Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين
الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد
Εισαγωγή:
Η επίκληση και η προσευχή είναι από τις βασικές μορφές λατρείας. Ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε:
الدُّعَاءُ هُوَ الْعِبَادَةُ
«Η επίκληση είναι (η ουσία της) λατρεία» {Άμπου Νταούντ 1479, Ατ Τιρμιδί 3372}
Ο Ύψιστος λέει στο Κοράνι:
ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ
«Επικαλεσθείτε με, και θα σας απαντήσω» {Κοράνι, 40:60}»
Στη Σούρατ αλ Φάτιχα διαβάζουμε:
إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَإِيَّاكَ نَسْتَعِينُ
«Εσένα (μόνο) λατρεύουμε και Εσένα (μόνο) ικετεύουμε για να μας παρέχεις τη βοήθεια Σου»
Εφόσον η επίκληση/προσευχή είναι μορφή λατρείας, τότε οφείλουμε να την κατευθύνουμε αποκλειστικά και μόνο στον Δημιουργό μας και όχι στην δημιουργία Του. Όσο ενάρετη και αν είναι η κτίση, η ο λεγόμενος «άγιος», δεν έχει δικαίωμα να λάβει την προσευχή μας και την επίκληση και αυτό γιατί δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα. Επίσης, δεν έχει την ικανότητα να ακούσει την προσευχή ο νεκρός, πόσο μάλλον να την πραγματοποιήσει.
وَمَا أَنتَ بِمُسْمِعٍ مَّن فِي الْقُبُورِ
«Αλλά δεν μπορείς να κάνεις, τους νεκρούς στους τάφους, να ακούσουν» {Κοράνι 35:22}
Και όσο για τους νεκρούς που περιγράφονται στα κείμενα να ακούνε (τα βήματα των συγγενών, οι ηττημένοι άπιστοι στην μάχη του Μπάντρ, οι χαιρετισμοί που φτάνουν στον Προφήτη, κτλ) τότε είναι εξαιρέσεις στον γενικό κανόνα οπου δεν αποδεικνύουν ούτε αιτιολογούν την επίκληση προς αυτούς (να ζητάμε βοήθεια η να τους επικαλούμαστε για τις ανάγκες μας). Ο νεκρός είναι αυτός που έχει ανάγκη την προσευχή μας (που κάνουμε προς τον Αλλάχ –Ντουά) για την προστασία τους και την είσοδο τους στον Παράδεισο, δεν είναι σε θέση να ωφελήσουν μιας και οι ίδιοι έχουν ανάγκη να ωφεληθούν και να προστατευτούν.
Η προσευχή μας και η επίκληση μας απευθύνεται μόνο και αποκλειστικά στον Αλλάχ τον Ύψιστο. Ζητάμε μόνο από Εκείνον. Και σε περίπτωση που θέλουμε να ζητήσουμε στήριξη – βοήθεια από το δημιουργημένο, τότε υπάρχουν δυο βασικές προϋποθέσεις: 1) Να είναι σε θέση να παρέχει βοήθεια (ικανότητα) και 2) Να βρίσκεται στη ζωή (ζωντανός, με φυσική παρουσία, όχι νεκρός).
Η επίκληση/προσευχή (ντουά) σε άλλους είναι απιστία:
Ο Ιμάμης και λόγιος, ο Σέηχ Άχμαντ αν Νάτζμι ρωτήθηκε:
«Ποια είναι οι θέση των λογίων (Ουλεμά) γιαυτον που επικαλείται τον νεκρό (ζητά από το νεκρό – ντουά). Αυτή η πράξη εισέρχεται στο μεγάλο η στον μικρό βαθμό πολυθεΐας/παγανισμού;»
Απάντησε: «Δίχως καμία αμφιβολία αυτό εισέρχεται στο μεγάλο βαθμό πολυθεΐας/παγανισμού. Διότι πιστεύει ότι ο νεκρός μπορεί να τον ακούσει. Και ο Αλλάχ سبحانه وتعالى μας ενημερώνει ότι οι νεκροί δεν είναι σε θέση να ακούσουν
وَمَا أَنتَ بِمُسْمِعٍ مَّن فِي الْقُبُورِ
«Αλλά δεν μπορείς να κάνεις, τους νεκρούς στους τάφους, να ακούσουν» {Κοράνι 35:22}
Αυτός λοιπόν ζητά από τον νεκρό και νομίζει (λανθασμένα) ότι τον ακούει. Επιπλέον, πιστεύει ότι ο νεκρός είναι σε θέση να εκπληρώσει το αίτημα του. Και αυτό είναι πλάνη (ψέμα), το οποίο είναι μεγάλη μορφή πολυθεϊσμού και ακυρώνει την θρησκευτική πίστη του ατόμου (απιστία). Αυτός που πιστεύει τέτοιους είδους πράγματα για τον νεκρό, έχει αφήσει την θρησκεία (δεν είναι πιστός)»
Ο μεγάλος Ιμάμης, ο Ίμπν ουλ Κάγιεμ είπε:
«Ο Ύψιστος λέει:
قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَلَا فِي الْأَرْضِ وَمَا لَهُمْ فِيهِمَا مِن شِرْكٍ وَمَا لَهُ مِنْهُم مِّن ظَهِيرٍ
وَلَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ
«Να πεις: Επικαλεστείτε εκείνους που ισχυρίζεστε (για θεούς συνεταίρους) αντί του Αλλάχ. Δεν εξουσιάζουν ούτε το βάρος ενός ατόμου (σκόνης) στους ουρανούς κι ούτε στη γη, κι ούτε έχουν σ’ αυτά κανένα (μερίδιο) συμμετοχής ούτε στέκεται κανένας βοηθός για τον Αλλάχ. Και καμιά μεσολάβηση δεν ωφελεί κοντά Του, εκτός γι’ αυτόν που του έχει δώσει την άδεια» {Κοράνι 34:22-23}
Ο μεγάλος λόγιος, ο Ιμάμης Ίμπν ουλ Κάγιεμ, εξηγεί το χωρίο:
Ο πολυθεϊστής πολλές φορές θεοποιεί κάτι (αντικείμενο, πρόσωπο, είδωλο, κτλ) το οποίο πιστεύει ότι είναι σε θέση να τον ωφελήσει με τον έναν τρόπο η τον άλλον. Αλλά κανένας δεν μπορεί να ωφελήσει, εκτός απο αυτόν που κατέχει ένα από τα τέσσερα χαρακτηριστικά. Είναι τα εξής:
1) Να έχει στη κατοχή του και να είναι ιδιοκτήτης του πράγματος για το οποίο τον επικαλούνται
2) Σε περίπτωση που δεν το κατέχει, τότε πρέπει να είναι συνέταιρος με αυτόν που το κατέχει.
3) Εάν δεν είναι συνέταιρος με αυτόν, τότε τουλάχιστον πρέπει να έχει εξουσιοδότηση από τον ιδιοκτήτη ως βοηθός του
4) Εάν δεν έχει ούτε την εξουσιοδότηση, τότε πρέπει να βρίσκεται σε μια θέση οπου μπορεί να επηρεάζει με την μεσολάβηση τον ιδιοκτήτη.
Ο Αλλάχ ο Ύψιστος αναίρεσε και τις τέσσερις κατηγορίες. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία. Αναίρεσε την ιδιοκτησία, τον συνεταιρισμό, τον βοηθό και την μεσολάβηση για τον άπιστο (άδεια για μεσολάβηση θα λάβει μόνο ο μονοθεϊστής πιστός). Όλα αυτά λοιπόν που πιστεύει ο πολυθεϊστής, ότι μπορεί να βρει από το αντικείμενο η το πρόσωπο που λατρεύει, ο Δημιουργός τα αναιρεί.
Ο Αλλάχ ο Ύψιστος με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι είναι ο Μόνος πραγματικός ιδιοκτήτης των πάντων και κάνεις δεν έχει μερίδιο στην ιδιοκτησία του. Κανείς δεν στέκεται συνέταιρος μαζί Του. Κανείς δεν είναι βοηθός Του. Και η μεσολάβηση είναι στα χέρια Του και την ορίζει Αυτός για όποιον επιθυμεί. Οι πολυθεϊστές δεν πρόκειται να ωφεληθούν από καμία μεσολάβηση για την σωτηρία τους.
Το χωρίο αυτό είναι υπέρ αρκετό από μόνο του για να οδηγήσει προς τον Μονοθεϊσμό (Ταουχίντ) που με την σειρά του οδηγεί προς την σωτηρία και την επιτυχία. Το Κοράνι είναι γεμάτο από τέτοια παραδείγματα και όμως οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν.» [Μανταάριτζ αλ Σαλικίν, τόμος 1, σελ.351]
Τα παραδείγματα από το Κοράνι: Το παράδειγμα της μύγας και της αράχνης
Ο Ύψιστος παρομοιάζει την πολυθεϊστική νοοτροπία της εικονολατρίας, της αγιολατρείας και οποιαδήποτε πολυθεϊστική έκφραση, με τον ιστό της αράχνης. Διαβάζουμε στο Κοράνι:
مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاءَ كَمَثَلِ الْعَنكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتًا ۖ وَإِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنكَبُوتِ ۖ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ
«Το παράδειγμα εκείνων που παίρνουν άλλους προστάτες, εκτός από το Αλλάχ, μοιάζει σαν την αράχνη, που πήρε (έκτισε για τον εαυτό της ιστό) ένα σπίτι. Αλλά το πιο εύθραυστο σπίτι είναι αυτό της αράχνης, αν ήξεραν και καταλάβαιναν» {Κοράνι 29:41}
Ο Ύψιστος αναφέρει ότι οι πολυθεϊστές και τα πρόσωπα/αντικείμενα που επικαλούνται είναι αδύναμα και εύθραυστα. Για την ακρίβεια τα αντικείμενα και τα πρόσωπα λατρείας είναι ακόμα πιο αδύναμα από αυτούς (δες το παράδειγμα της εικόνας, λείψανα, αντικείμενα, αγάλματα, αγίους κτλ).
Η πολυθεϊστική πράξη των πολυθεϊστών, που καταφεύγουν σε επίκληση αντικείμενων και πρόσωπων (κτίσματα), παρομοιάζεται με τον ιστό της αράχνης. Ο ιστός της αράχνης είναι το πιο αδύναμο σπίτι, συνεπώς προσφέρει την πιο αδύναμη προστασία. Ομοίως, όταν οι πολυθεϊστές αναζητούν προστασία σε εικόνες, ανθρώπους, αγάλματα, αγίους, τάφους και νεκρούς (και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο), έχουν καταφύγει σε μια πολύ αδύναμη προστασία η οποία δεν είναι σε θέση να τους ωφελήσει και να τους προστατέψει. Τουναντίον, τους ζημιώνει.
Κάθε φορά που οι πολυθεϊστές και οι πλανεμένοι αναζητούν προστασία σε κάτι/κάποιον άλλον, πέρα από τον Αλλάχ, τότε αυτό ενεργεί αντίθετα. Αντί για ωφέλεια λαμβάνουν ζημία (θεολογική). Εκεί που νομίζουν ότι θα προστατευτούν, στην πραγματικότητα εκτίθενται σε σοβαρή απώλεια.
وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَّعَلَّهُمْ يُنصَرُونَ
لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُندٌ مُّحْضَرُونَ
«Κι έπειτα παίρνουν (για λατρεία) άλλες (ψεύτικες) θεότητες, αντί τον Αλλάχ (τον αληθινό Θεό), (ελπίζοντας) ότι θα μπορέσουν να τους βοηθήσουν. Οι ψεύτικες θεότητες δεν έχουν τη δύναμη να τους βοηθήσουν ενώ θα τους φέρουν (μπροστά στον Αλλάχ την Ημέρα της Κρίσης) σαν στρατιώτες (για να καταδικαστούν)» {Κοράνι 36:74-75}
Ο άνθρωπος καλείται να εγκαταλείψει την επίκληση και το να ζητά βοήθεια από την κτίση (την δημιουργία) και να απευθυνθεί στον Δημιουργό, τον πραγματικό Προστάτη, τον Παντοδύναμο, τον μόνο Άξιο λατρείας. [Ίμπν ουλ Κάγιεμ, Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 30-31]
Ο Ύψιστος δίνει ένα παράδειγμα γιαυτούς που επικαλούνται αγίους, νεκρούς, εικόνες, ανθρώπους, προφήτες, ιερά αντικείμενα, το οτιδήποτε πέρα από τον Αλλάχ:
يَا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ ۚ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ لَن يَخْلُقُوا ذُبَابًا وَلَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ ۖ وَإِن يَسْلُبْهُمُ الذُّبَابُ شَيْئًا لَّا يَسْتَنقِذُوهُ مِنْهُ ۚ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ
«Ω! Εσείς οι άνθρωποι! Έχει δοθεί ένα παράδειγμα κι ακούστε το ! Αυτούς που επικαλείστε – αντί τον Αλλάχ -δεν είναι σε θέση ( δεν μπορούν) να δημιουργήσουν (ούτε) μια μύγα έστω κι αν όλοι τους μαζευτούν γι’ αυτό ! Κι αν (ακόμα) η μύγα αρπάξει κάτι τι απ’ αυτούς, δεν θα έχουν τη δύναμη να το σώσουν (να το απαλλάξουν) απ’ αυτή. Αδύνατοι είναι και ο αιτών και το αιτούμενο!» {Κοράνι 22:73}
Το παράδειγμα αυτό ακυρώνει όλες τις πηγές του Σίρκ (πολυθεϊσμού, ειδωλολατρίας, παγανισμού) από την καρδιά ενός ατόμου. Και αυτό γιατί το λιγότερο πράγμα που μπορεί να κάνει το αντικείμενο λατρείας η της επίκλησης, είναι να βρίσκεται σε θέση να ωφελήσει και να αποτρέψει την βλάβη. Οι άγιοι, οι ενάρετοι, οι νεκροί, τα είδωλα και τα αντικείμενα λατρείας που διάφοροι τα/τους επικαλούνται, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν ούτε μια μύγα.
Από την στιγμή που δεν μπορούν να δημιουργήσουν έστω και μια μύγα, είναι ανίκανοι να παράγουν κάτι μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, να πάρουν πίσω αυτό που τους άρπαξε η μύγα.
Άρα λοιπόν αποτελεί απόδειξη ότι αυτά που λατρεύουν και επικαλούνται πέρα από τον Αλλάχ είναι ανάξια και αδύναμα. Δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν, να ωφελήσουν, ούτε να αποτρέψουν την βλάβη από έναν αδύναμο πλάσμα όπως η μύγα. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να λατρεύονται και να απευθύνεται σε αυτούς η επίκληση;
Και οι δυο τους, και αυτός που κάνει επίκληση και σε αυτό/αυτόν που απευθύνεται η επίκληση και η λατρεία, είναι αδύναμοι και στο ίδιο ακριβώς επίπεδο, δηλαδή αδύναμα δημιουργήματα. Άρα, πως είναι δυνατόν κάποιος να επικαλείται την δημιουργία και όχι τον Δημιουργό; [Ίμπν ουλ Κάγιεμ, Αμθάλ φιλ Κουρ’άν αλ Καρίμ, σελ. 92]
Η υπερβολική εξύμνηση/ευλάβεια προς τους ενάρετους οδηγεί στον πολυθεϊσμό
Ο Ύψιστος λέει:
يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَا تَغْلُوا فِي دِينِكُمْ
«Ω Οπαδοί των Γράφων (Ιουδαίοι και Χριστιανοί) μην είστε υπερβολικοί όσον αφορά την θρησκεία σας…»{4:171}
Η συμβουλή του Αλλάχ προς τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς προορίζεται και για εμάς τους Μουσουλμάνους, δεν περιορίζεται μόνο στους Χριστιανούς και τους Ιουδαίους. Ο Ύψιστος λέει να μην είμαστε υπερβολικοί. Οι Χριστιανοί με την υπερβολή τους κατέληξαν να θεοποιούν έναν Προφήτη, τον Ιησού (αλέιχη Σαλάμ), να θεοποιούν την ενάρετη μητέρα του και επίσης να θεοποιούν τους λεγόμενους «αγίους». Όλα αυτά στο όνομα του σεβασμού. Ένας σεβασμός που κατέληξε σε Σίρκ (πολυθεϊσμό). Αυτή η υπερβολή, δεν την συναντάμε μόνο στους Χριστιανούς αλλά και σε ορισμένους που αποκαλούν τον εαυτό τους ως Μουσουλμάνοι. Που αποκαλούν τους ενάρετους ως «αγίους», τους αποδίδουν θεϊκές ικανότητες, τους εξυψώνουν πέρα από τα κανονικά πλαίσια και καταλήγουν στην πολυθεΐα. Ο Ύψιστος προειδοποιεί για τον εξτρεμισμό στα θρησκευτικά/λατρευτικά μας θέματα, διότι είναι πολύ εύκολο η κατάσταση να βγει εκτός ελέγχου και να διαπράξουμε Σίρκ.
Η μετριοπάθεια είναι το φάρμακο σε όλες αυτές τις υπερβολές που μπορεί να οδηγήσουν στην απιστία. Και μετριοπάθεια είναι αυτό που ορίζει ο Αλλάχ και η Σούννα του Προφήτη του και όχι το τι νομίζουμε εμείς. Πολλοί είναι αυτοί οι αιρετικοί που θα τους δεις να μιλούν για μετριοπάθεια όταν στην ουσία καλούν στην υπερβολή. Μια υπερβολή είτε προς την μη τήρηση του Κορανίου και της Σούννα, είτε στην υπερβολή της εξτρεμιστικής τήρησης, που δεν προβλέπεται από τα αυθεντικά μας κείμενα. Γιαυτο προσοχή, όταν λέμε μετριοπάθεια εννοούμε τα διδάγματα του Κορανίου, της Σούννα, με την κατανόηση των Σαχάμπα και των Σάλαφ (των πρώτων ενάρετων Μουσουλμανικών γενεών).
Ο Ύψιστος παραθέτει τα λεγόμενα των πολυθεϊστών της εποχής του Προφήτη Νώε:
وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا
«Και είπαν: ‘Μην εγκαταλείπετε τις θεότητες σας. Μην εγκαταλείπετε (τα είδωλα): τον Ουάντ, ούτε τον Σουαά, ούτε τον Γιαγούθ, και τον Γιαούκ, ούτε τον Νάσρ,» {Κοράνι 17:23}
Ο Ιμπν Αμπαάς σχολίασε:
صَارَتِ الأَوْثَانُ الَّتِي كَانَتْ فِي قَوْمِ نُوحٍ فِي الْعَرَبِ بَعْدُ، أَمَّا وُدٌّ كَانَتْ لِكَلْبٍ بِدَوْمَةِ الْجَنْدَلِ، وَأَمَّا سُوَاعٌ كَانَتْ لِهُذَيْلٍ، وَأَمَّا يَغُوثُ فَكَانَتْ لِمُرَادٍ ثُمَّ لِبَنِي غُطَيْفٍ بِالْجُرُفِ عِنْدَ سَبَا، وَأَمَّا يَعُوقُ فَكَانَتْ لِهَمْدَانَ، وَأَمَّا نَسْرٌ فَكَانَتْ لِحِمْيَرَ، لآلِ ذِي الْكَلاَعِ. أَسْمَاءُ رِجَالٍ صَالِحِينَ مِنْ قَوْمِ نُوحٍ، فَلَمَّا هَلَكُوا أَوْحَى الشَّيْطَانُ إِلَى قَوْمِهِمْ أَنِ انْصِبُوا إِلَى مَجَالِسِهِمُ الَّتِي كَانُوا يَجْلِسُونَ أَنْصَابًا، وَسَمُّوهَا بِأَسْمَائِهِمْ فَفَعَلُوا فَلَمْ تُعْبَدْ حَتَّى إِذَا هَلَكَ أُولَئِكَ وَتَنَسَّخَ الْعِلْمُ عُبِدَتْ.
Αυτά τα ονόματα ανήκαν σε ενάρετους της εποχής του λαού του Προφήτη Νώε (αλέηχι Σαλάμ). Και όταν πέθαναν, ο σατανάς παρακίνησε ψιθυρίζοντας στους ανθρώπους να κατασκευάσουν είδωλα με τις φιγούρες αυτών ενάρετων ανθρώπων και να τα τοποθετήσουν στα σημεία που συνήθιζαν να καθόντουσαν. Έπειτα, τους παρότρυνε να ονομάσουν τα είδωλα αυτά με τα ονόματα των ενάρετων νεκρών. Έτσι λοιπόν και έγινε, αλλά αυτά τα είδωλα δεν τα λάτρευαν (αρχικά). Έπειτα όμως, όταν τα άτομα αυτά (αυτοί που κατασκεύασαν τα είδωλα) πέθαναν, και η ορθή δογματική γνώση ξεχάστηκε, οι άνθρωποι θεοποίησαν και λάτρεψαν αυτά τα είδωλα {Μπουχάρι, 4920}
Ο Ιμάμ Ίμπν Κάγιεμ λέει:
«Αρκετοί από τους Σάλαφ (οι πρώτοι ορθόδοξοι Μουσουλμάνοι) είπαν: – όταν οι ενάρετοι πέθαιναν, οι άνθρωποι τους έκτιζαν στους τάφους τους μνημεία και έφτιαχναν γλυπτά – αγάλματα κτλ, με την μορφή τους, έπειτα από κάποιο διάστημα ξεκινούσε η λατρεία προς αυτά τα είδωλα»
Εδώ πληροφορούμαστε για το πώς γεννήθηκε η εξελίχτηκε η πολυθεΐα και ο παγανισμός. Μια από τις πιο σοβαρές αιτίες του πολυθεϊσμού είναι η υπερβολική εξύμνηση προς τους ενάρετους η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην πολυθεΐα. Πρόκειται για μια σατανική μεθοδολογία η οποία οδήγησε και οδηγεί προς τον παγανισμό. Ο σατανάς δεν τους ψιθύρισε τίποτα περί λατρείας (στη πρώτη φάση), διότι δεν θα το έκαναν αφού γνώριζαν και υπήρχε σχετική γνώση ότι μόνο ο Αλλάχ λατρεύεται, τους είπε απλώς στην αρχή να κατασκευαστούν αυτά τα είδωλα ως ένδειξη σεβασμού. Το σχέδιο του σατανά πέτυχε διότι δεν στόχευε σε αυτήν την γενιά, την πρώτη, η οποία και γνώριζε, αλλά στην επόμενη η οποία, με το πέρασμα του χρόνου, θα ξεχνούσε και θα έπεφτε σε πολυθεϊστικές πρακτικές.
Από την συλλογή του Ιμάμ Αλ Μπουχάρι και του Μούσλιμ διαβάζουμε την διήγηση της Άισα ότι:
إِنَّ أُولَئِكَ إِذَا كَانَ فِيهِمُ الرَّجُلُ الصَّالِحُ فَمَاتَ بَنَوْا عَلَى قَبْرِهِ مَسْجِدًا، وَصَوَّرُوا فِيهِ تِلْكَ الصُّوَرَ، فَأُولَئِكَ شِرَارُ الْخَلْقِ عِنْدَ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ
«Η Ούμ Σάλαμα ανέφερε στον Απόστολο του Αλλάχ για μια Εκκλησία την οποία είχε δει στην Αβησσυνία (Αιθιοπία) οπου περιείχε εικόνες. Έπειτα ο Προφήτης είπε: «Όταν κάποιος ενάρετος ανάμεσα τους πεθαίνει κτίζουν ένα χώρο λατρείας στο τάφο του και έπειτα το στολίζουν με αυτές τις εικόνες. Είναι οι χειρότεροι από την δημιουργία στα μάτια του Αλλάχ» {Μπουχάρι, 427 – Μούσλιμ, 528}
Οι δικαιολογίες των ατόμων που επικαλούνται αγίους
Οι πολυθεϊστές δικαιολογούνται και λένε ότι δεν τους επικαλούνται και ούτε στρέφονται στις εικόνες και τους αγίους, παρά μόνο για να έρθουνε πιο κοντά στον Αλλάχ, για να μεσολαβήσουν στον Αλλάχ υπέρ εμάς. Αυτή η προσέγγιση αναιρείται από τα λόγια του Αλλάχ όταν λέει:
وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاءَ مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَىٰ إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ
«Κι εκείνοι που πήραν άλλους προστάτες αντί τον Αλλάχ λένε: «Δεν τους λατρεύουμε παρά μόνο για να μας φέρουν κοντά στον Αλλάχ». Ο Αλλάχ βέβαια θα δικάσει μεταξύ τους για τις διαφορές τους. Και ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τον ψεύτη και τον επιβεβαιωμένο (που επιμένει) άπιστο.» {Κοράνι 39:3}
Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι δεν λατρεύουν τις εικόνες και τους αγίους, παρά μόνο εκδηλώνουν τιμητική προσκύνηση. Η επίκληση όμως είναι λατρεία και απευθύνεται αποκλειστικά στον Δημιουργό τον Ύψιστο. ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε: «Η επίκληση είναι (η ουσία της) λατρεία» {Άμπου Νταούντ 1479, Ατ Τιρμιδί 3372}
Και όταν λες σε αυτούς που επικαλούνται αγίους και ενάρετους: «μην επικαλείστε δημιουργήματα, μην αναζητάτε βοήθεια από τους τάφους τους και από τους νεκρούς, αντι γιαυτο επικαλεσθείτε τον Δημιουργό, τον Έναν και τον Μοναδικό που τους έπλασε, αναζητήστε την βοήθεια σε Αυτόν, επιστρέψτε σε Αυτόν και μην στήνετε μεσολαβητές. Απαντάνε με άγνοια και πλάνη λέγοντας: «Δεν σέβεστε τους φίλους του Αλλάχ, αυτά είναι ενάρετα άτομα και ο Αλλάχ είναι ευχαριστημένος με αυτούς» και άλλα παρόμοια. Έτσι απαντάνε στους Μονοθεϊστές, τους πραγματικούς Μονοθεϊστές Μουσουλμάνους.
Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν διότι δεν έχουν θεμέλια γνώσης του δόγματος, δεν διαβάζουν το Κοράνι με σκοπό να το κατανοήσουν και δεν νοιάζονται για την Σούννα του Προφήτη. Λέμε: αγαπάμε τους ενάρετους και αγαπάμε αυτούς που ο Αλλάχ αγαπά, τους τιμάμε και τους σεβόμαστε αλλά δεν είναι πρέπον ούτε επιτρέπεται να τους εξυψώνουμε πέρα από την πραγματική τους αξία. Δεν είναι επιτρεπτό να τους δίνουμε τα δικαιώματα του Δημιουργού. Η κτίση, όσο καλή και ενάρετη αν είναι, ποτέ δεν θα φτάσει στο επίπεδο του Δημιουργού καθώς δεν είναι άξια λατρείας. Σεβόμαστε, αγαπάμε, τιμάμε τους ενάρετους, αλλά δεν τους θεοποιούμε, διότι ο Θεός είναι Ένας και Μοναδικός, ο Αλλάχ, ο μόνος άξιος λατρείας. Οι ίδιοι οι ενάρετοι που επικαλούνται και λατρεύουν ποτέ δεν θα δεχόντουσαν λατρείες και επικλήσεις εις το όνομα τους.
أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ ۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا
«Αυτοί οι ίδιοι (από τους αγγέλους και τους ανθρώπους) που σ’ αυτούς, απευθύνονται οι επικλήσεις, επιθυμούν (για τον εαυτό τους) το μέσο να πλησιάσουν το Κύριο τους – εύχονται για την Ευσπλαχνία Του και φοβούνται απ’ την Οργή Του» {Κοράνι 17:57}
Αυτά τα πλάσματα που επικαλούνται, έχουν ανάγκη τον Δημιουργό τον Ύψιστο, αναζητούν την ευσπλαχνία Του και φοβούνται την οργή Του, άρα πως είναι δυνατόν να τους επικαλείσαι και να τους προσκυνάς;
Ο σατανάς παρουσίασε το Σίρκ (πολυθεϊσμό) ανάμεσα τους με την μορφή της αγάπης προς τους ενάρετους ανθρώπους και τους ακόλουθους τους. Νομίζουν ότι με το να επικαλείσαι αυτούς τους ενάρετους και τους αγίους, είναι μια αγνή μορφή αγάπης και σεβασμού. Και αυτή είναι η σατανική παγίδα προς τον άνθρωπο. Νομίζουν ότι τους τιμούν και δεν παραδέχονται ότι αυτή η υπερβολή στην ουσία είναι λατρευτική έκφραση την οποια ο Ύψιστος την έχει απαγορέψει. Και όταν λέμε σατανική παγίδα υπονοούνται οι σατανικές καρδιές που κατοικούν σε ανθρώπινα σώματα, από παπάδες, ψευτο ιμάμηδες, ραβίνους, γκουρού, μπαμπάδες των Μπεκτασή, όλοι αυτοί που καλούν στην λατρεία άλλων, αντι του Αλλάχ, και το στολίζουν αυτό ως αγάπη και τιμή, είναι σατανάδες με σώματα ανθρώπων.
Categories: ΙΣΛΑΜ, Μουσουλμάνοι
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.