الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Το να δικάζεις σύμφωνα με τους αποκεκαλυμμένους νόμους του Αλλάχ, είναι Μονοθεϊσμός – Ταουχίντ, και συγκεκριμένα ανήκει στην κατηγορία του Ταουχίντ αρ Ρουμπουμπίγια (Μονοθεϊσμός της Κυριότητας του Αλλάχ). Διότι η εξουσία υπάγεται στην Κυριότητα του Παντοδύναμου. Ο Αλλάχ περιγράφει αυτούς που ακολουθούν άλλους, που δικάζουν διαφορετικά, ως ακόλουθοι κυρίων, πέρα από τον Αλλάχ:

اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللَّهِ

«Αυτοί (Ιουδαίοι και Χριστιανοί) πήραν τους ραβίνους και τους ιερείς/μοναχούς ως κυρίους τους πέρα από τον Αλλάχ» {Κοράνι 9:31} 

Ο Αλλάχ αποκαλεί αυτούς του αρχηγούς, που δέχονται την υπακοή, ως κυρίους, και αυτό διότι τους αντιμετωπίζουν οι πλανεμένοι ως νομοθέτες πέρα από τον Αλλάχ. Αυτοί που τους ακολουθούν, εναντιώνονται στην εντολή του Αλλάχ.

Ο Αντίη Ίμπν Χάτιμ, ένας από τους σαχάμπα, αφηγήθηκε:

«Άκουσα τον Προφήτη να απαγγέλλει το Κορανικό εδάφιο που λέει: «και πήραν τους λόγιους τους και τους μοναχούς ως κυρίους, πέρα από τον Αλλάχ. {9:31} και είπα, «Απόστολε του Αλλάχ, δεν τους λατρεύουμε, και ο Προφήτης είπε: «μήπως δεν απαγορεύουν αυτό που επέτρεψε ο Αλλάχ, και εσείς το θεωρείτε ως απαγορευμένο, και δεν επιτρέπουν αυτό που απαγόρεψε ο Αλλάχ και εσείς το θεωρείτε επιτρεπτό; , Είπα, ναι, και είπε ο Απόστολος, «αυτή είναι η λατρεία σας προς αυτούς. {Σαχίχ Σούνναν ατ Τιρμιδί νο.2471}

Όποιος δεν δικάζει σύμφωνα με τον Νόμο του Αλλάχ, και επιθυμεί (με πίστη η άρνηση) να αποδοθεί το σύστημα της διακυβέρνησης και της εξουσίας σε κάτι διαφορετικό, εκτός της αποκάλυψης του Αλλάχ, τότε αυτό λειτουργεί είτε ως ακυρωτικό πιστής, είτε ως παράβαση, είτε ως μεγάλη αμαρτία

Σε αυτό το σημείο πρέπει να δούμε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων που δεν δικάζουν σύμφωνα με αυτά που αποκάλυψε ο Αλλάχ. Η πρώτη κατηγορία είναι οι υποκριτές:

Ο Αλλάχ λέει στη σούρα αν Νισά, εδάφια 60-65:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَن يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنكَ صُدُودًا

فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا

أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُل لَّهُمْ فِي أَنفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا

وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُوا أَنفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا

فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا

«Μήπως δεν βλέπετε εκείνους που προσποιούνται ότι πιστεύουν σ’ ό,τι αποκαλύφθηκε σε σένα και στους πριν από σένα; Επιζητούν να προσφύγουν για να δικαστούν – για τις διαφωνίες τους -στον Ταγούτ, αν και διατάχτηκαν να μην τον πιστεύουν. Ο σατανάς όμως επιθυμεί να τους αποπλανήσει όσο μπορεί μακρύτερα απ’ την Αλήθεια. Κι αν λέγεται σ’ αυτούς: Ελάτε σ’ ό,τι ο Αλλάχ έχει αποκαλύψει και στον Απεσταλμένο”, τότε θα δεις τους υποκριτές ν’ αποστρέφουν τα πρόσωπα τους από σένα επίμονα. Και πώς λοιπόν, όταν κυριευθούν από ατύχημα, που με τα ίδια τους τα χέρια το προκάλεσαν, κι έπειτα έρχονται σε σένα κι ορκίζονται στον Αλλάχ λέγοντας: “Δεν θελήσαμε τίποτ’ άλλο, παρά την καλοσύνη και το συμβιβασμό!” Είναι αυτοί που ο Αλλάχ γνωρίζει καλά ό,τι κρύβεται στην καρδιά τους, να τους αποφεύγεις, και συμβούλευε τους, και λέγε τους λόγια ικανά να φτάσουν στις ψυχές τους. Δεν στείλαμε έναν απόστολο, παρά για να υπακούσετε με την θέληση του Αλλάχ. Κι αν όμως ακόμη, όσοι αδίκησαν τον εαυτό τους, με την υποκρισία σε σένα, και ζητώντας τη συγγνώμη του Αλλάχ κι, ο Απόστολος επίσης ζήτησε τη συγγνώμη γι’ αυτούς, τότε θα βρουν ότι ο Αλλάχ είναι Πολυεπιεικής (και) Πολυευσπλαχνικός. Μα για τ’ όνομα του Κυρίου Σου! δεν θα πιστέψουν πραγματικά, αν δε σε κάνουν διαιτητή σ’ όλες τις ανάμεσα τους διαφωνίες. Κι έπειτα δεν θα βρουν καμιά δυσαρέσκεια στις ψυχές τους, σ’ ό,τι εσύ αποφασίσεις, θα παραδεχτούν υπακούοντας (τις αποφάσεις σου)»

Οι υποκριτές λοιπόν, που δεν επιθυμούν να έχουν το σύστημα δικαιοσύνης του Αλλάχ, χαρακτηρίζονται ως άτομα που θέλουν να δικαστούν σύμφωνα με τον Ταγούτ. Δηλαδή με οτιδήποτε εναντιώνεται στους Νόμους του Αλλάχ και του Προφήτη Του. Και αυτό είναι αδίκημα, διότι η εξουσία και το δικαίωμα στην νομοθεσία ανήκει μόνο στον Αλλάχ.

Όταν αυτοί οι υποκριτές, που δηλώνουν πίστη, καλούνται σε αυτό που αποκαλύφθηκε από τον Αλλάχ ως εντολή, τότε το αρνούνται. Και όταν επικαλούνται άλλες νομοθεσίες, πέρα από αυτές του Αλλάχ, και τους συμβεί κάποιο δυστύχημα η συμφορά, τότε τους βλέπεις να λένε, «εμείς θέλαμε μόνο το καλό, είχαμε καλές προθέσεις».

Ο Αλλάχ στη συνέχεια τονίζει ότι αυτά τα άτομα πρέπει να νουθετηθούν με σοφία και λόγια ειλικρινείας, με γνώση. Έπειτα να τους ξεκαθαριστεί, ότι όταν στέλνει ο Αλλάχ έναν Απόστολο, τότε αυτός ο Απόστολος πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά ως νομοθέτη. Πρέπει να τον υπακούμε και να τον ακολουθούμε διότι είναι απεσταλμένος από τον Αλλάχ. Δεν είναι σταλμένος από ανθρώπους. Και ο Αλλάχ ορκίζεται, εις το Όνομα Του και την Μεγαλοπρέπεια Του, ότι δεν υπάρχει πίστη (ιμάν) γιαυτον που δεν λογαριάζει τον Απόστολο ως νομοθέτη και δικαστή για τα θέματα του. Δεν υπάρχει Ιμάν, παρά μόνο όταν το άτομο:

1) Σε κάθε του διαφωνία επιστρέφει στον Απόστολο του Αλλάχ για να δικαστεί η να αναζητήσει ετυμηγορία

2) Η καρδιά του καλωσορίζει με αγάπη την απόφαση, όποια και αν είναι αυτή.

3) Πλήρη υποταγή στην απόφαση και αποδοχή, δίχως διαστρεβλώσεις, αλλοιώσεις και παρερμηνείες.

Η δεύτερη κατηγορία που δεν δικάζουν σύμφωνα με αυτά που αποκάλυψε ο Αλλάχ είναι οι άπιστοι, οι παραβάτες και οι ανυπάκουοι. Ο Αλλάχ λέει:

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ

«Και όποιος δεν δικάζει, με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί είναι οι άπιστοι» {Κοράνι 5:44}

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ

«Και όποιος δεν δικάζει, με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί τότε είναι οι άδικοι (και παράνομοι)» {Κοράνι 5:45}

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

«Κι όποιος δεν δικάσει με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί είναι οι ανυπάκουοι» {Κοράνι 5:47}

Τίθεται το ερώτημα: Αυτές οι περιγραφές ταιριάζουν όλες και ταυτόχρονα σε αυτόν που δεν δικάζει σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο Αλλάχ; Δηλαδή είναι ταυτόχρονα άπιστος, άδικος/παράνομος και ανυπάκουος; Γνωρίζουμε ότι κάθε άπιστος, αυτόματα είναι άδικος/παράνομος και ανυπάκουος προς τον Αλλάχ. Κανόνας όπως προκύπτει από τα εδάφια 2:254 και 9:84. Η μήπως οι περιγραφές αυτές (άπιστος, άδικος/παράνομος και ανυπάκουος), διαφέρουν (δεν ισχύουν ταυτόχρονα) και διαφέρουν ανάλογα με αυτό πους τους ώθησε να μην δικάσουν σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ; Αυτή ακριβώς είναι και η πιο ορθή θέση σύμφωνα με τους λόγιους του Ισλάμ. Δηλαδή, αυτός που δεν δικάζει με τους νόμους του Αλλάχ, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα άπιστος, μπορεί να είναι είτε άπιστος, είτε άδικος/παράνομος, είτε ανυπάκουος.

Να δούμε μερικά παραδείγματα:

Κάποιος χλευάζει την θρησκεία και δεν δικάζει σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ, η πιστεύει ότι μια άλλη νομοθεσία είναι ίση η καλύτερη από τους νόμους του Αλλάχ. Σε αυτήν την περίπτωση είναι ξεκάθαρα άπιστος και η πίστη του έχει πέσει σε ακυρωτικό.

Ένας άλλος, δεν δικάζει σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ, όμως δεν χλευάζει και πιστεύει ότι οι νόμοι του Αλλάχ είναι ανώτεροι, σε αυτήν την περίπτωση είναι ένας παραβάτης που διαπράττει μεγάλη αμαρτία, όχι άπιστος. Και το επίπεδο της παράβασης του είναι ανάλογο με την φύση των νόμων και τι πεποίθηση έχει όταν νομοθετεί.

Ένας άλλος, δεν δικάζει σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ, δεν χλευάζει, και πιστεύει στην ανωτερότητα των νόμων του Αλλάχ, παρολαυτα δικάζει με διαφορετικές νομοθεσίες εξαιτίας χρηματισμού η εξαιτίας συμφερόντων. Σε αυτήν την περίπτωση είναι ένας αμαρτωλός και ανυπάκουος.

Η θεματολογία που αφορά την θεϊκή νομοθεσία και την εφαρμογή της, σήμερα έχει γίνει αντικείμενο φίτνας (δοκιμασιών και ταραχών) για τους κυβερνήτες σε Μουσουλμανικές χώρες. Δεν επιτρέπεται να βγάζουμε αυθαίρετες ετυμηγορίες για τους κυβερνήτες λέγοντας ότι είναι άπιστοι, μόνο και μόνο επειδή δεν δικάζουν σύμφωνα με την Σαρία, διότι το θέμα δεν είναι εύκολο προς ανάλυση, ιδιαίτερα για κάποιον που παρακινείται από πολιτικές σκοπιμότητες.

Το θέμα αυτό έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης στα χέρια των τρομοκρατών Χαριτζητών, έτσι ώστε να επαναστατούν ενάντια στις νόμιμες κυβερνήσεις τους, φέρνοντας χάος και σκοτωμούς στους Μουσουλμάνους. Από την άλλη οι Ουλεμά είναι υποχρεωμένοι να διευκρινίζουν στους κυβερνήτες τις υποχρεώσεις τους, έτσι ώστε ένα δικάζουν σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ.

Σέηχ Μουχάμαντ Ίμπν Σάλιχ αλ Ουθαημήν, για το έργο «οι τρεις βασικές αρχές» του Σέηχ ουλ Ισλάμ Μουχάμαντ Ίμπν Άμπντουλ Ουαχάμπ.

Άχμαντ Μ.Ελντίν

Διπλωματούχος Ισλαμικής Θεολογίας

Τζαμί «Σάλαφ ους Σάλιχ» (Αρ Ραχμάν)

IslamForGreeks.org – AhmadEldin.blog

Categories: Μουσουλμάνοι

Tags: σαρία, χαριτζήτες, Αποκάλυψη, Εξουσία, Κούφρ, απιστία, κυβέρνηση, κυβερνήτες