Άχμαντ Ελντίν
بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد
Το άρθρο αυτό το γράφω διότι επιθυμώ να αναφέρω ορισμένες παρατηρήσεις που με έχουν ωφελήσει στην ζωή μου και επιθυμώ να τα μεταφέρω στα αδέλφια μου και στις αδελφές μου (στο Ισλάμ).
Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο ενός Άλιμ (Μουσουλμάνου λογίου) μου μένουν δεκάδες ωφέλειες τόσο για την πίστη μου (Ισλάμ) όσο και για την καθημερινότητα. Αυτό που μαθαίνω κάθε φορά όμως, ξανά και ξανά, τελειώνοντας ένα ανάγνωσμα, είναι ένα εξαίρετο χαρακτηριστικό που οφείλουμε να έχουμε όλοι σαν Μουσουλμάνοι, άνδρες γυναίκες, μικροί η μεγάλοι. Ένα χαρακτηριστικό που συνοδεύει τους μεγάλους Ιμάμηδες της Ισλαμικής ιστορίας. Και αυτό δεν είναι άλλο από την προσπάθεια να υπερασπιστούμε, να συμβουλέψουμε, και να υπενθυμίσουμε το αυθεντικό/ορθόδοξο Ισλάμ των ενάρετων Μουσουλμάνων προκατόχων (Σάλαφ) και όχι τις προσωπικές μας απόψεις, επιθυμίες, τον εαυτό μας η τον εγωισμό μας.
Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) είπε: «Όποιος δει ένα κακό/λάθος οφείλει να το αλλάξει με τα χέρια του, εάν δεν μπορεί τότε με την γλώσσα του, εάν δεν μπορεί τότε με την καρδιά του και αυτό είναι αδύναμη πίστη» (Muslim νούμερο. 49)
Πολλές φορές, δυστυχώς, όταν διορθώνουμε η συμβουλεύουμε, η όταν μας διορθώνουν και μας συμβουλεύουν, ο Σατανάς παίζει το παιχνίδι που ξέρει καλά όσο κανένας άλλος. Αυτό είναι το ψιθύρισμα του εγωισμού και της αλαζονείας. Και αυτό συμβαίνει και όταν διορθώνουμε και όταν μας διορθώνουν.
Πόσες φορές μας έχουν διορθώσει, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι το σωστό, και στρέφουμε το πρόσωπο μας με ενόχληση και μίσος προς αυτόν που θέλει το καλό μας; Πόσες φορές έχουμε συμβουλέψει, έχοντας καθαρή καρδιά, και δεχτήκαμε σκληρή λεκτική επίθεση, η ψυχρή ματιά και αποστροφή;
Όμως ακόμα και αν ο άλλος μας συμβουλεύει ορθά, έχοντας εγωισμό στην καρδιά του, τότε αυτό δεν είναι δικό μας θέμα, και θα λογοδοτήσει στον Αλλάχ τον Ύψιστο. Είναι άστοχο και λάθος να μην διορθωθούμε από την συμβουλή, μόνο και μόνο γιατί νιώσαμε η πιστεύουμε ότι το άτομο δεν έχει ειλικρίνεια. Δεν είναι δουλεία μας να ψάχνουμε τις προθέσεις τις καρδιάς του άλλου, αλλά όταν ακούμε το σωστό να συνετιζόμαστε κατάλληλα. Αυτό όμως που μπορούμε να ελέγχουμε είναι η πρόθεση μας όταν συμβουλεύουμε, και αλλοίμονο σε αυτόν που διορθώνει και συμβουλεύει για χάρη μόνο να κυνηγήσει τα λάθη του αδελφού του η της αδελφής του και όχι να ακουστεί η αλήθεια για χάρη του Κυρίου. Ο Ύψιστος, ο Μοναδικός Άξιος λατρείας είπε:
«Κι ας ξεπηδήσει από σας ένας λαός που αναγγέλλει ποιο είναι το καλό, και να κελεύει ποιο είναι το σωστό, και να απαγορεύει το κακό. Αυτοί είναι εκείνοι που θα πετύχουν την ευτυχία» [Κοράνι 3:104]
Επίσης:
«Οι Πιστοί, άνδρες και γυναίκες υποστηρίζονται μεταξύ τους, επιτάσσουν ό,τι είναι δίκαιο, κι απαγορεύουν ό,τι είναι κακό, τηρούν τακτική προσευχή εφαρμόζουν τακτική ελεημοσύνη, κι υπακούουν στον ΑΛΛΑΧ και τον Απόστολο Του» [Κοράνι 9:71]
Είναι ευλογία από τον Αλλάχ τον Ύψιστο να έχουμε αδέλφια να μας υπενθυμίζουν τις εντολές Του και την Σούννα του Προφήτη (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν). Ο μεγάλος λόγιος Sufyân ath-Thawrî είχε αναφέρει «Συναντήσαμε ανθρώπους που αγαπούσαν όταν κάποιος τους έλεγε , «Φοβηθείτε τον Αλλάχ τον Ύψιστο». Σήμερα βρίσκουμε ανθρώπους που ενοχλούνται με αυτό.»
Όταν κάποιος συμβουλεύει, υπενθυμίζει και διορθώνει ορθόδοξα και αυθεντικά, τότε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θέλει να μας μειώσει η να μας κακολογήσει, και αυτό γιατί τα δικαιώματα του Αλλάχ και του Αποστόλου Του είναι πιο ιερά από το δικαίωμα και την τιμή οποιουδήποτε άλλου. Δεν μας ενδιαφέρει η κοινωνική θέση αυτού που κάνει λάθος/αμαρτία, η αν είναι αγαπητός/συμπαθητικός σε εμάς, μας ενδιαφέρει να ακουστεί το σωστό, ορθά, αυθεντικά, ορθόδοξα. Αυτή η διόρθωση δεν γίνεται για προσωπικούς λόγους αλλά μόνο για χάρη του Αλλάχ, να ακουστεί η αλήθεια χωρίς συμβιβασμούς. Αυτός που διορθώνει και η διόρθωση του στηρίζεται σε προσωπικούς λόγους είναι άστοχος και ίσως να φτάσει στα όρια της υποκρισίας.
Δυστυχώς ορισμένοι δεν κατανοούν ότι όταν κάποιος συμβουλεύεται και διορθώνεται, ακόμα και αν είναι ο πιο αγαπητός ανάμεσα μας, και κάποιοι έρχονται να τον υποστηρίξουν λέγοντας «υποστηρίζουμε την τιμή του και το δικαίωμα του», την ίδια ώρα αγνοούν ότι η τιμή του Αποστόλου και του μηνύματος που ήρθε (Ισλάμ) είναι κατά πολύ ανώτερα και άξια υποστήριξης.
Αυτό ακριβώς είναι και το μάθημα που έλαβα από τα κείμενα των μεγάλων Ουλεμά. Ότι ποτέ δεν διόρθωναν για χάρη κάποιου εγωισμού, αλλά μόνο για χάρη του Αλλάχ του Ύψιστου. Συγχωρούσαν όλες τις αδικίες και το κακό που είχαν υποστεί από τους εχθρούς τους, αλλά στεκόντουσαν σαν ασπίδες απέναντι τους και τους αναιρούσαν όταν ξεστόμιζαν αίρεση, θεολογική και δογματική επινόηση, και προσωπικές απόψεις περί Ισλάμ. Παράδειγμα ειλικρίνειας!
Και αυτός που διορθώνει, ας κρατήσει αυτό το σημαντικό στοιχείο όταν συμβουλεύει. Να μην κρατά κακία σε κανέναν και να συγχωρεί τον αδελφό του και την αδελφή του, ότι και να του έχουν κάνει, ποτέ να μην μισήσει για κανέναν λόγο εκτός αυτόν/αυτούς που εναντιώνονται στο θέλημα του Αλλάχ και στην Σούννα του Προφήτη Του (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν). Πάντα με στοιχεία και αποδείξεις και όχι απλά με εικασίες.
Μια ευγενική καρδιά συγχωρεί τα λάθη, παραβλέπει σφάλματα και αδικίες και δεν εκδικείται για προσωπικούς λόγους. Ο ΑΛΛΑΧ ο Ύψιστος λέει στο Κοράνι:
«και συγχωρούν ακόμα κι όταν είναι οργισμένοι» [Κοράνι 42:37]
Η Άισα (η γυναίκα του Προφήτη) είπε: « Ο Αγγελιοφόρος του ΑΛΛΑΧ ποτέ δεν χτύπησε κανέναν με το χέρι του, ούτε γυναίκα ούτε υπηρέτη, μόνο σε περίπτωση που αγωνιζόταν για χάρη του ΑΛΛΑΧ και ποτέ δεν πήρε εκδίκηση για κανέναν λόγο, εκτός για θέματα που είχαν θεσπιστεί ως απαραβίαστα από τον ΑΛΛΑΧ και μετά παραβιάστηκαν» (Sahih Muslim 5756)
Ο μεγάλος λόγιος Ibn Katheer σχολίασε το Κορανικό χωρίο (42:37) παραπάνω:
[και συγχωρούν ακόμα κι όταν είναι οργισμένοι] σημαίνει ότι είναι στη φύση τους να συγχωρούν τους συνανθρώπους τους και να είναι ανεκτικοί. Η εκδίκηση δεν τους εκφράζει και ούτε είναι στη φύση τους. Ο Απόστολος του ΑΛΛΑΧ ποτέ δεν πήρε εκδίκηση για προσωπικούς λόγους παρα μόνο όταν οι νόμοι του ΑΛΛΑΧ παραβιαζόντουσαν.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο Μουσουλμάνος έχει δικαίωμα να χτυπήσει τον αιρετικό, διότι αυτό είναι δικαίωμα του αρχηγού κράτους και όχι του λαού σε Ισλαμική χώρα.
Ο Ibn Abi Hatim ανέφερε από τον πατέρα του, ο οποίος ανέφερε από τον Ibn Abu Umar που ανέφερε από τον Sufyaan, από τον Zaaidah, από τον Mansoor, από τον Ibrahim οπου είπε: «Οι πιστοί απεχθανόντουσαν να ταπεινώνουν τους άλλους, και όταν είχαν το πάνω χέρι συγχωρούσαν»
Ας συγχωρέσουμε λοιπόν τις αδικίες που μας έχουν κάνει, το κακό που μας έχουν προκαλέσει, αλλά να σταθούμε σαν σιδερένιος τοίχος όταν ξεστομίζουν αίρεση, επινόηση, και προσωπικές απόψεις περί Ισλάμ, και αυτό για χάρη του Αλλάχ και όχι για προσωπικούς λόγους, εγωισμό η αλαζονεία.
Κλείνω με τα λόγια του Shaykhul-Islaam Ibn Taymiyyah που είπε:
«Όταν μερικοί είπαν στον Imaam Ahmad Ibn Hanbal ότι νιώθουν άβολα όταν ασκούσε κριτική, απάντησε: «Εάν παραμείνετε σιωπηλοί εσείς και εγώ, τότε πως ο αδαής θα μάθει και θα ξεχωρίσει την αλήθεια από την πλάνη;» [Majmoo al-Fatawa τόμος 28 σελ.231]
Είθε ο Αλλάχ ο Ύψιστος να μας κάνει από αυτούς που συμβουλεύουν με ειλικρίνεια και να μας προστατέψει από την υποκρισία.
Categories: «ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ»