Σε αυτό το άρθρο αντικρούουμε την κατηγορία ότι ο Προφήτης Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) ήταν ένας δολοφόνος και ότι σκότωνε τους εχθρούς του χωρίς αιτία. Για άλλη μια φορά αποκαλύπτω ολοφάνερα τα ιστορικά στοιχειά και τις ίδιες τους τις πηγές που χρησιμοποιούν χωρίς γνώσεις.
Η απολογητική ομάδα αναφέρει κάποιες περιπτώσεις ατόμων όπου ήταν εχθροί του Προφήτη. Οι πηγές τους είναι από το βιβλίο «Σίρατουλ Ρασούλ» του Ίμπν Ισχάκ. Το βιβλίο αυτό είναι ιστορικό/βιογραφία και όχι οι διδασκαλίες του Προφήτη (χαντίθ). Το βιβλίο του Ίμπν Ισχάκ έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλιότερους μελετητές του Ισλάμ. Βεβαίως, χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του θεωρείται μια από τις παλιότερες βιογραφίες του Προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη.
Το ίδιο ισχύει και για το έργο του Ιμάμη ατ Τάμπαρι, «ταρίχ ατ Τάμπαρι». Ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι οι αναφορές που βάζει είναι απλά μια συλλογή από πολλές αναφορές που βρήκε χωρίς να τις χαρακτηρίζει έγκυρες η όχι και μάλιστα, όπως δηλώνει, έχει αφήσει το έργο αυτό (της κριτικής) να το κρίνουν οι μεταγενέστεροι του
Είχαμε γράψει για το πρόβλημα των επικριτών που ασκούν κριτική και πολεμική κατά του Προφήτη έχοντας ως βάση βιογραφίες και ιστορικές αφηγήσεις:
«Έρχεται αυτός ο ίδιος ο επικριτής, με αυτήν την ασχετοσύνη περί Ισλαμικής θεολογίας δογματικής, να ασκήσει κριτική στον Προφήτη του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) με βάση τις διάφορες βιογραφίες που έχουν γραφτεί. Η πιο διάσημη βιογραφία είναι αυτή του Ιμπν Ισχάκ (σίρατ Ρασούλ) για τους επικριτές. Έχουν την εντύπωση ότι επειδή διαβάζουν βιογραφίες τότε έχουν και την αυθεντική καταγραφή των διδασκαλιών του Προφήτη η το τι έγινε επακριβώς στην ζωή του. Όχι, σε καμία περίπτωση. Το να διαβάζεις την βιογραφία του Προφήτη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι διαβάζεις αξιόπιστες αναφορές. Οι επικριτές οφείλουν να καταλάβουν σε αυτό το σημείο ότι η Χ βιογραφία του Προφήτη στο Ισλάμ δεν είναι ότι είναι το ευαγγέλιο για τους Χριστιανούς ως προς το τι έκανε και πως έζησε ο Ιησούς (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν).
Αυτό στην Δύση, που επιστημονικά είναι ένας εσφαλμένος τρόπος προσέγγισης, μπορεί να «περνά» αλλά στα Ισλαμικά πλαίσια είναι λάθος. Για να μελετήσει κάποιος 100% αυθεντικά τις διδασκαλίες του Αποστόλου τότε δεν πρέπει να στηρίζεται ολοκληρωτικά σε βιογραφίες αλλά να διαβάζει τα αχαντίθ (τις Προφητικές ρήσεις)
Οι διάφορες συλλογές αχαντίθ, με την σειρά τους, περνάνε από εξονυχιστικό έλεγχο αξιοπιστίας από τους λόγιους του Ισλάμ και συγκεκριμένα είναι αυτοί που ασχολούνται με την αυθεντικότητα η την πλαστότητα της κάθε ρήσης. Στις Ισλαμικές μελέτες/σπουδές η ενασχόληση με τα αχαντίθ είναι ένας ολόκληρος επιστημονικός κλάδος (σύντομα θα αρχίσουμε έναν κύκλο μαθημάτων που θα είναι αφιερωμένος στην επιστήμη των αχαντίθ)
Όταν κάποιος γράφει μια βιογραφία η μια ιστορία τότε απλά συλλέγει δεν σημαίνει ότι συλλέγει απαραίτητα μόνο από αυθεντικές πηγές. Ούτε βεβαίως στην καταγραφή μιας βιογραφίας παρατηρείται η επιστημονική κριτική του κειμένου. Απλά υπάρχει συλλογή διάφορων αυθεντικών και μη αυθεντικών αναφορών. Αυτές με την σειρά τους πρέπει να περάσουν από αναλυτική εξέταση αν πραγματικά στέκουν η όχι.
Συγκεκριμένα, η βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ που αναφέραμε, μιας και την παραθέτουν αρκετά οι αμαθείς πολέμιοι, όπως και πολλές άλλες βιογραφίες, έχουν αυθεντικές δηλώσεις και αναφορές καθώς επίσης και μη αυθεντικές δηλώσεις και περιγραφές.
Η βιογραφία λοιπόν δεν είναι χαντίθ, ούτε συλλογή από αχαντίθ, και κυρίως δεν είναι αυθεντικό χαντίθ (μιας και υπάρχουν και πλαστά η μη αυθεντικά), για να βασιστεί κάποιος ολοκληρωτικά για το τι είπε και δίδαξε η τι έκανε ο Προφήτης.
Γιατί πρέπει να βασιστούμε στις αυθεντικές ρήσεις του Προφήτη και όχι τόσο σε βιογραφίες; Πρώτον γιατί είναι αυθεντικές και δεύτερον γιατί στις ρήσεις υπάρχει ανάλογη κριτική κειμένου που επιβεβαιώνει εάν η αναφορά είναι αυθεντική η όχι. Στην βιογραφία όμως ο κάθε Μουσουλμάνος συγγραφέας/ιστορικός δεν δεσμεύεται με την υποχρεωση της αυθεντικοποίησης, όπως την περίπτωση του Τάμπαρι και του Ϊμπν Ισχάκ (που ο δεύτερος έχει δεχτεί έντονη κριτική από τους κλασικούς λογίους όπως τον Ιμαμ Άχμαντ Ιμπν Χάμπαλ). Ο ιστορικός (και ο λόγιος των αχαντίθ στη περίπτωση που γράφει ιστορία/βιογραφία) απλά καταγράφει και συλλέγει δεν κάνει κριτική κειμένου η κριτική της αναφοράς.
Συνεπώς, είναι ξεκάθαρο ότι όταν διαβάζεις την βιογραφία του Αποστόλου δεν σημαίνει οτι διαβάζεις 100% αυθεντικές αναφορές και ρήσεις του η των Σαχάμπα (των συντρόφων του και των πρώτων οπαδών του)»
Ας δούμε όμως τώρα τις κριτικές:
Η περίπτωση του Uqba bin Abu Mu’ ayt
Από όλους τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τον Μωάμεθ, ο Uqba ήταν ανάμεσα σε εκείνους που περισσότερο άξιζαν να τιμωρηθούν. Περιγελούσε και βασάνιζε τον Μωάμεθ, όσο καιρό εκείνος παρέμενε στην Μέκκα. Πράγματι, ο Uqba ήταν τόσο δυσσεβής, που κάποτε έφτυσε τον Μωάμεθ στο πρόσωπο, [5] και αργότερα, πολέμησε τους Μουσουλμάνους στο Badr. Ο μόνος λόγος που τον συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο εδώ, είναι εξ αιτίας της ιδιαζόντως σκληρής απάντησης που του είχε δώσει ο Μωάμεθ, την στιγμή της εκτέλεσής του: «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί, ο Uqba ρώτησε: «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μωάμεθ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση….» [6]
Απάντηση:
Είναι ξεκάθαρο ότι ο ίδιος αρθογράφος παραδέχεται ότι άξιζε την τιμωρία. Ξέχασε όμως να αναφέρει ότι ο Uqba προσπάθησε να δολοφονήσει τον Προφήτη αρπάζοντας τον από τον ώμο και τυλίγοντας ένα ρούχο γύρο από το λαιμό του προσπάθησε να τον πνίξει (Σαχίχ Μπουχάρι, Βιβλίο 60,)
Επίσης όταν εκτελέστηκε ο Uqba ήταν αιχμάλωτος πολέμου όπου ο ίδιος μαζί με την φυλή του προκάλεσε εναντίον του Προφήτη( Ίμπν Ισχάκ σελ. 291). Γιατί ο Προφήτης δεν εκτέλεσε όλους τους αιχμαλώτους και εκτέλεσε μόνο τον Uqba; Γιατί ο Uqba συνεχώς απειλούσε την ζωή του Προφήτη. Έτσι λοιπόν η τιμωρία του είναι δικαιολογημένη όπως παραδέχεται και ο αρθογράφος. Τα λόγια του Προφήτη στην ερώτηση του Uqba «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμαντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση δεν αναφέρονται πουθενά σε αυθεντικά χαντίθ.
Λένε:
Η περίπτωση του Ka’ b bin al-Ashraf
Όταν ο Ka’ b έμαθε για όλους εκείνους τους άνδρες που είχαν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους στην Μάχη του Badr, έκλαψε για τις χαμένες αυτές ψυχές, και συνέθεσε ένα ποίημα σε ανάμνηση των αγαθών τους έργων. Οι Μουσουλμάνοι ανταποκρίθηκαν με δικά τους ποιήματα. Μια Μουσουλμάνα γυναίκα απάντησε :
Είθε εκείνους που κολυμπούν στο αίμα τους
Να τους έβλεπαν εκείνοι που μένουν ανάμεσα στης Μέκκας τα βουνά!
Θα γνώριζαν με βεβαιότητα και θα έβλεπαν
Πώς τους έσερναν, από μαλλιά και γένεια. [7]
Μετά από αυτό, ο Ka’ b έγραψε ποίηση εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών, και ο Μωάμεθ στην συνέχεια ζήτησε την δολοφονία του:
Ο απόστολος είπε… «Ποιος θα με απαλλάξει από τον Ibnu’ l-Ashraf [Ka’ b];» Ο Muhammad bin Maslama .. είπε: «Εγώ θα τον τακτοποιήσω για σένα, ω απόστολε του Θεού, εγώ θα τον δολοφονήσω.» Εκείνος [ο Μωάμεθ] είπε, «Κάνε το, αν μπορείς». Ο απόστολος είπε «Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι να προσπαθήσεις». [Ο δολοφόνος] είπε: «Ω, απόστολε του Θεού, θα αναγκασθούμε να πούμε ψέματα». Εκείνος τότε απάντησε: «Πες ότι θέλεις, διότι έχεις ελευθερία στο ζήτημα αυτό.» [8]
Ο Muhammad bin Maslama, έχοντας λάβει από τον Μωάμεθ την άδεια να χρησιμοποιεί τα ψέματα, προχώρησε με το σχέδιό του για την δολοφονία του Ka’ b. Οι Μουσουλμάνοι έστειλαν τον Silkan, έναν εραστή της ποίησης, να κάνει τον Ka’ b φίλο του. Ο Silkan και ο Ka’ b πέρασαν κάμποση ώρα διαβάζοντας ποιήματα ο ένας στον άλλο, μέχρι που ο πρώτος ζήτησε μια χάρη από τον νέο του φίλο. Ο Silkan είπε πως ο ίδιος και οι φίλοι του ήθελαν να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ka’ b, και πως θα του άφηναν έναν αριθμό όπλων σαν εγγύηση, μέχρι να μπορέσουν να εξοφλήσουν το χρέος. Αυτό το έκανε, για να μην ανησυχήσει ο Ka’ b στην θέα των όπλων, όταν θα τα έφερναν εκεί. Οι Μουσουλμάνοι ήρθαν λίγο αργότερα με τα όπλα τους, και προσκάλεσαν τον Ka’ b να τους συντροφεύσει στην βόλτα τους, και εκείνος πήγε ευχαρίστως μαζί τους.
«Μετά από λίγο, ο Abu Na’ ila πέρασε το χέρι του πάνω από το μαλλί του [Ka’ b]. Μύρισε το χέρι του, και του είπε: «Δεν έχω ξαναμυρίσει πιο ωραίο άρωμα από αυτό…». Περπάτησαν λίγο ακόμα και το ξαναέκανε, ώστε ο Ka’ b να μην υποψιαστεί τίποτε κακό. Μετά από λίγη ώρα, το έκανε και τρίτη φορά, και αμέσως φώναξε «Κατατροπώστε τον εχθρό του Θεού!» Έτσι του επιτέθηκαν, αλλά τα σπαθιά τους διασταυρώνονταν επάνω του χωρίς να τον αγγίζουν. Είπε ο Muhammad bin Maslama: «Θυμήθηκα το εγχειρίδιό μου όταν είδα πως τα σπαθιά μας ήσαν άχρηστα, και το άρπαξα. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός του Θεού έκανε τόση φασαρία, που όλα τα οχυρά της περιοχής φάνηκαν να φωτίζονται. Το έμπηξα το μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός του, και ύστερα το έσυρα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να φτάσω στα γεννητικά του όργανα, και τότε ο εχθρός του Θεού έπεσε στο έδαφος.» [9]
Η δολοφονία του Ka’ b πέτυχε τον σκοπό της. «Η επίθεσή μας στον εχθρό του Θεού έσπειρε τον φόβο ανάμεσα στους Εβραίους, και δεν βρέθηκε κανένας Εβραίος στην Medina που να μην φοβάται για την ζωή του.» [10]
Απάντηση:
Ο αρθογράφος γράφει την ιστορία μισή για να μην δείξει το εγκληματικό παράπτωμα του KabAlAshraf έτσι ώστε να φανεί ως “το θύμα” του Προφήτη, όπως θα δούμε είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ιστορία ξεκινάει από την σελίδα 364 από το βιβλίο του Ίμπν Ισχάκ με τίτλο «ο θάνατος του Kab Al Ashraf»
Όταν έμαθε ο Kab ότι ο Προφήτης νίκησε στη μάχη μεταξύ της φυλής του (η οποία αυτή έκανε την επίθεση) εξοργίστηκε πολύ διότι μισούσε τον Προφήτη. Κατευθύνθηκε λοιπόν στη Μεκκα και υποκινούσε τον λαό της Μεκκας με ποιήματα να σκοτώσουν τον Προφήτη και να πάρουν εκδίκηση. Από την σελίδα 365 μέχρι και την 369 βρίσκονται τα ποιήματα αυτά. Στο τελευταίο του ποίημα όπου και εξόργισε τον Προφήτη ο Kab έγραψε πρόστυχα ποιήματα για τις Μουσουλμάνες. Μετά από αυτό ο Προφήτης διέταξε τον θάνατο του.
Πέρα από την ιστορία που δικαιολογεί τον θάνατο του Kab δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν περίοδος πολέμου μεταξύ του Προφητη και της φυλής του Kab. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θέλει και να υποκινεί και άλλους να σκοτώσουν κάποιον και μετά όταν θανατώνεται ο ίδιος σαν τιμωρία να λέμε ότι φταίει αυτός που τον σκότωσε;
Επίσης το ψέμα που χρησιμοποίησε ο οπαδός του Προφήτη ήταν επιτρεπτό διότι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Το ψέμα απαγορεύετε στο Ισλάμ εκτός όταν λέγεται κάτω από συνθήκες πολέμου. https://wp.me/peq61-aeP
Λένε:
Η περίπτωση του Ibn Sunayna
Ο Ibn Sunayna ήταν Εβραίος έμπορος, του οποίου το μοναδικό έγκλημα φαίνεται πως ήταν η παραμονή του μέσα στην πόλη, τότε που οι Μουσουλμάνοι επιδόθηκαν σε ένα δολοφονικό ξεφάντωμα:
Ο απόστολος είπε, «Σκοτώστε όποιον Εβραίο μπορείτε.» Κατόπιν αυτού, ο Muhayyisa bin Mas’ ud όρμησε επάνω στον Ibn Sunayna, ένα Εβραίο έμπορο με τον οποίο είχαν κοινωνικές και εμπορικές σχέσεις, και τον δολοφόνησαν. Ο Huwayyisa δεν ήταν Μουσουλμάνος τότε, αν και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Όταν ο Muhayyisa τον δολοφόνησε, ο Huwayyisa άρχισε να τον χτυπά, λέγοντας, «Εσύ, εχθρέ του Θεού, τον σκότωσες παρ’ ότι το πιο πολύ λίπος της κοιλιάς σου προέρχεται από τα πλούτη του;» Ο Muhayyisa του απάντησε, «Εάν εκείνος που με διέταξε να τον δολοφονήσω με είχε διατάξει να σκοτώσω εσένα, θα είχα κόψει το δικό σου κεφάλι.» Έλεγε, πως αυτό ήταν η αρχή της αποδοχής του Ισλάμ από τον Huwayyisa. Ο άλλος του απάντησε, «Μα τον Θεό, αν ο Μωάμεθ σε είχε διατάξει να σκοτώσεις εμένα, θα με είχες σκοτώσει;» Εκείνος είπε, «Ναι, μα τον Θεό, αν με διέταζε να σου κόψω το κεφάλι, θα το είχα κάνει.» Τότε ξεφώνισε, «Μα τον Θεό, μια θρησκεία που μπορεί να σε φέρει σε αυτό το σημείο είναι θαυμάσια!». Και έτσι έγινε Μουσουλμάνος. [11]
Απάντηση:
Η ιστορία αυτή δεν στηρίζεται πουθενά σε αυθεντικές ρήσεις του Προφήτη. Ο Προφήτης είχε συνθήκη ειρήνης με τους Εβραίους. Επίσης, η αναφορά αυτή προέρχεται από τον Άμπου Νταούντ και δεν είναι έγκυρη (ως ρήση).
Λένε:
Η περίπτωση του Mirba bin Qayzi
[Οι Μουσουλμάνοι] βγήκαν στην περιοχή του Mirba bin Qayzi,ο οποίος ήταν ένας τυφλός άνθρωπος, ένας παραγκωνισμένος άνθρωπος. Όταν αντιλήφθηκε την άφιξη του αποστόλου και των ανδρών του, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε χώματα προς το μέρος τους, φωνάζοντας «Μπορεί να είσαι ο απόστολος του Θεού, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω να περάσεις μέσα από το περιβόλι μου!» Έμαθα, πως είχε αρπάξει μια χούφτα χώμα και πως είπε: «Μα τον Θεό, Μωάμεθ, αν ήμουν σίγουρος πως δεν θα πετύχαινα κάποιον άλλον, θα σου το πετούσα κατάμουτρα!» Οι συνοδοί όρμησαν κατά πάνω του να τον σκοτώσουν, αλλά ο απόστολος τους είπε: «Αφήστε τον, διότι αυτός ο τυφλός είναι τυφλός και στην καρδιά, και τυφλός στην όραση.» Όμως ο Sa’ d bin Zayd …. όρμησε καταπάνω του πριν προλάβει ο απόστολος να το απαγορεύσει, και τον χτύπησε στο κεφάλι με το τόξο του, έτσι που του άνοιξε το κεφάλι στα δύο.» [12]
Απάντηση
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απαντήσω σε κάτι. Ο προφήτης απαγόρευσε τον θάνατο του αλλά οι οπαδοί του δεν τον υπάκουσαν από την βιασύνη τους.
Λένε:
Η περίπτωση του Qurayza
Οι άνδρες του Qurayza αντιστάθηκαν στον Μωάμεθ και επιδίωξαν να σχηματίσουν μια συμμαχία εναντίον του. Όταν η συμμαχία αυτή έδειξε σημεία δισταγμού, ο Μωάμεθ κινήθηκε αστραπιαία. Οι στρατιές του την περικύκλωσαν και «την πολιορκούσαν επί είκοσι πέντε νύχτες, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως, και ο Θεός τους έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές». [13] Ο Μωάμεθ επέλεξε τον Sa’ d bin Mu’ adh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει, και ο al-Aus, ένας σύμμαχος του Qurayza, συμφώνησε να αφήσει τον Sa’ d να διαλέξει την τιμωρία. Ο Sa’ d αποφάσισε πως «οι άνδρες πρέπει να φονευθούν, οι περιουσίες να μοιρασθούν, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν αιχμάλωτοι.» [14]
Έτσι παραδόθηκαν, και ο απόστολος τους είχε σε περιορισμό στην Medina… Τότε ο απόστολος βγήκε στην αγορά της Medina (που ακόμα και σήμερα είναι η αγορά της) και έσκαψε τάφρους εκεί. Μετά διέταξε να τους φέρουν εκεί, και τους έκοβε τα κεφάλια μέσα σε εκείνες τις τάφρους, καθώς τους έφερναν σ’ αυτόν σε ομάδες…. Ήταν 600 ή 700 συνολικά, αν και μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 800 ή ακόμα και σε 900. Καθώς τους πήγαιναν σε ομάδες στον απόστολο, ρωτούσαν τον Ka’ b τι πίστευε πως έπρεπε να γίνει με αυτούς. Εκείνος απαντούσε: «Δεν θα καταλάβετε ποτέ; Δεν βλέπετε πως ο κλητεύων δεν σταματά ποτέ, και εκείνοι που απομακρύνονται δεν επιστρέφουν; Μα τον Αλλάχ, θάνατος τους πρέπει!» Αυτό συνεχίσθηκε, μέχρι που ο απόστολος τους τελείωσε όλους. [15]
Κάθε αρσενικό που είχε φτάσει στην εφηβεία φονευόταν. [16] Κάποια γυναίκα ονόματι Bunanah αποκεφαλίστηκε, επειδή είχε ρίξει μια μυλόπετρα πάνω σε έναν από τους άνδρες του Μωάμεθ. [17] O Μωάμεθ μοίρασε τις γυναίκες, τα παιδιά και τις περιουσίες ανάμεσα στους άνδρες του (κρατώντας το ένα πέμπτο απ’ όλα για τον εαυτό του). Μερικές από τις γυναίκες πουλήθηκαν, με αντάλλαγμα άλογα ή όπλα, και ο Μωάμεθ κράτησε μία από τις αιχμάλωτες, την Rayhana, για τον εαυτό του. [18]
Απάντηση:
Για άλλη μια φορά ο αρθογράφος παραθέτει την μισή ιστορία από το βιβλίο του Ίμπν Ισχάκ. Να διορθώσουμε όμως, ότι όταν λέμε Κουράιζα εννοούμε την εβραϊκή φυλή που ζούσε τότε στην εποχή του Προφήτη, και όχι ένα συγκεκριμένο άτομο, πράγμα που απέτυχε να καταλάβει η απολογητική ομάδα των Χριστιανών. Πως λοιπόν όταν δεν μπορούνε να κατανοήσουνε αυτό το απλό πράγμα να θέλουνε και να κάνουνε κριτική στον Προφήτη;
Ο αρθογράφος παραθέτει την πηγή του όπως είπαμε από το βιβλίο του Ίμπν Ισχάκ, σελίδα 461. Η ιστορία όμως ξεκινάει από την σελίδα 450, δηλαδή αδιαφορεί για 11 σελίδες που περιγράφουν το παράπτωμα της φυλής Κουράιζα.
Το βιβλίο του Ίμπν Ισχάκ στη σελίδα 449 αναφέρει ότι:
Η φυλή Κουράιζα είχε συμφωνήσει με τον Προφήτη συνθήκη ειρήνης. Κάθε εχθρός που θα έκανε επίθεση στο λαό του Μουχάμαντ η στην φυλή Κουράιζα, ο ένας έπρεπε να προστατέψει τον άλλον. Όταν όμως δέχτηκε επίθεση ο Μουχάμαντ από την Μέκκα, η φυλή Κουράιζα συνωμότησε με την φυλή της Μεκκας (Κουραίς) να σκοτώσουν τον Μουχάμαντ. Έτσι λοιπόν ενώθηκαν αλλά απέτυχαν, και ο Μουχάμαντ νίκησε την μάχη. Έπειτα, ο Προφήτης πολιόρκησε την φυλή Κουράιζα για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον Προφήτη. Δεν άντεξαν όμως στην πολιορκία και έτσι παραδόθηκαν και φυλακίστηκαν.
Ο αρθογράφος παραπάνω παραδέχεται πολύ σωστά ότι η απόφαση για την εκτέλεση της φυλής ήταν υπεύθυνος ο Σάαντ Ίμπν Μουάδ για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει. Ξεχνάει βεβαίως (επιτηδευμένα) να ενημερώσει τον αναγνώστη ότι επιλέχτηκε από την ίδια την φυλή Κουράιζα, για να τους ορίσει την τιμωρία.
Η σελίδες του Ίμπν Ισχάκ μας ενημερώνουν ότι ο αρχηγός της φυλής τους παραδέχτηκε το λάθος τους και ότι έπρεπε να τιμωρηθεί η φυλή του με βάση τον Μωσαϊκό νόμο δηλαδή θάνατο στους πολεμιστές ΜΟΝΟ, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν υπό την προστασία Ισλαμικής Κοινότητας
Με λίγα λόγια έχουμε μια προδοσία από την μεριά της φυλής Κουράιζα προς τον Προφητη που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν και ακόμα και να τον αφανίσουν, διότι ήταν ένα κομβικό σημείο για την ιστορία του. Άξιζαν την θανατική ποινή όπως ήταν η τιμωρία. Παρο όλα αυτά όμως ο Προφήτης άφησε τον ίδιο τον αρχηγό της φυλής να αποφασίσει για την τιμωρία και πάνω από όλα σύμφωνα με τον νόμο των Ιουδαίων.
Ακόμα και αν ο Προφήτης είχε πάρει την απόφαση δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε καμία ευθύνη εφόσον απειλήθηκε η ζωή του και του λαού του. Η ιστορία της προδοσίας βρίσκετε στις σελίδες 450-461 του Ίμπν Ισχάκ.
Λένε:
Η περίπτωση του Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq
Έχουν ενδιαφέρον τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Sallam. Δύο φυλές συναγωνίζονταν, για να διαπιστώσουν ποια μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για τον Μωάμεθ:
Ένα από τα πράγματα που ο Θεός έκανε για τον απόστολό Του ήταν αυτές οι φυλές των Ansar,οι Aus και οι Khazraj, να συναγωνίζονταν η μία με την άλλη σαν δύο άλογα-επιβήτορες: αν η φυλή των Aus έκανε κάτι προς το συμφέρον του αποστόλου, τότε οι Khazraj έλεγαν: «Δεν θα αφήσουμε να έχουν αυτή την ανωτερότητα απέναντί μας, στα μάτια του αποστόλου και του Ισλάμ» και δεν ησύχαζαν μέχρι να κάνουν κάτι παρόμοιο. [19]
Στους άνδρες του Aus είχε παραχωρηθεί η «τιμή» να δολοφονήσουν τον Ka’ b bin al-Ashraf, έτσι οι άνδρες του Khazraj λαχταρούσαν να καυχηθούν για κάτι παρόμοιο. Οπότε, πήγαν στον Μωάμεθ και του ζήτησαν την άδεια να δολοφονήσουν τον Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq, και ο Μωάμεθ τους έκανε την χάρη να το εγκρίνει.
Όταν έφτασαν στο Khaybar πήγαν στο σπίτι του Sallam την νύχτα, έχοντας κλειδώσει κάθε πόρτα των κατοίκων της αποικίας. Τώρα αυτός ήταν σε ένα από τα επάνω δώματα, στο οποίο οδηγούσε μια σκάλα. Ανέβηκαν αυτή την σκάλα, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του, και ζήτησαν άδεια να μπούνε μέσα. Βγήκε έξω η σύζυγός του και ρώτησε ποιοι ήσαν, και εκείνοι είπαν πως είναι Άραβες που ψάχνουν για προμήθειες. Τους είπε πως ο άνδρας του σπιτιού ήταν εκεί, και πως μπορούσαν να περάσουν μέσα. «Όταν μπήκαμε μέσα, αμπαρώσαμε την πόρτα του δωματίου πίσω μας, αφήνοντας την σύζυγο έξω, φοβούμενοι μην τυχόν κάτι μπει ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Η γυναίκα του τότε έβγαλε δυνατά ουρλιαχτά και τον προειδοποίησε για μας, έτσι τρέξαμε καταπάνω του με τα σπαθιά μας, εκεί που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του… Όταν τον χτυπήσαμε με τα σπαθιά μας, ο Abdullah bin Unays τον κάρφωσε στην κοιλιά με το σπαθί του, πέφτοντας πάνω του με όλη του την δύναμη, μέχρι που το σπαθί του διαπέρασε τελείως το σώμα του.» [20]
Απάντηση:
Η απολογητική Ομάδα συνεχίζει τις επιτηδευμένες παραλήψεις για να ξεγελάσει τον αναγνώστη και να δείξει για άλλη μια φορά έναν εχθρό του Προφήτη σαν θύμα.
Ο Σάλλαμ είχε επιδιώξει με άλλες φυλές στην Αραβία να δολοφονήσει τον Προφήτη κάτι που αναφέρεται ακριβώς μια παράγραφο παραπάνω από αυτά που παρέθεσε η Χριστιανική Ομάδα στη σελίδα 482 του βιβλίου του Ίμπν Ισχάκ. Γιαυτο το λόγο ο Προφήτης έδωσε την άδεια να σκοτωθεί.
Το θέμα του KabAlashraf το απάντησα παραπάνω όπου αναφέρεται για δεύτερη φορά πάλι στην ίδια σελίδα ( 482 Ίμπν Ισχάκ) ότι ο συγκεκριμένος ξεσήκωνε τα πλήθη της Μέκκας να σκοτώσουνε τον Προφήτη.
Λένε:
Η περίπτωση του Kinana bin al-Rabi
Ο Μωάμεθ και οι άνδρες του κατέκτησαν μια μικρή πόλη που λεγόταν Khaybar και μοίρασαν τα πλούτη και τις γυναίκες του τόπου μεταξύ τους. [21] Έπιασαν τον Kinana bin al-Rabi, που ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη του θησαυρού της μιας από τις κατακτημένες φυλές. Ο Μωάμεθ απαίτησε να του παραδοθεί ο θησαυρός, όμως ο Kinana αρνήθηκε να του πει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός.
Όταν [ο Μωάμεθ] τον ρώτησε για το υπόλοιπο, αυτός αρνήθηκε να του το εμφανίσει, έτσι ο απόστολος έδωσε διαταγές στον al-Zubayr bin al-Awwam: «Βασανίστε τον, μέχρι να του βγάλετε ότι άλλο έχει», οπότε δυνάμωσαν την φωτιά -που του είχαν ανάψει πάνω στο στήθος του- με πυρόλιθο και ατσάλι, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει. Τότε ο απόστολος τον παρέδωσε στον Muhammad bin Maslama και εκείνος του απέκοψε το κεφάλι, ως εκδίκηση για τον αδελφό του τον Mahmud [που είχε σκοτωθεί στην μάχη όταν κατακτούσαν την πόλη] . [22]
Απάντηση:
Ο Ιμπν Ισχάκ δεν δίνει κανένα στοιχείο (χαντίθ) για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή Κιννάνα. Δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του Προφήτη να βασανίζει κανέναν διότι ακόμα και όταν κάποια προσπάθησε να τον δηλητηριάσει την συγχώρησε. Επίσης, η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή.
Λένε:
Η περίπτωση του Abu-Rafi
Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο (Φονεύοντας ένα Κοιμισμένο Παγανιστή), ο Al-Bukhari δίνει την ακόλουθη αναφορά:
Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) έστειλε μια ομάδα ανδρών Ansari να φονεύσουν τον Abu-Rafi. Ένας από αυτούς κίνησε να πάει στο οχυρό τους (του εχθρού δηλαδή). Εκείνος ο άνδρας είπε: «Κρύφτηκα μέσα σε ένα σταύλο που είχαν για τα ζώα τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού. Μετά έχασαν ένα γαϊδούρι που τους ανήκε, και έτσι βγήκαν προς αναζήτησή του. Βγήκα και εγώ μαζί τους, προσποιούμενος ότι έψαχνα και εγώ μαζί τους. Βρήκαν το γαϊδούρι, και ξαναμπήκαν στο οχυρό τους. Και εγώ μπήκα πάλι μέσα, μαζί τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού την νύχτα, και τοποθέτησαν τα κλειδιά επάνω σε ένα μικρό παράθυρο, όπου μπορούσα να τα δω. Όταν οι άνθρωποι εκείνοι πήγαν για ύπνο, πήρα τα κλειδιά του οχυρού και πλησίασα τον Abu Rafi, και είπα: «Abu Rafi». Όταν μου απάντησε, προχώρησα προς το μέρος της φωνής του και τον χτύπησα. Εκείνος έβαλε τις φωνές και εγώ έτρεξα έξω για να ξαναμπώ μέσα, προσποιούμενος πως πήγαινα να τον βοηθήσω. Εγώ είπα: «Ω, ο Abu Rafi», αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος με ρώτησε: «Τι θέλεις εσύ εδώ, αλλοίμονο στη μητέρα σου;» Εγώ μετά τον ρώτησα: «Τι σου συνέβη;» Μου είπε: «Δεν ξέρω ποιος ήρθε εδώ, και με χτύπησε.» Τότε εγώ έμπηξα το σπαθί μου στην κοιλιά του και το έσπρωξα με βία, μέχρι να βρει το κόκαλο.» [23]
Απάντηση:
Η πηγή που παραθέτει ο αρθογράφος είναι από τον μέγα συλλέκτη προφητικών ρήσεων, τον Ιμάμη αλ Μπουχάρι. Όμως, ο αρθογράφος επιτηδευμένα αγνοεί το κομμάτι που γραφεί ο Μπουχάρι: «Ο Άμπου Ράφι’ συνήθιζε να κακομεταχειρίζεται τον Προφήτη και να βοηθάει τους εχθρούς του για να του κάνουν κακό» (Μπουχάρι, βιβλίο 59 αρ. 371). Έτσι λοιπόν ο Άμπου Ράφι’ δικαιολογημένα σκοτώθηκε αφού συνεχώς προσπαθούσε να σκοτώσει τον Προφήτη βοηθώντας τους εχθρούς του.
Λένε:
Η περίπτωση ενός ανώνυμου μονόφθαλμου βοσκού
Έχοντας αποτύχει σε μια από τις δολοφονικές τους απόπειρες, μερικοί Μουσουλμάνοι επέστρεφαν στον Μωάμεθ, όταν ένας από αυτούς, ένας δολοφόνος ονόματι Amr, μπήκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε λίγο, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μονόφθαλμο βοσκό, που έβοσκε ένα πρόβατο. Ο μονόφθαλμος ξάπλωσε να ξεκουραστεί κοντά στον Amr (μη γνωρίζοντας πως εκείνος είναι Μουσουλμάνος) και άρχισε να τραγουδάει:
Δεν θα γίνω Μουσουλμάνος όσο ζω,
Ούτε σημασία στην θρησκεία τους θα δώσω. [24]
Ο Amr δεν άφησε να ξεφύγει μια ευκαιρία να σκοτώσει έναν άπιστο:
Είπα (στον εαυτό μου), «Σε λίγο θα δεις!» και μόλις αποκοιμήθηκε ο badu (βοσκός) και άρχισε να ροχαλίζει, εγώ σηκώθηκα και τον φόνευσα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που έχει ποτέ φονευτεί άνθρωπος. Έμπηξα την άκρη του τόξου μου μέσα στο γερό του μάτι, και μετά το έσπρωξα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι που βγήκε από τον σβέρκο του.. [25]
Είχαν γίνει και άλλες δολοφονίες κατά την αποτυχημένη αυτή εκστρατεία, και όμως, όταν ο Amr ανέφερε τις λεπτομέρειες του περιστατικού του στον Μωάμεθ, ο Προφήτης τον ευλόγησε για το έργο του αυτό. [26]
Απάντηση:
Ο Ίμπν Ισχάκ δεν δίνει κανένα στοιχείο για την εγκυρότητα της αναφοράς. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με υπολοίπους λόγιους του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή.
Λένε:
Η περίπτωση του Abu Afak
Ο Abu Afak, λυπημένος επειδή ο Μωάμεθ είχε δολοφονήσει κάποιον ονόματι al-Harith, είχε γράψει το ακόλουθο τραγούδι, σε ανάμνηση του εκλιπόντος:
Πολλά χρόνια έχω ζήσει, αλλά ποτέ δεν είδα
συνέλευση ή συγκέντρωση ανθρώπων
πιο πιστών, στις υποχρεώσεις τους
και στους συμμάχους τους όποτε τους καλούσαν,
από τους γιούς του Qayla όταν συγκεντρώνονταν
Άνδρες που γκρέμιζαν βουνά, και που ποτέ δεν υποχωρούσαν….
Κάποιος όμως καβαλάρης που ήρθε, τους χώρισε στα δυό, (λέγοντας)
‘Επιτρέπεται’ , ‘Απαγορεύεται’ σε ένα σωρό πράγματα….
Αν πίστευες στην δόξα ή στην βασιλική αξιοπρέπεια,
Θα είχες ακολουθήσει τον Tubba. [27]
Αυτά τα λόγια ήταν αδύνατον να τα αντέξει ο Μωάμεθ, έτσι ο Προφήτης του Ισλάμ ξέσπασε σε μια οργή που τελείωσε μόνο με τον θάνατο του Abu Afak. [28]
Η περίπτωση της Asma
Μια γυναίκα ονόματι Asma (που είχε πέντε γιούς) είχε αγανακτήσει με τον φόνο του Abu Afak, έτσι έγραψε ένα ποίημα εναντίον των Μουσουλμάνων, σε ανταπόδοση. Ο Ibn Ishaq αφηγείται τι συνέβη μετά:
Όταν ο απόστολος έμαθε τι είχε πει εκείνη η γυναίκα, είπε: «Ποιος θα με απαλλάξει από την θυγατέρα του Marwan;» Ο Umayr bin Adiy al-Khatmi που ήταν κοντά του τον άκουσε, και εκείνη κιόλας τη νύχτα, πήγε στο σπίτι της και την δολοφόνησε. Το πρωί πήγε στον απόστολο και του είπε τι έκανε, και εκείνος του είπε: «Ω, Umayr, εβοήθησες τον Θεό και τον απόστολό του!» Όταν τον ρώτησε αν θα είχε κακές συνέπειες αυτό που έκανε, ο απόστολος του είπε: «Ούτε δύο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους για αυτήν», έτσι ο Umayr γύρισε πίσω στον λαό του. [29]
Απάντηση:
Η κριτική κειμένου της επιστήμης των αχαντίθ αναφέρουν ότι οι περιπτώσεις της Άσμα και του Άμπου Αφάκ είναι πλαστογραφημένες. Ο Ίμπν Ισχάκ μαζί με τον Ιμάμη ατ Τάμπαρι, όπως τόνισα στην αρχή του άρθρου, δεν καταγράφουν αυθεντικά χαντίθ (στα συγκεκριμένα τους έργα) αλλά βιογραφικές αναφορές. Άλλες έγκυρες, άλλες μη έγκυρες και άλλες πλαστογραφημένες.
Λένε:
Η περίτπωση του Abdullah bin Khatal και των δύο καλλίφωνων θυγατέρων του
Ο Abdullah bin Khatal ήταν Μουσουλμάνος που αργότερα αποστάτησε. Είχε δύο καλλίφωνες θυγατέρες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Προφήτη. Μόλις απέκτησε δύναμη ο Μωάμεθ, διέταξε να εκτελεστούν και οι τρεις. Ο πατέρας Abdullah δολοφονήθηκε από δύο Μουσουλμάνους. Ένα από τα καλλίφωνα κορίτσια του επίσης δολοφονήθηκε. Στο άλλο κορίτσι δόθηκε χάρη, για άγνωστους λόγους. [30]
Απάντηση:
Ο αρθογράφος για άλλη μια φορά αγνοεί το γεγονός ότι ο Άμπνταλλα σκότωσε τον σκλάβο του χωρίς αιτία, σκότωσε έναν αθώο. Αυτός ήταν ο λόγος όπου ο Προφήτης τον καταδίκασε. Είναι απίστευτο πως ο αρθογράφος της ομάδας των Χριστιανών απολογητών αγνοεί αυτό το γεγονός που προέρχεται από την ίδια την πηγή που παραθέτει και από την ίδια σελίδα! ( Ίμπν Ισχάκ σελ. 551)
Λένε:
Η περίπτωση του al-Huwayrith
Το μόνο που γνωρίζουμε για τον al-Huwayrith είναι πως πρόσβαλλε τον Μωάμεθ, πως ο Μωάμεθ απαίτησε να φονευθεί, και πως ο Ali εκτέλεσε την επιθυμία του Μωάμεθ. [31]
Απάντηση:
Ο Χουουάριθ βασάνιζε τον Προφήτη στην Μέκκα και προσπάθησε αρκετές φορές να τον δολοφονήσει, όπως επίσης είχε πάρει μέρος αρκετές φορές σε εκστρατείες εναντίον του. Η τιμωρία του ήταν δικαιολογημένη. Ο αρθογράφος δηλώνει ότι « το μόνο που γνωρίζουμε» για τον Χουουάριθ είναι ότι απλά πρόσβαλε τον Μουχάμαντ. Δεν ισχύει, διότι στην βιογραφία του ο ιστορικός του Ισλάμ Ίμπν Χισάμ (ο επιμελητής της έκδοσης του βιβλίου του Ίμπν Ισχάκ) τονίζει για τον Χουουάριθ (σελίδα 223) ότι κακομεταχειριζόταν τον Προφήτη και τον βασάνιζε όταν ήταν στη Μέκκα.
Λένε:
Η περίπτωση της Sara, μια ελευθερωμένη σκλάβα
Η Sara ήταν μια ελευθερωμένη σκλάβα, που είχε προσβάλλει τον Μωάμεθ στην Μέκκα. Ο Μωάμεθ διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη. [32]
Απάντηση:
Στη σελίδα του Ίμπν Ισχάκ δεν υπάρχει η φράση «διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη.» Για την ιστορία αυτή δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε καμία πηγή παραθέτει ο Ίμπν Ισχάκ. Ακόμα και αν είναι αξιόπιστη η Σάρα πέφτει στην ίδια κατηγορία με Ούκμπα Εδώ ο αρθογράφος ψεύδεται με τις πηγές ελπίζοντας ότι ο αναγνώστης δεν θα κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα λεγόμενα του.
Συμπέρασμα:
Είναι ασφαλές να πούμε, κοιτάζοντας καθώς πρέπει τα πραγματικά ιστορικά στοιχειά, ότι ο Προφήτης εκτέλεσε την θανατική ποινή στα συγκεκριμένα άτομα μόνο επειδή απειλούσαν την ζωή τόσο του ίδιου όσο και του λαού του. Κάθε ένας από αυτούς, αν θα κοιτάξουμε ολόκληρη την ιστορία του στα συμφραζόμενα, και όχι την μισή όπως επιτηδευμένα κάνει η Χριστιανική ομάδα και όπως απέδειξα, τότε θα δούμε ότι σκοπό είχαν να σκοτώσουν και να βλάψουν τον Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν). Έτσι λοιπόν η τιμωρία τους ήταν αποδεκτή.
Όπως τονίζει ακόμα και η ιδία η ομάδα των Χριστιανών στο άρθρο τους
Όπως είπα και νωρίτερα, ο Μωάμεθ είχε κάνει πολλές αγαθές και μεγαλοπρεπείς χειρονομίες, και είχε συγχωρήσει πολλούς από εκείνους που τον αντιμάχονταν
Δείχνει ότι ο Προφήτης ήταν απόλυτα δίκαιος. Είχε συγχωρήσει πολλούς που προσπάθησαν να του κάνουν κακό.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Προφήτης Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν), ήταν Προφήτης-πολεμιστής, ηγέτης κράτους. Ως ηγέτης κράτους είχε στρατό που πολεμά τους εχθρούς του. Δεν είναι ήταν προφήτης κήρυκας μόνο, αλλα και προφήτης-στρατιώτης, όπως την περίπτωση 10αδων προφητών (δες το παράδειγμα του Μωυσή, του Δαυίδ, του Σολόμωντα κτλ)
Categories: ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ(σ)