Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين

الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Το Ισλαμικό πιστεύω, δόγμα και  γενικότερα η Ισλαμική θεολογία βασίζεται στον Μονοθεϊσμό, ο οποίος κατανοείται ορθόδοξα ότι ο Αλλάχ o Ύψιστος είναι ο Μόνος άξιος λατρείας και κανείς δεν έχει δικαίωμα να συνεταιρίζεται με Αυτόν στην Κυριότητα Του, στην λατρεία Του και στις ονομασίες/ιδιότητες Του. Η έννοια του Ταουχίντ (Ισλαμικού Μονοθεϊσμού) έχει επεξηγηθεί αναλυτικά σε διάφορα άρθρα, ηχητικές παραδόσεις και βίντεο που φιλοξενούνται στο IslamForGreeks.org. Ο αναγνώστης καλείται να διαβάσει το άρθρο Τι σημαίνει «Λα ιλάχα ιλα Αλλάχ» – معنى كلمة التوحيد لا إله إلا الله έτσι ώστε να κατανοήσει τις γραμμές που ακολουθούν.

Από την στιγμή που έχει γίνει κατανοητή η ορθόδοξη έννοια του Ταουχίντ (Ισλαμικού Μονοθεϊσμού), μπορούμε και να καταλάβουμε τις ανορθόδοξες προσπάθειες διαφόρων πολιτικοποιημένων οργανώσεων, που επιχειρούν να πολιτικοποιήσουν το Ισλάμ και συγκεκριμένα την έννοια του Μονοθεϊσμού.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Στις αρχές του 20ου αιώνα δημιουργούνται διάφορες «Μουσουλμανικές» πολιτικές ομάδες με πολιτικοποιημένες και κομματικοποιημένες ιδεολογίες. Ο σκοπός αυτών των Μουσουλμάνων ήταν να δημιουργήσουν πολιτικά κινήματα τα οποία θα εναντιωνόντουσαν ιδεολογικά στις αποικιοκρατίες η στις νέο αποικιοκρατικές συμπεριφορές της Δύσης απέναντι στους Μουσουλμάνους και στις Ισλαμικές χώρες.

Τα κινήματα αυτά είχαν  και έχουν στόχο να «αφυπνίσουν» τους Μουσουλμάνους μέσω του πολιτικού ακτιβισμού και να λειτουργήσουν ως «μεταρρυθμιστές» για το καλό της Ούμμα (το σύνολο των Μουσουλμάνων). 

Κύριο χαρακτηριστικό των πολιτικών κινημάτων αυτών ήταν η επικράτηση της μαρξιστικής, λενινιστικής και κουμμουνιστικής σκέψης ως μεθοδολογία. Όχι το Κοράνι και η Προφητική παράδοση (Σούννα), αυτό που λέμε Ισλαμική Ορθοδοξία. Ως προς τις θεολογικές τους πεποιθήσεις ενστερνίζονται την σχολή των Ασάηρα και Μουατάζιλα (λογικοκρατίες).

Ο αρχικός τους σκοπός, κατά την ίδρυση τους, ήταν να απαλλαγούν από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και ιδεολογίες και να εγκαθιδρύσουν το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τις ένδοξες ημέρες του Ισλάμ μέσω μαρξιστικών μεθοδολογιών.

Τα μέλη τους δεν καθορίζονται από τις δογματικές πεποιθήσεις τους αλλά καθαρά από την τήρηση του καταστατικού του κινήματος. Γιαυτο τον λόγο βλέπουμε πολλά από τα κινήματα αυτά να περιέχουν σιίτες και σουννίτες και διάφορα μέλη τους να έχουν διαφορετικά δόγματα μεταξύ τους.

Τα πολιτικά κινήματα που ξεχώρισαν τον 20ο αιώνα ήταν τα εξής:

• Αδελφοί Μουσουλμάνοι – Ιδρυτής: Χάσαν αλ Μπάνα (μεγάλη και ηγετική φιγούρα της αδελφότητας ήταν και ο Σάγιντ Κούτμπ)
• Τζαμαάτ Ισλάμι – Ιδρυτης: Αμπουλ Άλα Μαουντούντι
• Χιζμπ ατ Ταχρίρ – Τακί’ου Ελντίν αν Ναμπαχάνι

Από αυτά τα κινήματα γεννιέται η σύγχρονη (λεγομένη) «Ισλαμιστική» τρομοκρατία μιας και αυτές οι οργανώσεις (κυρίως η Μουσουλμανική αδελφότητα) λειτούργησαν ως ιδεολογική μήτρα για τους σημερινούς τρομοκράτες, τους μοντέρνους Χαριτζήτες (ΙΣΙΣ, Αλ Κάιντα).

Όμως, ποιο ήταν το βασικό τους εργαλείο για να πολιτικοποιήσουν την θεολογία του Ισλάμ, συγκεκριμένα το δόγμα του Μονοθεϊσμού; Το εργαλείο αυτό λέγεται «Αλ Χακιμίγια», δηλαδή, η βασική έννοια του Μονοθεϊσμού, γιαυτους, είναι ότι «η διακυβέρνηση/εξουσία ανήκει μόνο στον Αλλάχ».

Σίγουρα σαν Μουσουλμάνοι πιστεύουμε ότι ο Μέγας Νομοθέτης είναι ο Αλλάχ, καθώς επίσης η εξουσία ανήκει μόνο σε Αυτόν, όμως η βασική έννοια του Μονοθεϊσμού δεν ορίζεται καταυτόν τον τρόπο. Δεν είναι το αυθεντικό νόημα του Λα Ιλάχα Ιλα Αλλάχ (Ισλαμικής ομολογίας πίστεως, όπως είδαμε στο αρχικό άρθρο). Κάποιος μπορεί να ομολόγει ότι στον Αλλάχ μόνο ανήκει η εξουσία αλλά ταυτόχρονα να επικαλείται και άλλους θεούς η να αποδίδει πράξεις λατρείας σε κτιστά όντα, έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για αυθεντικό Μονοθεϊσμό.

Η έννοια της Αλ Χακιμίγια (η διακυβέρνηση/εξουσία ανήκει μόνο στον Αλλάχ) προβάλλεται προπαγανδιστικά και δίχως δογματική κατανόηση από αυτά τα «Ισλαμιστικά» πολιτικοποιημένα κινήματα του 20 αιώνα (αδελφοί Μουσουλμάνοι, Χιζμπ ατ Ταχρίρ κτλ), έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους ατζέντες και τα κομματικά τους συμφέροντα. Στην ουσία, προωθούν μια μορφή Μονοθεϊσμού με επίκεντρο την εξουσία του Αλλάχ (Σαρία – Χαλιφάτο), ως πολιτικό εργαλείο για την βίαιη επανάσταση και την ανατροπή των νομίμων ηγετών. Αγνοούν επιτηδευμένα την αυθεντική έννοια του Μονοθεϊσμού, η οποία είναι η αυστηρή προσκόλληση στην λατρεία του Υψίστου.

Το Ορθόδοξο Ισλάμ (Σαλαφισμός), έχει κατηγορηθεί αρκετές φορές ότι ενστερνίζεται την «Αλ Χακιμίγια» ως ορισμό του Ταουχίντ (Μονοθεϊσμού). Όμως αυτό είναι λάθος που προκύπτει από την άγνοια των σύγχρονων γεωπολιτικών αναλυτών. Όλοι οι Σαλαφιστές λόγιοι έχουν εναντιωθεί σε αυτόν τον ορισμό και τον έχουν αναιρέσει στα έργα τους, όπως ο Αλλάμα Σέηχ Σάλιχ αλ Φαουζάν, ο Σέηχ Ραμπίη αλ Μάντχαλι, Σέηχ Μουχάμαντ Ίμπν Χαάντι, Σέηχ Μουχάμαντ Σαίντ Ρασλάν, Σέηχ Ιμπν Ουθαημήν, Σέηχ Ίμπν Μπάζ, Σέηχ αλ Αλμπάνι και πολλοί άλλοι κλασικοί και σύγχρονοι λόγιοι του Σαλαφισμού. Οι λόγιοι αυτοί τονίζουν ότι το κομμάτι της εξουσίας, που ανήκει στον Αλλάχ, εμπεριέχεται στον Ισλαμικό Μονοθεϊσμό (Ταουχίντ) και δεν είναι ξεχωριστή κατηγορία του Μονοθεϊσμού (όπως υποστηρίζουν τα «Ισλαμιστικά» κινήματα).

Η ιδεολογία της Αλ Χακιμίγια, με τον τρόπο που ερμηνεύεται πλανεμένα, συνεχίζει και γεννά στις ημέρες μας, αρχικά, ριζοσπαστικές συμπεριφορές, οι οποίες μετέπειτα εκδηλώνονται σε τρομοκρατικές ενέργειες. Έχουμε γίνει μάρτυρες αυτών των συμπεριφορών στις Ισλαμικές χώρες, οι οποίες είναι τα πρώτα και τα κυριότερα θύματα της τρομοκρατίας. Η ριζοσπαστικοποιημένη αφήγηση υποστηρίζει ότι όλοι είναι προδότες και αποστάτες επειδή δεν δικάζουν σύμφωνα με αυτά που αποκάλυψε ο Αλλάχ, κατά συνέπεια, εκλογικεύουν τις μαζικές δολοφονίες αθώων, ανατρέπουν νόμιμες ηγεσίες και γενικά προκαλούν χάος στις κοινωνίες, όλα αυτά κάτω από το σλόγκαν «η εξουσία/κυβέρνηση ανήκει στον Αλλάχ».

Και ενώ από Ισλαμικής θεολογικής άποψης, η αλ Χακιμίγια είναι ορθή, μιας και η εξουσία ανήκει μόνο στον Αλλάχ, το πρόβλημα για τις «Ισλαμιστικές» πολιτικοποιημένες γκρούπες εντοπίζεται στην πολιτική πρόθεση τους (ανατροπή ηγεσιών), στην πλανεμένη μεθοδολογία κατανόησης (για το πώς ορίζεται ο Μονοθεϊσμός) και στην βίαιη εξωτερίκευση ως πράξη (δολοφονίες αθώων). Η πρόθεση, η κατανόηση και η πρακτική τους δεν συναντιέται πουθενά στις Ισλαμικές πηγές, ούτε καταγράφεται ως αποδεκτή θέση από τους ορθόδοξους Μουσουλμάνους λόγιους.

Εάν ωφεληθήκατε και σας άρεσε η ανάρτηση, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε ενισχύοντας το IslamForGreeks. Δείτε εδώ τους τρόπους που μπορείτε να στηρίξετε τις προσπάθειες

Categories: ΔΙΑΦΟΡΑ

Tags: πολιτικοποίηση, Θεολογία, Ισλάμ, Χακιμίγια