Άχμαντ Μ.Ελντίν
بـسـم الله والحـمـد لله والـصلاة والـسـلام عــلى رسـول الله، وبـعـد
Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές, το χαλάλ (επιτρεπτό) και το χαράμ (απαγορευμένο) ορίζονται αποκλειστικά από τον Ύψιστο Αλλάχ. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να ορίζει το επιτρεπτό και το απαγορευμένο παρά μόνο ο Αλλάχ (Κοράνι) και η Σούννα του Προφήτη Του (που επίσης είναι αποκάλυψη).
Σε αυτό το σημείο, πολλοί εξτρεμιστές και αδαείς υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε αμαρτία που προκύπτει, πράττεται η ακολουθείται, τότε αυτόματα σημαίνει πολυθεϊσμός και απιστία. Αυτό διότι, όπως υποστηρίζουν, υπήρχε εναντίωση στην εντολή του Υψίστου (λόγω αμαρτίας), στον Νόμο Του, άρα τίθεται θέμα πολυθεϊσμού και απιστίας. Η ρητορική αυτή απορρέει από τους γνωστούς Χαριτζήτες (οι πρόγονοι της ΙΣΙΣ και της Αλ Κάιντα).
Επίσης, πάντα σύμφωνα με την ίδια λογική, υποστηρίζουν ότι αν υπακούσεις η ακολουθήσεις κάποιον στην αμαρτία την οποία σε καλεί, τότε έχεις θεοποιήσει (και κατ’επέκταση λατρέψει) το άτομο αυτό το οποίο υπάκουσες στην αμαρτία.
Οι εξτρεμιστές παρερμηνεύουν την βασική Ισλαμική αρχή: ότι το δικαίωμα της νομοθέτησης ανήκει μόνο στον Αλλάχ, και όποιος δεν πράττει σύμφωνα με τον Νόμο Του είναι άπιστος, και πολυθεϊστής στην περίπτωση που θα υπακούσει κάποιον όταν τον καλεί στην αμαρτία. Η αποδείξει βρίσκεται στο εξής αυθεντικό χαντίθ:
ο Αντίη Ίμπν Χάτιμ, ένας από τους σαχάμπα, αφηγήθηκε:
«Άκουσα τον Προφήτη να απαγγέλει το Κορανικό εδάφιο που λέει: «και πήραν τους λόγιους τους και τους μοναχούς ως κυρίους, πέρα από τον Αλλάχ. {9:31} και είπα, «Απόστολε του Αλλάχ, δεν τους λατρεύουμε, και ο Προφήτης είπε: «μήπως δεν απαγορεύουν αυτό που επέτρεψε ο Αλλάχ, και εσείς το θεωρείτε ως απαγορευμένο, και δεν επιτρέπουν αυτό που απαγόρεψε ο Αλλάχ και εσείς το θεωρείτε επιτρεπτό; , Είπα, ναι, και είπε ο Απόστολος, «αυτή είναι η λατρεία σας προς αυτούς. {Σαχίχ Σούνναν ατ Τιρμιδί νο.2471}
Για να απαντήσουμε στους αδαείς εξτρεμιστές και ταυτόχρονα να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που τυχόν έχουν πέσει στην πλάνη αυτής της ρητορικής, θέτουμε το εξής ερώτημα:
«Πότε προκύπτει Σίρκ (πολυθεϊσμός) και Κούφρ (απιστία) όταν υπακούς κάποιον στην αμαρτία που σε καλεί;»
Σίρκ και Κούφρ αντίστοιχα προκύπτουν όταν υπακούσεις κάποιον στην αμαρτία που σε καλεί ενώ πιστεύεις (έχεις Ιμάν-πίστη) ότι η αμαρτία αυτή είτε είναι ανώτερη η ισότιμη με την εντολή του Αλλάχ, είτε είναι κάτι που επιτρέπεται να διαπραχτεί (ενώ ξεκάθαρα ο Αλλάχ το απαγορεύει), είτε θεωρείς ότι ναι μεν απαγορεύεται αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα να το ακολουθήσεις. Το Σίρκ και το Κούφρ λοιπόν προκύπτει στις περιπτώσεις που πιστεύεις, με τον έναν τρόπο η τον άλλον, ότι η αμαρτία αυτή στην ουσία επιτρέπεται (η το ακολουθείς επειδή κάποιος σου είπε ότι επιτρέπεται, έχοντας πίστη σε αυτόν). Αυτό προκύπτει ξεκάθαρα από το χαντίθ του Αντίη Ίμπν Χάτιμ
Στις περιπτώσεις όμως που ακολουθείς/πράττεις την αμαρτία ενώ αναγνωρίζεις και πιστεύεις ότι πρόκειται για αμάρτημα, και την πράττεις από αδυναμία μιας και τα πάθη σου σε λύγισαν, η επειδή φοβήθηκες τους γύρω σου (για την σωματική σου ακεραιότητα), όχι επειδή στο επέβαλλαν (σε περίπτωση επιβολής τότε δεν έχεις καμιά ευθύνη), τότε θεωρείσαι αμαρτωλός που παράκουσες την εντολή του Αλλάχ, όχι άπιστος η πολυθεϊστής. Διέπραξες αμαρτία, αλλά αυτό δεν λειτούργησε ως ακυρωτικό της πίστης σου. Ακυρωτικό της πίστης θα είχαμε αν πίστευες, με τον έναν τρόπο η τον άλλον, ότι η αμαρτία αυτή είναι κάτι που επιτρέπεται λάβει μέρος.
Παράδειγμα: Μια γυναίκα Μουσουλμάνα δεν φορά το χιτζάμπ (μαντίλα). Πιστεύει ότι ορίζεται από τον Ύψιστο ως υποχρέωση αλλά λόγω αδυναμίας δεν το φορά. Πιστεύει ότι η μη τήρηση της μαντίλας είναι αμάρτημα, παρολαυτα δεν έχει το θάρρος να το φορέσει. Είναι Μουσουλμάνα και δεν θεωρείται άπιστη, όμως διαπράττει αμαρτία. Η αμαρτία της αυτή, που την αναγνωρίζει, δεν την θέτει εκτός Ισλαμικής πίστης. Από την άλλη, έχουμε μια γυναίκα που λέει και πιστεύει ότι το χιτζάμπ δεν είναι υποχρέωση και ότι δεν είναι αμαρτία εαν επιλέξει να μην το φορά. Εδώ έχουμε απιστία διότι εναντιώθηκε (με Ίμάν/πίστη) στην ξεκάθαρη εντολή του Αλλάχ. Ανάλογα παραδείγματα μπορούμε να δώσουμε με οτιδήποτε είναι χαράμ η χαλάλ.
Γιαυτόν που ακολουθεί ένα άτομο, όταν τον καλεί στην αμαρτία η σε ετυμηγορίες οι οποίες δεν βασίζονται στο Κοράνι και στην Σούννα, ισχύουν οι εξής περιπτώσεις:
- Αυτός που τους ακολουθεί τυφλά και είναι ευχαριστημένος με τα λεγόμενα τους και πιστεύει ότι το Κοράνι και η Σούννα είναι προβληματικά και εξυψώνει το άτομο και τις αποφάσεις του. Αυτή η περίπτωση είναι ξεκάθαρο κούφρ (απιστία) και κάποιος τίθεται αυτόματα εκτός πίστης επειδή απεχθάνεται την αποκάλυψη του Αλλάχ και την Σούννα του Προφήτη. Και οποιαδήποτε ενάρετη πράξη του ακυρώνεται.
- Αυτός που τους ακολουθεί στα λάθη τους, ενώ από την άλλη είναι ευχαριστημένος και πιστεύει την διαταγή του Αλλάχ και γνωρίζει ότι τα λεγόμενα του Αλλάχ είναι ανωτέρα και καλύτερα από αυτά που λέει ο άνθρωπος. Παρολαυτα όμως, επειδή οι επιθυμίες του τον εξαπατούν και λυγίζει από τα πάθη του, διαλέγει τα λεγόμενα του ανθρώπου και όχι αυτά που λέει ο Αλλάχ. Εδώ δεν έχουμε κούφρ, αλλά έχουμε ένα μεγάλο και σοβαρό αμάρτημα.
- Η τρίτη περίπτωση είναι αυτός που δεν έχει γνώση ενώ έχει καθαρή πρόθεση να πράξει το σωστό. Ακολουθεί ένα άτομο το οποίο νομίζει και πιστεύει ότι τα λέει σωστά όσον αφορά τους νόμους του Αλλάχ. Αυτή η κατηγορία πιστών χωρίζεται σε δυο περαιτέρω:
- α) Έχει άγνοια η οποία πρέπει να γιατρευτεί με το να ρωτήσει, να ενημερωθεί, να λάβει γνώση, να προσπαθήσει να βρει και να ρωτήσει τους αληθινούς και ποιοτικούς Ουλαμά.
- β) Δεν έχουν καμία ποιοτική πηγή γνώσης η ενημέρωσης για την πίστη τους γιαυτο και ακολουθούν τυφλά τους ανθρώπους, ακόμα και στα λάθη τους. Σε αυτήν την περίπτωση δικαιολογούνται και δεν υπάρχει καμία μομφή εναντίον τους.
Όπως βλέπουμε καταρρίπτεται η ρητορική των εξτρεμιστών που αποκαλούν τους Μουσουλμάνους άπιστους, απλά και μόνο επειδή καταπιάνονται με την αμαρτία, η επειδή παρασύρονται από άλλους όταν τους καλούν στο αμάρτημα.
Το άρθρο βασίστηκε στο Κιταάμπ ατ Ταουχίντ, κεφ.37, σε επεξήγηση του Σέηχ Ίμπν Ουθαημήν
وصلى الله وسلم وبارك على نبينا محمد
Categories: ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ