Άχμαντ Ελντίν
بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد
Πολλοί επικριτές και πολέμιοι του Ισλάμ, ειδικά εδώ στην Ελλάδα και στο ελληνικό διαδίκτυο, στην προσπάθεια τους να ασκήσουν κριτική κατά του Προφήτη μας (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) κάνουν πολλά λάθη. Συγκεκριμένα, η μέθοδος της πολεμικής τους είναι άστοχη για πολλούς λόγους. Οι λόγοι αυτοί μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
- Άγνοια περί Ισλαμικής θεολογίας/δογματικής:
- Προσφυγή σε βιογραφίες
- Προσφυγή σε αναξιόπιστα και μη αυθεντικά αχαντίθ (ρήσεις του Προφήτη)
Άγνοια περί Ισλαμικής θεολογίας/δογματικής:
Ο επικριτής, έχοντας μαύρα μεσάνυχτα για το τι εστί Ισλαμική μεθοδολογία κατανόησης του Ισλάμ, καθώς επίσης και της αυθεντικής θεολογίας του, δεν μπορεί να ασκήσει ποιοτική κριτική. Αυτό, για να φανταστεί κάποιος, αποτελεί πρόβλημα στις ημέρες μας ακόμα και για τους ίδιους τους Μουσουλμάνους.
Έχουμε αναφέρει ότι η Ούμμα έχει αυτό το πρόβλημα με το Ισλάμ διότι έχει ξεχάσει και έχει εγκαταλείψει την «ορθοδοξία» της. Για τον επικριτή που είναι εντελώς άσχετος η ακόμα και ημιμαθής τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα στην προσπάθεια του να ασκήσει κριτική. Αυτό γιατί αγνοεί και δεν γνωρίζει τον πυρήνα του Ισλάμ.
Πολλοί έχουν την εσφαλμένη εντύπωση πως το Ισλάμ είναι μόνο νομολογία. Πως να πλυθείς, πως να φας, πως να κοιμηθείς. Βεβαίως και το Ισλάμ έχει νόμους, γιατί στην Αβραμαική παράδοση δεν νοείται αποκάλυψη χωρίς νόμους, κάτι που οι Χριστιανοί επιμένουν να μην το καταλαβαίνουν, αλλά το θεμέλιο του Ισλάμ είναι η θεολογία και η δογματική του. Τα πάντα στο Ισλάμ είναι σημαντικά, τίποτα δεν είναι λεπτομέρεια η ψιλά γράμματα. Όμως υπάρχουν τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρωτεύον στο Ισλάμ είναι η θεολογία του και η γνώση προς αυτήν. Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) ξεκίνησε με επεξήγηση της πίστεως του Ισλάμ, με τον Μονοθεϊσμό (ταουχίντ), και γενικά βάζοντας την Ισλαμική δογματική σε μια σειρά. Μετέπειτα ο Ύψιστος του αποκάλυψε τους Νόμους (γενικά) έτσι ώστε να δέσει αυτό που λέμε το «Ντίν ουλ Ισλάμ», η θρησκεία του Ισλάμ η πιο σωστά ο τρόπος ζωής που λέγεται Ισλάμ.
Όταν λοιπόν ο αμαθής επικριτής έρχεται έχοντας μαύρα μεσάνυχτα περί Ισλαμικής θεολογίας, κατά 99% η προσπάθεια του θα είναι άστοχη και το αποτέλεσμα άκυρο.
Στον δυτικό κόσμο, οι επικριτές και οι διάφοροι πολέμιοι του Ισλάμ, οφείλουν να μελετήσουν το Ισλαμικό δόγμα/θεολογία. Ορισμένοι από αυτούς έχουν την εντύπωση ότι ο ειδικός περί Ισλάμ είναι ο «Ισλαμολόγος», ο «Αραβολόγος», οι αναλυτές περί διεθνών σχέσεων, ασφαλείας, γεωπολιτικής, και άλλοι άκυροι μεταξύ τους που αποτυγχάνουν την μια φορά μετά την άλλη να προσεγγίσουν το Ισλάμ. Αυτό γίνεται, και θα εξακολουθήσει να γίνεται, γιατί πολύ απλά ποτέ τους δεν ξεκίνησαν από το αρχικό σκαλοπάτι, και αυτό είναι η αυθεντική θεολογική και δογματική προσέγγιση (ταουχίντ και σούννα) με παραπομπή σε αυθεντικές Ισλαμικές πηγές.
Προσφυγή σε βιογραφίες
Έρχεται αυτός ο ίδιος ο επικριτής, με αυτήν την ασχετοσύνη περί Ισλαμικής θεολογίας/δογματικής, να ασκήσει κριτική στον Προφήτη του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν) με βάση τις διάφορες βιογραφίες που έχουν γραφτεί. Η πιο διάσημη βιογραφία είναι αυτή του Ιμπν Ισχάκ (σίρατ Ρασούλ) για τους επικριτές. Έχουν την εντύπωση ότι επειδή διαβάζουν βιογραφίες τότε έχουν και την αυθεντική καταγραφή των διδασκαλιών του Προφήτη η το τι έγινε επακριβώς στην ζωή του. Όχι, σε καμία περίπτωση. Το να διαβάζεις την βιογραφία του Προφήτη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι διαβάζεις αξιόπιστες αναφορές. Οι επικριτές οφείλουν να καταλάβουν σε αυτό το σημείο ότι η Χ βιογραφία του Προφήτη στο Ισλάμ δεν είναι ότι είναι το ευαγγέλιο για τους Χριστιανούς ως προς το τι έκανε και πως έζησε ο Ιησούς (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν).
Αυτό στην Δύση, που επιστημονικά είναι ένας εσφαλμένος τρόπος προσέγγισης, μπορεί να «περνά» αλλά στα Ισλαμικά πλαίσια είναι λάθος. Για να μελετήσει κάποιος 100% αυθεντικά τις διδασκαλίες του Αποστόλου τότε δεν πρέπει να στηρίζεται ολοκληρωτικά σε βιογραφίες αλλά να διαβάζει τα αχαντίθ (τις Προφητικές ρήσεις)
Οι διάφορες συλλογές αχαντίθ, με την σειρά τους, περνάνε από εξονυχιστικό έλεγχο αξιοπιστίας από τους λόγιους του Ισλάμ και συγκεκριμένα είναι αυτοί που ασχολούνται με την αυθεντικότητα η την πλαστότητα της κάθε ρήσης. Στις Ισλαμικές μελέτες/σπουδές η ενασχόληση με τα αχαντίθ είναι ένας ολόκληρος επιστημονικός κλάδος (σύντομα θα αρχίσουμε έναν κύκλο μαθημάτων που θα είναι αφιερωμένος στην επιστήμη των αχαντίθ)
Όταν κάποιος γράφει μια βιογραφία η μια ιστορία τότε απλά συλλέγει δεν σημαίνει ότι συλλέγει απαραίτητα μόνο από αυθεντικές πηγές. Ούτε βεβαίως στην καταγραφή μιας βιογραφίας παρατηρείται η επιστημονική κριτική του κειμένου. Απλά υπάρχει συλλογή διάφορων αυθεντικών και μη αυθεντικών αναφορών. Αυτές με την σειρά τους πρέπει να περάσουν από αναλυτική εξέταση αν πραγματικά στέκουν η όχι.
Συγκεκριμένα, η βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ που αναφέραμε, μιας και την παραθέτουν αρκετά οι αμαθείς πολέμιοι, όπως και πολλές άλλες βιογραφίες, έχουν αυθεντικές δηλώσεις και αναφορές καθώς επίσης και μη αυθεντικές δηλώσεις και περιγραφές. Η βιογραφία λοιπόν δεν είναι χαντίθ, ούτε συλλογή από αχαντίθ, και κυρίως δεν είναι αυθεντικό χαντίθ (μιας και υπάρχουν και πλαστά η μη αυθεντικά), για να βασιστεί κάποιος ολοκληρωτικά για το τι είπε και δίδαξε η τι έκανε ο Προφήτης.
Γιατί πρέπει να βασιστούμε στις αυθεντικές ρήσεις του Προφήτη και όχι τόσο σε βιογραφίες; Πρώτον γιατί είναι αυθεντικές και δεύτερον γιατί στις ρήσεις υπάρχει ανάλογη κριτική κειμένου που επιβεβαιώνει εάν η αναφορά είναι αυθεντική η όχι. Στην βιογραφία όμως ο κάθε Μουσουλμάνος συγγραφέας/ιστορικός δεν δεσμεύεται με την υποχρεωση της αυθεντικοποίησης, όπως την περίπτωση του Τάμπαρι και του Ϊμπν Ισχάκ (που ο δεύτερος έχει δεχτεί έντονη κριτική από τους κλασικούς λογίους όπως τον Ιμαμ Άχμαντ Ιμπν Χάμπαλ). Ο ιστορικός (και ο λόγιος των αχαντίθ στη περίπτωση που γράφει ιστορία/βιογραφία) απλά καταγράφει και συλλέγει δεν κάνει κριτική κειμένου η κριτική της αναφοράς.
Συνεπώς, είναι ξεκάθαρο ότι όταν διαβάζεις την βιογραφία του Αποστόλου δεν σημαίνει οτι διαβάζεις 100% αυθεντικές αναφορές και ρήσεις του η των Σαχάμπα (των συντρόφων του και των πρώτων οπαδών του)
Προσφυγή σε αναξιόπιστα και μη αυθεντικά αχαντίθ
Όταν ο πολέμιος αρχίζει και διαβάζει αχαντίθ, πάντα με την περιορισμένη αντίληψη του λόγω γλωσσάς (αραβικής) και πάνω από όλα από έλλειψη θεολογίας και δογματικής, τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, παραθέτει αδύναμα σε αξιοπιστία χαντίθ η και πλαστά για να εξυπηρετήσει την κριτική του. Δεν αναφέρω βεβαίως την ανικανότητα του να έχει πρόσβαση σε βιβλία και μελέτες των μεγάλων λογίων που αναλύουν και επεξηγούν την αυθεντικότητα/πλαστότητα της κάθε ρήσης. Άρα, ακόμα και όταν διαβάζουμε μια ρήση, δεν σημαίνει ότι αφορά τον Απόστολο εκτός αν έχει τοποθετηθεί με συναίνεση από τους λογίους ως αυθεντικό και αξιόπιστο.
Συμπέρασμα:
Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά (που δεν είναι τα μόνα) που έχει ένας κοινός πολέμιος του Ισλάμ είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός παραπληροφόρησης. Τα τρία χαρακτηριστικά αυτά συνθέτουν μια κριτική που δεν αξίζει καν να λέγεται κριτική αλλά λασπολογία και συκοφαντία που απορρέει μόνο από την ασχετοσύνη και την έλλειψη κατανόησης (κυρίως). Γιατί όπως έχουμε πει και άλλες φορές, η γνώση δεν φτάνει από μόνη της, πρέπει να υπάρχει και ορθή κατανόηση.
Έτσι λοιπόν ο πολέμιος του Ισλάμ, την επόμενη φορά που θα επιχειρήσει να ασκήσει κριτική, καλό είναι να έχει αυτά τα παραπάνω υπόψη του.
Categories: ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ