Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين
الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد
Ο σατανάς δεν οδηγεί τον άνθρωπο στην καταστροφή άμεσα. Τον οδηγεί μεθοδευμένα, βήμα προς βήμα και σταδιακά προς την απιστία. Πρώτα τον βάζει στην διαδικασία να καταπιαστεί με μικρές αμαρτίες που φαίνονται ασήμαντες, έπειτα, μέσω των μικρών αμαρτιών τον οδηγεί στις μεγάλες. Στο τελικό στάδιο, φτάνει στο σημείο να τον σπρώχνει προς την απιστία. Γιαυτο και οι Ουλεμά τονίζουν ότι οι πράξεις ανυπακοής προς τον Αλλάχ (αμαρτίες κτλ) είναι ο δρόμος προς την απιστία (κούφρ).[1]
Ο σατανάς καλεί στο να διαπράττεις μικρά αμαρτήματα και μεγάλα. Τα μικρά αμαρτήματα σβήνονται όταν διαπράττεις καλές και ενάρετες πράξεις με την προϋπόθεση ότι αποφεύγεις τα μεγάλα αμαρτήματα. Παρολαυτα ο σατανάς εξακολουθεί να καλεί και να ψιθυρίζει στις καρδιές των ανθρώπων να διαπράξουν τα μικρά αμαρτήματα. Αυτό γιατί το άτομο που θα πέσει στην παγίδα των μικρών αμαρτιών θα τα υιοθετήσει ως τρόπο ζωής μιας και δεν θα τους δίνει την πρέπουσα σημασία για να προφυλαχτεί. Το αποτέλεσμα θα είναι να καταλήξει στην πλάνη και την καταστροφή, σωματικά και πνευματικά. Ο Σέηχ Αμπντάλλαχ Αλ Μπουχάρι κάποτε συμβούλεψε:
«Ποτέ μην υποτιμάς τις μικρές αμαρτίες η αυτές που νομίζεις ότι είναι ασήμαντες. Μοιάζουν με τις μικρές σπίθες της φωτιάς. Από τι ξεκινούν άραγε οι μεγάλες φωτιές; Από μικρές σπίθες που ανάβουν και καταλήγουν σε καταστροφικές φλόγες. Έτσι είναι και οι μικρές αμαρτίες, γιαυτο πρόσεχε μην σε εξαπατήσει ο σατανάς και σε κάνει να νομίζεις ότι είναι ασήμαντες»
Ο πιστός δεν πρέπει να υποτιμά και να αδιαφορεί για τις μικρές ενάρετες πράξεις η τις μικρές αμαρτίες. Ότι και να πράξει θα το βρει μπροστά του είτε σε αυτήν την επίγεια ζωή είτε στην επόμενη. Ο Ύψιστος λέει:
فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ
وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ
«Όποιος διαπράξει έστω και ένα άτομο καλοσύνης θα το δει. Και όποιος διαπράξει έστω και ένα άτομο κακίας θα το δει» {Κοράνι 99:7-8}
Το καλό που διαπράττει κάποιο,ς σύμφωνα με το Κοράνι και την Σούννα, δεν πρέπει να υποτιμάται. Ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε:
«Προστατέψου από την κόλαση της φωτιάς έστω με το να δώσεις μισό χουρμά για ελεημοσύνη και αν δεν μπορείς, έστω με το να πεις έναν καλό λόγο» {Μπουχάρι, Ριάντ ους-Σαλιχήν, νο. 693}
Το να προσφέρεις ένα ποτήρι νερό στον διπλανό σου η να τον συναντάς με χαμόγελο είναι ενάρετες πράξεις που δεν πρέπει να υποτιμούνται. Ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε:
«Μην υποτιμάς την καλή πράξη, ακόμα και αν προσφέρεις λίγο νερό σε αυτόν που διψά η να συναντάς τον αδελφό σου με χαμογελαστό πρόσωπο» {Μούσλιμ, Ριάντ ους-Σαλιχήν, νο. 121}
Έτσι όπως δεν υποτιμάμε το μικρό καλό, επίσης δεν υποτιμάμε και τον κίνδυνο της μικρής αμαρτίας. Ο Προφήτης صلى الله عليه وسلم είπε:
«Πρόσεχε τις αμαρτίες που υποτιμούνται διότι θα λογοδοτήσει το άτομο για αυτές μπροστά στον Αλλάχ» {Ίμπν Μάτζα, 4243 (αυθεντικό)}. Και σε άλλη διατύπωση της ίδιας ρήσης διαβάζουμε «Πρόσεχε τις μικρές αμαρτίες διότι (όταν αμεληθούν) μαζεύονται στον άνθρωπο μέχρι που τον καταστρέφουν» {Άχμαντ, Μούσναντ}
Καλό και κακό, ακόμα και στις μικρές μορφές τους δεν πρέπει να υποτιμούνται και να αδιαφορούμε. Όταν ο Ύψιστος λέει οτι το μικρό καλό, και μάλιστα σε βάρος σκόνης, θα το δει ο άνθρωπος στη ζωή του, τότε ο πιστός αυξάνει με συνέπεια και συνέχεια τα μικρά καλά που μπορεί να προσφέρει. Και όσον αφορά τα μικρά κακά τότε τα αποφεύγει με τον φόβο της συσσώρευσης τους, διότι όπως είπε και ο Προφήτης όταν μαζευτούν καταστρέφουν τον άνθρωπο.
Το Κορανικό χωρίο (99:7-8) δεν αφορά μόνο τους Μουσουλμάνους αλλά και τους μη Μουσουλμάνους όπως σημειώνει και ο Μουχάμαντ Ίμπν Κάαμπ αλ Κουραθί ο οποίος είπε: «Όποιος άπιστος κάνει καλό, έστω και αν ζυγίζει ένα άτομο, τότε ο Αλλάχ θα τον ανταμείψει σε αυτήν την ζωή. Θα δει το καλό να του επιστρέφεται στη ζωή του, στον πλούτο η στην οικογένεια του μέχρι να φύγει από αυτόν τον κόσμο έχοντας το απόλυτο τίποτα από ενάρετες πράξεις όταν συναντήσει τον Ύψιστο. Και όποιος από τους πιστούς κάνουν κακό, έστω και αν ζυγίζει ένα άτομο, τότε θα γευτεί την τιμωρία στην επίγεια ζωή του, θα την δει στον εαυτό του, στον πλούτο του η μέσω της οικογενείας του, μέχρι να φύγει από αυτόν τον κόσμο έχοντας το απόλυτο τίποτα από αμαρτίες και να συναντήσει τον Ύψιστο με κανένα κακό.»
Ο Ύψιστος λέει:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ ۚ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ
«Ω εσείς που πιστεύετε! Ασπαστείτε/δεχτείτε ολοκληρωτικά το Ισλάμ (απόλυτα) και μην ακολουθείτε τα βήματα του Σατανά, γιατί είναι αναγνωρισμένος εχθρός σας» {Κοράνι 2:208}
Ο Ύψιστος Αλλάχ δεν προειδοποιεί μόνο ενάντια στον σατανά αλλά επίσης προειδοποιεί και για τα «βήματα» που οδηγούν σε αυτόν. Τα χωρία που προειδοποιούν για τα «βήματα» προς τον σατανά είναι μια εξαιρετική οδηγία προς τους πιστούς. Οφείλουν να αφοσιωθούν στις διδασκαλίες του Ισλάμ ολοκληρωτικά. Η αποδοχή ορισμένων διδαγμάτων και η αγνόηση άλλων λόγω του οτι δεν ταιριάζουν στις ανθρώπινες επιθυμίες, έθιμα και κουλτούρες, σίγουρα δεν είναι Ισλάμ (το οποίο σημαίνει υποταγή στο θέλημα του Δημιουργού). Επίσης, τα χωρία που προειδοποιούν για τα «σατανικά βήματα» έχουν να κάνουν με τις αιρέσεις, τις επινοήσεις καθώς επίσης με τις προσπάθειες ορισμένων που αγωνίζονται να μετατρέψουν μια θεοκεντρική κοινωνία σε κοσμική η να περιοριστεί το πεδίο εφαρμογής της πίστης. Όλα αυτά είναι «σατανικά βήματα» τα οποία ο άνθρωπος (που δηλώνει ότι πιστεύει) αν δεν προσέξει καθοδηγείτε «υπνωτισμένα» στον σατανά χωρίς να είναι εύκολο μετέπειτα να αντιδράσει και να ελευθερωθεί (εκτός αν ο Ύψιστος του μαλακώσει την καρδιά και επιστρέψει).
Το Ισλάμ είναι ένας τρόπος ζωής που όχι απλά απαγορεύει το λάθος και την αμαρτία αλλά δείχνει και τον τρόπο να την αποφύγουμε παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα. Δεν ασκεί μόνο κριτική στο αρνητικό και το απαγορευμένο αλλά δείχνει και τον αποτελεσματικό τρόπο (πράξεις) να βοηθηθούμε και να απαλλαγούμε από την πλάνη.
Έτσι λοιπόν, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η αμαρτία είναι το αποτέλεσμα των σατανικών βημάτων. Πρέπει να εμποδίσουμε την οποιαδήποτε σατανική πορεία στην οποία μπορεί να έχουμε πέσει διότι αυτό θα καταλήξει σε βαριά αμαρτία, μια αμαρτία που μπορεί να είναι δύσκολη η αποφυγή της οδηγώντας πνευματικά και σωματικά στην καταστροφή.
Η σατανική πορεία δεν πρέπει να συγχυστεί με την ίδια την αμαρτία. Το πρώτο (σατανική πορεία) είναι η πορεία προς το δεύτερο (αμαρτία) έχοντας το δεύτερο ως αποτέλεσμα του πρώτου. Η σατανική πορεία είναι ύπουλη και προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά στην καρδιά από την αμαρτία. Αυτό διότι η αμαρτία είναι κάτι φανερό, γνωστό ως προς την απαγόρευση της ενώ η σατανική πορεία είναι η διαδικασία στην οποία λογικοποιείται η αμαρτία, το λάθος, η αίρεση, και «πέφτουμε» ενώ δεν το αντιλαμβανόμαστε. Όπως λέει και το Ισλαμικό ρητό: «Η αίρεση είναι πιο αγαπητή στον σατανά από ότι η αμαρτία διότι από την αμαρτία μπορείς να ζητήσεις συγχώρεση όχι όμως και από την αίρεση (διότι δεν αναγνωρίζεις την αίρεση όπως την αμαρτία για να μετανοήσεις)»[2]
Η καταστροφή αυτή δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο, ειδικά και ιδιαίτερα όταν η καρδιά του έχει «μαυρίσει» και έχει χάσει κάθε ικανότητα διάκρισης μεταξύ σωστού και λάθους, ηθικού και ανήθικου, καλού και κακού. Η συνεχόμενη παρανομία, ανυπακοή και αμαρτία πολλές φορές αλλοιώνουν την ικανότητα της διάκρισης. Όπως λέει ο Ύψιστος στο Κοράνι:
وَزَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطَانُ أَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِيلِ وَكَانُوا مُسْتَبْصِرِينَ
«Και ο σατανάς έκανε τις (παράνομες) πράξεις τους να φαίνονται καλές και γοητευτικές προς αυτούς και τους παραπλάνησε από το ορθό μονοπάτι, παρότι είχαν εξυπνάδα/αντίληψη» {Κοράνι 29:38}
Γιαυτο ο πιστός πρέπει να φοβάται να μην πλανηθεί και συνεχώς να βρίσκεται σε επαγρύπνηση. Ο φίλος του Αλλάχ, ο Αβραάμ (ειρήνη σε αυτόν) ζήτησε προστασία από τον Κύριο για τον εαυτό του και τα παιδιά του:
وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَن نَّعْبُدَ الْأَصْنَامَ
«και φύλαξε εμένα και τα παιδιά μου από το να λατρεύουμε τα είδωλα» {Κοράνι 14:35}
Διαβάζουμε σε αυθεντική ρήση:
قُلْتُ لأُمِّ سَلَمَةَ يَا أُمَّ الْمُؤْمِنِينَ مَا كَانَ أَكْثَرُ دُعَاءِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إِذَا كَانَ عِنْدَكِ قَالَتْ كَانَ أَكْثَرُ دُعَائِهِ » يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ » . قَالَتْ قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لأَكْثَرِ دُعَائِكَ يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ قَالَ » يَا أُمَّ سَلَمَةَ إِنَّهُ لَيْسَ آدَمِيٌّ إِلاَّ وَقَلْبُهُ بَيْنَ أُصْبُعَيْنِ مِنْ أَصَابِعِ اللَّهِ فَمَنْ شَاءَ أَقَامَ وَمَنْ شَاءَ أَزَاغَ » . فَتَلاَ مُعَاذٌ : ( ربَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا ) قَالَ وَفِي الْبَابِ عَنْ عَائِشَةَ وَالنَّوَّاسِ بْنِ سَمْعَانَ وَأَنَسٍ وَجَابِرٍ وَعَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو وَنُعَيْمِ بْنِ هَمَّارٍ . قَالَ وَهَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ .
«Ειπώθηκε στην Ούμ Σάλαμα: «Ποια ήταν η επίκληση που συνήθιζε να αναφέρει συχνά ο Απόστολος του Αλλάχ صلى الله عليه وسلم ; Είπε, «Η επίκληση που έλεγε συχνά ήταν: Ω Εσύ που αλλάζεις τις καρδιές (ως προς την καθοδήγηση), κάνε την καρδιά μου σταθερή στην Θρησκεία σου – Γιαά Μουκάλιμπ-αλ Κουλούμπ, Θάμπιτ κάλμπι άλα ντίνικ -. Η Ούμ Σάλαμα είπε: Και τον ρώτησα τον Απόστολο γιατί την ανέφερε συχνά αυτήν την επίκληση και μου απάντησε: «Πράγματι, η καρδιά του ανθρώπου βρίσκεται στα δυο δάχτυλα του Αλλάχ, σε όποιον θέλει κάνει την καρδιά του σταθερή (πάνω στη θρησκεία) και σε όποιον θέλει τον αφήνει να πλανηθεί»».[3]
Ο Ιμπν Καθίρ λέει: «Στον Αλλάχ ανήκουν τα κλειδιά της καρδιάς. Καθοδηγεί αυτόν που αξίζει και αφήνει στην πλάνη αυτόν που αξίζει. Και ο Κύριος είναι ο απόλυτα Δίκαιος»[4]
Γιαυτό λοιπόν ας γεννηθεί το ερώτημα, το οποίο θα μας κρατά σε επαγρύπνηση: Εάν ο φίλος του Αλλάχ φοβόταν για το χειρότερο αμάρτημα (ειδωλολατρία, πολυθεϊσμός), γιαυτόν και τα παιδιά του, ένας Προφήτης του Αλλάχ, και αν ο Προφήτης Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم έκανε επίκληση για σταθερότητα, τότε τι στάση – συμπεριφορά πρέπει να κρατήσουμε εμείς;
Άχμαντ Μ.Ελντίν
Διπλωματούχος Ισλαμικής Θεολογίας
Τζαμί «Σάλαφ ους Σάλιχ» (Αρ Ραχμάν)
IslamForGreeks.org – AhmadEldin.blog
والحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وآله وصحبه
[1] Ίμπν Ουαθαημήν, ταφσίρ σουρα αν Νισά, τόμος 1, σελ. 475
[2] από τον αλ-Λαλικάη # 238
[3] Τιρμιδί, νο. 3522 – αυθεντικό
[4] Ταφσίρ Ιμπν Καθίρ, τόμος 7 σελ. 424
Categories: Μουσουλμάνοι
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.