«Το Ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία, που συνηγορεί υπέρ της κτηνωδίας. Αντίθετα, κάνει επίκληση για έλεος, επιείκεια, και ανεκτικότητα. Παρόλα αυτά, επιμένει στην επικράτηση νόμου και τάξης στην κοινωνία, για να περιφρουρήσει την ελευθερία, και τα δικαιώματα των μελών της, και να προστατέψει την ζωή, τις πεποιθήσεις, την περιουσία, και τις οικογένειες. Όταν το Ισλάμ επιβάλλει μια καθορισμένη τιμωρία για μια συγκεκριμένη αμαρτία, λαμβάνει υπ’ όψη δυο παράγοντες:
(α) Ο άνθρωπος δεν είναι αλάνθαστος, αλλά είναι συνεχώς εκτεθειμένος στον πειρασμό. Έτσι η πύλη της μετάνοιας είναι πάντα ανοιχτή για εκείνους, που μετανιώνουν για τις αμαρτίες τους και επιθυμούν να εξιλεωθούν.
(β) Κάθε μέλος της κοινωνίας δικαιούται να ζήσει με ασφάλεια και να νιώθει ότι η οικογένειά του, και η περιουσία του δεν εκτίθενται σε κανένα είδος κινδύνου. Έτσι, η αχρεία, και ή διεφθαρμένη συμπεριφορά των εγκληματιών, πρέπει ν’αντιμετωπίζεται ανάλογα, για να μη ζουν τα φιλειρηνικά μέλη της κοινωνίας σε κατάσταση φόβου.
Αν και το Ισλάμ έχει θεσπίσει νόμους για την τιμωρία των εγκληματιών, χρειάζεται να υπάρχουν πειστικές αποδείξεις της ενοχής του κατηγορούμενου πριν τον καταδικάσει, και δεν του επιβάλλεται η ποινή, αν υπάρχει κάποια αμφιβολία σχετικά με την ενοχή του. Επίσης, αν ένας ένοχος μετανιώσει ειλικρινά για την αμαρτία του, η ποινή μπορεί ν’ ανασταλεί,αν ο δικαστής πειστεί για την ειλικρίνεια της μεταμέλειας του κατηγορούμενου. Ο Προφήτης _ είπε:
«Αποφύγετε την επιβολή της ποινής στους Μουσουλμάνους, κατά το δυνατόν, και αν υπάρξει η μικρότερη αμφιβολία σχετικά με την ενοχή του κατηγορούμενου, ελευθερώστε τον. Είναι πολύ καλύτερο να σφάλλει ένας δικαστής στην άρση της ποινής, απ’ το να σφάλλει στην επιβολή της.»
Τέτοια αυθεντική Ρήση απ’ την Προφητική Παράδοση είναι η ουσία του ελέους και της ανεκτικότητας.
Η ποινή της μοιχείας στο Ισλάμ βασίζεται σε συγκεκριμένη προϋπόθεση, που την κάνει δύσκολη την επιβολή της. Η προϋπόθεση είναι να υπάρχουν τέσσερις μάρτυρες της πράξης της μοιχείας, που πρέπει να ορκιστούν ότι είδαν την πράξη να διαπράττεται. Επομένως, οι δυο περιπτώσεις λιθοβολισμού, που συνέβησαν στην ιστορία του Ισλάμ, όταν αυτή η ποινή επιβλήθηκε ήταν το αποτέλεσμα ομολογίας των ενόχων, και όχι απόδειξης των μαρτύρων. Ο Προφήτης _ προσπάθησε επανειλημμένα να πείσει τους ενόχους ν’ αλλάξουν τις δηλώσεις τους, αλλά αρνήθηκαν και έτσι ο Προφήτης _ ήταν υποχρεωμένος να δώσει διαταγή να επιβληθεί η ποινή, παρά την βαθιά του θλίψη. Ποινή που δεν επαναλήφθηκε στην ιστορία του Ισλάμ λόγω της δυσκολίας της απόδειξης του εγκλήματος.
Το Ισλάμ δεν κόβει τα χέρια ανθρώπου, που πεινάει και κλέβει για να φάει αυτός και τα παιδιά του που πεινάνε. Το Ισλάμ τιμωρεί τον κλέφτη, που κλέβει τα χρήματα, ή τα αγαθά εργατικών ανθρώπων όχι για να χορτάσει την πείνα του, αλλά για να λάβει αδικαιολόγητα ό,τι δεν του ανήκει.
Αυτός ο κλέφτης σκορπά, το κακό σ’ όλη την κοινωνία, και δεν του αξίζει συμπόνια, ή έλεος από κανέναν, γιατί ο ίδιος δεν είχε έλεος, ή συμπόνια για τον κόσμο που λήστεψε. Μάλιστα, το θύμα ίσως και να ήταν τρομερής ανάγκης των χρημάτων, που του αφαιρέθηκαν, και κάθε κοινωνία έχει το δικαίωμα να ορίσει νόμους, που επιβάλλονται για να την προστατέψουν.
Όταν αυτή ποινή επιβλήθηκε στις Ισλαμικές κοινωνίες, το έγκλημα της κλοπής σύμβαινε τόσο σπάνια, που οι έμποροι άφηναν τα εμπορεύματα τους αφύλακτα, και οι άνθρωποι δεν κλείδωναν τις πόρτες των σπιτιών τους. Από την άλλη, η κλοπή ήταν διαδεδομένη, και αχαλίνωτη σε κοινωνίες, με επιεική ποινή ενάντια στην κλοπή, μ’ αποτέλεσμα η κλοπή να γίνει επικίνδυνο φαινόμενο σε πολλές κοινωνίες. (Al-Ghazali, Muhammad, One Hundred Questions about Islam Vol.2, σελ 41)
Προϋπόθεση για την επιβολή της ποινής κατά της κλοπής είναι η εξασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, και η κατάργηση της φτώχειας, που θ’ απέτρεπε τον κόσμο απ’ το να καταφεύγει στην κλοπή.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Συνετός Χαλίφης Όμαρ Ίμπεν Αλ-Χαττάμπ, έπαυσε την ποινή κατά της κλοπής, στο έτος της πείνας, που μαστίγωνε τις Ισλαμικές περιφέρειες. Στην αρχή της θητείας του εν λόγω Χαλίφη, τότε που επιβαλλόταν η ποινή, ήταν τέτοια η συνέπεια, που ο οδοιπόρος απ’ την Μέκκα μέχρι τη Συρία δε φοβούνταν παρά μόνο τον Αλλάχ και τους λύκους μήπως ριχτούν στο κοπάδι του, γιατί καθένας γνώριζε τι τον περιμένει αν παραβεί την τάξη.
Ποιο είναι προτιμότερο, μια νομοταγής κοινωνία, που ζει στην γαλήνη, χωρίς να φοβάται, ακόμα, κι αν λίγοι εγκληματίες τιμωρούνται, ή μια κοινωνία που ζει στον φόβο, ενώ οι φυλακές της συνωστίζονται από εγκληματίες; Σε ποιον πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα; Στον εγκληματία, ή στην ασφάλεια, και τη σταθερότητα της κοινωνίας»
Πηγή: Από το βιβλίο του Δρ. Μαχμούντ Χάμντυ Ζακζούκ «Ισλαμικές Αλήθειες», κεφ 6, σελίδα 75-78. Μεταφράστηκε από την ΝΙΝΑ Α. ΜΠΟΥΡΣΑΝ,
Categories: atheism, ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ, ΙΣΛΑΜ, Μουσουλμάνοι