούσα με τον δικό μου τρόπο, ‘εκτείθοντας ‘ τους γονείς μου μπροστά σε ιερείς με ερωτήσεις και αρνούμενη να τους φιλάω το χέρι δηλώνοντας το φωναχτά. Μεγαλώνοντας ξεκίνησα να ρίχνω μια ματιά σε άλλες θρησκείες με το ενδιαφέρον μου επικεντρωμένο στο Ισλάμ. Στο πανεπιστήμιο γνώρισα έναν Σύριο ο οποίος μου είχε γράψει σε ένα φύλλο χαρτί الله σε αραβική καλλιγραφία. Από εκεί ξεκίνησα μαθήματα αραβικών.

Το islamforgreeks μου έμαθε πολλά, όπως να κάνω صلاة και να πάρω κάποιες θρησκευτικές γνώσεις. Φεύγοντας για δουλειά στον Αραβικό Κόλπο ένιωσα πως εκεί βρήκα την θέση μου. Σε μια ισλαμική κοινωνία, με τζαμιά παντού, σε κάθε προσευχή η φωνή του ιμάμ να σε καλεί, να ‘νιώθεις ‘ τον ιερό μήνα του Ramadan….

Με τον ασπασμό μου στο Ισλάμ πολλοί άνθρωποι με αγκάλιασαν με περηφάνια αλλά και ακόμα περισσότεροι με αντιμετώπισαν με χλευασμό και περιφρόνηση. Και πρώτη απ’όλους η άθεη μητέρα μου, η οποία όταν ήρθε πρώτη φορά στον Αραβικό Κόλπο και με αντίκρισε στο αεροδρόμιο με heejab και abaya το προσωπό της έγινε εχθρικό, λέγοντας μου «Πώς είσαι έτσι, βγάλ’τα τώρα αλλιώς φεύγω». Η απάντηση μου ήταν πολύ ήρεμη. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Ήρθες εδώ να με δείς, αν δεν μπορείς να αποδεχτείς το παιδί σου μπορείς πολύ απλά να μην είσαι εδώ. Δεν σε θέλω εδώ αν δεν με θέλεις έτσι όπως είμαι. Έμεινε… όμως πέρασα μια πολλή δύσκολη και ψυχοφθόρα περίοδο μαζί της αφού με αποκαλούσε ‘’αυτό’’ με μείωνε και με προσέβαλλε κάθε λεπτό.

Μέχρι και σήμερα ακούω πολλά άσχημα σχόλια της, όμως με έχει γενικά αποδεχτεί. Έχει αποδεχτεί τον κόσμο μου και σε αυτό έχει βοηθήσει ο υπέροχος αυτός ‘Σύριος ‘ ο οποίος έγινε και σύζυγος μου.

Θέλω να καταλήξω στο ότι εγώ προσωπικά δεν έκρυψα ούτε λεπτό το ότι είμαι μουσουλμάνα. Δεν ένιωσα ποτέ τον φόβο, όμως ένιωσα πολλές φορές θυμό όταν αντιλαμβανόμουνα χλευαστικά ‘αστειάκια’ ή και ότι ήμουν ‘καημένη’ για κάποιους. Αυτό με έκανε ακόμα πιο περήφανη γι’αυτό που είμαι. Οι φίλες μου δεν με αμφισβήτησαν λεπτό, καμία τους. Μόνο είχαν απορίες για το πώς άλλαξε η ζωή μου.

Η ελληνική κοινωνία όμως, εντός και εκτός χώρας είναι τόσο χλευαστική, υποτιμώντας το διαφορετικό. Εννοείται ότι δεν μπόρεσα να βρώ ποτέ δουλειά με heejab. Όμως έφτασα στο σημείο να ντρέπομαι να βγαίνω χωρίς να καλύπτω τα μαλλιά μου, ένιωθα ‘γυμνή’.. Δεν με ενδιέφερε πια να βρω δουλειά γιατι πολύ απλά δεν μου έκανε εμένα κανένα περιβάλλον, έτσι αποφάσισα να δουλέψω με τον σύζυγό μου.

Η ελληνική κοινωνία πάντα θα μας αντιμετωπίζει υποτιμητικά, όπως δεν με ενδιαφέρει. Ξέρω ένα πράγμα, η περηφάνια που νιώθω σαν μουσουλμάνα με κάνει να νιώθω ξεχωριστή και ευχαριστώ τον الله κάθε μέρα που με διάλεξε να μπω σε αυτόν τον δρόμο. Όσο πιο πολύ αποκαλύπτουμε το Ισλάμ στην ισλαμοφοβική αυτή κοινωνία, τόσο θα συνειδητοποιούν ότι απ’ότι φαίνεται είμαστε πολλοί. Όσο βλέπουν ότι είμαστε περήφανοι γι’αυτό και δεν κρυβόμαστε, τόσο θα έχουν απορία γιατί…;»

Categories: Μουσουλμάνοι

Tags: Ασπασμός, Ιστορία, Νάντια