Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين

الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί από τον Δημιουργό του ως δούλος και υπηρέτης. Είτε θα είναι υπηρέτης και δούλος του Δημιουργού του, είτε θα είναι δούλος του σατανά και των επιθυμιών του. Με αυτές τις δυο επιλογές γεννιέται. Αυτή είναι η φύση του. Γιαυτο δες σε ποιον είσαι δούλος, σε ποιον ανήκεις και διάλεξε ποιον θες να στέκεται ως κύριος σου, προτού έρθει η ώρα της κρίσης και του λογαριασμού. 

Είτε λοιπόν θα περιορίσει τον εαυτό του στον Νόμο του Κυρίου (Ισλάμ) και καταυτόν τον τρόπο θα είναι δούλος του Αλλάχ του Υψίστου, του Δημιουργού, είτε θα επικαλεσθεί τις επιθυμίες του και τα θέλω του (ψευτο- ελευθερία) για να κάνει αυτό που τον «ευχαριστεί», δηλαδή ακόλουθος του σατανά.

Όπως λέει και ο Αλλάμα Ίμπν ουλ Κάγιεμ: «Άφησαν την δουλεία προς Αυτόν που τους έπλασε και επέλεξαν να υποδουλώσουν την ψυχή τους στον σατανά». Πράγματι, πρόκειται για μια  άστοχη ανταλλαγή. Πήραν για θεό τους την επιθυμία τους. Όπως λέει και ο Ύψιστος:

 أَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَـٰهَهُ هَوَاهُ

«Μήπως δεν είδες εκείνον, που πήρε τις επιθυμίες του για θεό;» {Κοράνι 25:43}

Θεοποίησαν την επιθυμία και τα πάθη. Υποδουλώνεται στα θέλω του και έχει την εντύπωση ότι είναι ελεύθερος. Στην πραγματικότητα βιώνει την χειρότερη μορφή υποδούλωσης. Εάν προτιμούσε την υποδούλωση στον Κύριο και Δημιουργό του θα γευόταν την αληθινή και ουσιαστική ελευθερία. Όπως καταγράφει και ο Άμπου Χουράιρα, ότι ο Προφήτης είπε:

تَعِسَ عَبْدُ الدِّينَارِ وَالدِّرْهَمِ وَالْقَطِيفَةِ وَالْخَمِيصَةِ إِنْ أُعْطِيَ رَضِيَ وَإِنْ لَمْ يُعْطَ لَمْ يَرْضَ

«Άθλιος είναι ο δούλος του χρυσού, του ασημιού, των ωραίων ρούχων και ενδυμάτων. Εάν του δοθεί, είναι ευχαριστημένος, αλλά αν δεν του δοθεί, είναι δυσαρεστημένος» {Μπουχάρι, 6071}

Ο άνθρωπος είναι δούλος από την φύση του. Είτε θα είναι υπηρέτης του Αλλάχ, είτε θα υπηρετεί τα θέλω του, είτε  τους άλλους. Η ελευθερία του τύπου «κάνω αυτό που με ευχαριστεί» είναι ένα μια τεράστια πλάνη και ψέμα. Η πραγματική και ουσιαστική ελευθερία είναι να είσαι δούλος του Δημιουργού σου (Αλλάχ). Με αυτόν τον τρόπο είσαι πραγματικά ελεύθερος και έχεις δραπετεύσει από την δουλεία του σατανά.

Ο Αλλάμα Σέηχ Σάλιχ αλ Φαουζάν αναφέρει για την ελευθερία τα εξής:

«Είσαι δούλος, σε κάθε περίπτωση. Είτε είσαι δούλος του Αλλάχ, με ειλικρίνεια (όπως λέει ο Αλλάχ στο Κοράνι):

إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ

«Πράγματι, ήταν ένας από τους επιλεγμένους και καθοδηγημένους δούλους μας» {Κοράνι 12:24}

Είτε είσαι δούλος του σατανά, στους ακόλουθους του, στους στρατιώτες του και στις επιθυμίες σου. Είσαι δούλος σε κάθε περίπτωση. Γιαυτο δες σε ποιον είσαι δούλος (δες σε ποιον ανήκεις).

Οι άνθρωποι μιλάνε περί ελευθερίας. Δεν υπάρχει ελευθερία αλλά κτηνωδία. Σήμερα υπάρχει μια έντονη μορφή σκλαβιάς (στις επιθυμίες – στα πάθη) και ξεπεσμός (αποκτήνωση). Δεν υπάρχει ελευθερία.

Η ελευθερία βρίσκεται στην λατρεία του Αλλάχ του Υψίστου. Αυτό είναι ελευθερία. Η ελευθερία βρίσκεται στο να τηρείς γερά την (ισλαμική) νομοθεσία, (δηλαδή) να είσαι προσκολλημένος στο χαλάλ (επιτρεπτό) και μένοντας μακριά από το χαράμ (απαγορευμένο/παράνομο). Αυτό είναι ελευθερία. Αυτό είναι που σε απελευθερώνει από την «ελευθερία» των επιθυμιών, την δουλεία προς τον σατανά και την λατρεία των κατωτάτων επιθυμιών. Αυτό σε κάνει (πραγματικά) ελεύθερο.

Όπως και να έχει, είσαι δούλος σε κάθε περίπτωση. Ο Αλλάχ σε έπλασε δούλο. Δεν σε έκανε θεό ούτε κύριο. Είσαι δούλος, είτε το θέλεις είτε όχι. Άρα λοιπόν, δες σε ποιον θα υποταχτείς (σε ποιον θα γίνεις δούλος). Ο Αλλάχ λέει στο Κοράνι:

إِن كُلُّ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ إِلَّا آتِي الرَّحْمَٰنِ عَبْدًا

«Κανείς και τίποτα από τους ουρανούς και τη γη δεν μπορεί, παρά να έλθει σαν δούλος στον Παντελεήμονα Αλλάχ» {Κοράνι 19:93}

Θα έρθει σαν δούλος στον Παντελεήμονα Αλλάχ, είτε σαν ενάρετος δούλος είτε ως άπιστος δούλος. Ακόμα και ο άπιστος είναι δούλος Του, αλλά ανυπάκουος στον Παντοδύναμο (Αλλάχ).

Η υπηρεσία/δουλεία προς τον Αλλάχ είναι δυο μορφών: α) Η γενική μορφή λατρείας και υπηρεσίας, από την οποία κανείς δεν εξαιρείται (πιστοί και άπιστοι), και β) έχουμε την συγκεκριμένη μορφή υπηρεσίας/λατρείας και αυτή ανήκει μόνο σε αυτόν που πιστεύει στον Αλλάχ τον Παντοδύναμο. Ο Αλλάχ ο Ύψιστος είπε στον σατανά:

إِنَّ عِبَادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطَانٌ

«Κι όσο αφορά σ’ αυτούς που με υπηρετούν, καμιά εξουσία δεν θα έχεις πάνω τους» {Κοράνι 17:65}

Και για τον Προφήτη Ιωσήφ, ο Αλλάχ είπε:  

كَذَٰلِكَ لِنَصْرِفَ عَنْهُ السُّوءَ وَالْفَحْشَاءَ ۚ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُخْلَصِينَ

«Έτσι κάναμε για ν’ απομακρύνουμε απ’ αυτόν το κακό και τις ανήθικες πράξεις, και πράγματι, ήταν ένας από τους επιλεγμένους και καθοδηγημένους δούλους μας» {Κοράνι 12:24}

Είσαι δούλος λοιπόν, σε κάθε περίσταση. Γιαυτο δες ποια βήματα ακολουθείς (σε ποιο μονοπάτι περπατάς). Στην λατρεία του Αλλάχ η στην λατρεία κάποιου άλλου;     

Και όσον αφορά τα λεγόμενα τους περί ελευθερίας, τότε δεν υπάρχει καμία ελευθερία. Καμία, εκτός από αυτήν της υπακοής στον Αλλάχ και στον Απόστολο του (τήρηση της Σούννα – της προφητικής παράδοσης). Αυτό σε κάνει πραγματικά ελεύθερο. Η υπακοή στον Αλλάχ και στον Απόστολο Του σε απελευθερώνει από την λατρεία άλλων, εκτός του Αλλάχ του Παντοδύναμου (σε απελευθερώνει από τον πολυθεϊσμό, ειδωλολατρία, παγανισμό)». Πηγή

Οι οπαδοί της λεγομένης ελευθερίας, επί της ουσίας αναζητούν τον Παράδεισο στην γη. Στα μάτια του πιστού κάθε επίγειος πλούτος και πολυτέλεια είναι σαν φυλακή. Και αυτό διότι ο πιστός συλλογίζεται και εργάζεται για τον αληθινό, αιώνιο και ουσιαστικό πλούτο που είναι αυτός του παραδείσου. Όσον αφορά τον άπιστο, τότε αυτός ο επίγειος κόσμος είναι ο παράδεισος του και επιδιώκει να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία του σε αυτόν, χωρίς να λογαριάζει την μεταθανάτια ζωή και κρίση. Ο Αλλάχ περιγράφει την αστοχία αυτή του άπιστου όταν λέει:

وَالَّذِينَ كَفَرُوا يَتَمَتَّعُونَ وَيَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَّهُمْ

«Εκείνοι όμως που απίστησαν, απολαμβάνουν τα επίγεια (παράνομα) και τρώνε όπως τρώνε τα ζώα, και η Φωτιά θα είναι ο χώρος διαμονής τους (μετά θάνατον)» {Κοράνι 47:12»

Η συμπεριφορά του άπιστου πολλές φορές αποδεικνύει ότι λογαριάζει αυτήν την επίγεια ζωή ως παράδεισο. Πολλές φορές τον βλέπεις να ψάχνει τον παράδεισο σε αυτήν την ζωή και κάνει τα επίγεια θέματα ως μοναδικό σημείο αναφοράς και προτεραιότητας, όμως δεν γνωρίζει η δεν καταλαβαίνει ότι ο πραγματικός παράδεισος βρίσκεται μετά θάνατον.

Ο Προφήτης Μουχάμαντ صلى الله عليه وسلم είπε:

الدُّنْيَا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ وَجَنَّةُ الْكَافِرِ

«Ο (επίγειος) κόσμος είναι η φυλακή του πιστού και ο παράδεισος του άπιστου» {Τιρμιδί, νο.2324, Μούσλιμ, νο.2956}

Το βασικό χαρακτηριστικό της φυλακής είναι ότι ο φυλακισμένος δεν είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τους νόμους της φυλακής και τους κανόνες που του επιβάλουν οι δεσμοφύλακες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πιστό στην επίγεια ζωή οπου ακολουθεί τους κανόνες του Δημιουργού του και ως ανταμοιβή θα έχει την υπέρτατη ελευθερία μετά θάνατον, τον παράδεισο. Όσο γιαυτον που απολαμβάνει τον κάλπικο επίγειο παράδεισο του, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι εντολές του Κυρίου του, τότε η φωτιά της κόλασης τον περιμένει.

Τι ισχύει όμως γιαυτους που απολαμβάνουν τον πλούτο τους (νόμιμα) ενώ πιστεύουν στον Αλλάχ και τηρούν τις εντολές Του; Ο Ιμάμ Ιμπν Χάτζαρ αλ Ασκαλάνι λέει ότι δεν υπάρχει καμία αντίφαση σε αυτό, διότι ακόμη και η νόμιμη επίγεια οικονομική ανεξαρτησία που βιώνει ο πιστός, συγκριτικά με τον πλούτο και την ευτυχία του παραδείσου, είναι σαν φυλακή. Και η επίγεια φτώχια και συμφορά που βιώνει ο άπιστος, συγκριτικά με την τιμωρία της κόλασης, είναι σαν παράδεισος.

Γιαυτο λέμε στα αδέλφια, υπομονή για χάρη του Αλλάχ ο οποιος ετοιμάζει την καλύτερη ανταμοιβή για τους δούλους Του. Και λέμε στον άπιστο, σταματά να ψάχνεις τον παράδεισο στον επίγειο κόσμο, δεν θα τον βρεις, βρίσκεται μετά θάνατον και θα τον κερδίσεις μόνο όταν υποταχθείς στο θέλημα του Δημιουργού σου.

والحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وآله وصحبه

Categories: Μουσουλμάνοι

Tags: Ισλάμ, άνθρωπος, ελευθερία