Άχμαντ Μ.Ελντίν – أحمد بن محيي الدين

 الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Ο Σέηχ ουλ Ισλάμ, Μουχάμαντ Ίμπν Άμπντουλ Ουαχάμπ, καταγράφει στο έργο του «Οι τρεις βασικές αρχές (του Ισλάμ)»:

«Ο Αλλάχ έχει ορίσει ως υποχρέωση για τους ανθρώπους να είναι άπιστοι σε οτιδήποτε στέκεται ως Ταγούτ και να έχουν πίστη (Ιμάν) στον Αλλάχ. Ο Ιμάμης Ίμπν ουλ Κάγιεμ, ραχίμαχουλλαχ, είπε: «Ταγούτ είναι ο οποιοσδήποτε που οι άνθρωποι ξεπερνούν τα όρια μαζί του, είτε είναι κάποιος που λατρεύεται, αφιερώνεται υπακοή σε αυτόν, η ακολουθείται (άδικα)»

Ο Αλλάχ έστειλε Αποστόλους σε κάθε γωνιά της γης, καλώντας τους ανθρώπους στην λατρεία του Αλλάχ (μονοθεϊσμό) και απαγορεύοντας αυστηρά το Σίρκ (πολυθεϊσμό, ειδωλολατρία, παγανισμό). Και η απόδειξη είναι τα λεγόμενα του Αλλάχ:

وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ

«Έχουμε στείλει σε κάθε έθνος έναν απόστολο, (με την διδασκαλεία στους λαούς τους): “Να λατρεύετε μόνο τον Αλλάχ και ν’ αποφεύγετε τον Ταγούτ (τους ψεύτικους θεούς είδωλα, ανθρώπους, αντικείμενα)» {Κοράνι 16:36}

Και δεν πρόκειται να υλοποιηθεί το Ταουχίντ (μονοθεϊσμός), παρά μόνο όταν η λατρεία αποδίδεται με αποκλειστικότητα στον Αλλάχ, όπως επίσης ο πιστός οφείλει να είναι άπιστος στον Ταγούτ. Και το να είμαστε άπιστοι στον Ταγούτ είναι υποχρέωση.

Η λέξη ταγούτ προέρχεται από την λέξη «τουγιάν», και τουγιάν σημαίνει το να ξεπερνάς τα όρια, να παραβιάζεις τα ορια, όπως λέει ο Αλλάχ στο εδάφιο:

إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ

«Όταν το νερό – ξεχείλισε (Τάγα) – Εμείς είναι που σας μεταφέραμε
στην πλεούμενη (Κιβωτό)» {Χαάκκα 69:11}

Δηλαδή όταν το νερό (και αναφέρεται στην κιβωτό του Νώε), ξεπέρασε τα όρια, υπερχείλισε.

Ως προς την θεολογική μας κατανόηση, η λέξη ταγούτ σημαίνει, όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Ιμάμης Ίμπν ουλ Κάγιεμ: «Ταγούτ είναι ο οποιοσδήποτε που οι άνθρωποι ξεπερνούν τα όρια μαζί του, είτε είναι κάποιος που λατρεύεται, αφιερώνεται υπακοή σε αυτόν, η ακολουθείται.»

Η πρόταση: «είτε είναι κάποιος που λατρεύεται, αφιερώνεται υπακοή σε αυτόν, η ακολουθείται», δεν εννοεί τους ενάρετους πιστούς. Διότι οι ενάρετοι πιστοί δεν ευθύνονται για τις υπερβολικές πράξεις των ακολούθων. Για παράδειγμα οι ακόλουθοι του Ιησού, που κατέληξαν να τον λατρεύουν άδικα και να τον θεοποιήσουν. Δεν ευθύνεται ο Ιησούς, αλλά οι υπερβολές των μετέπειτα.

Ταγούτ είναι, για παράδειγμα, τα είδωλα τους, οι αρχηγοί τους, οι ψεύτικοι λόγιοι τους, οι ιεραπόστολοι της αίρεσης, αυτός που καλεί σε κακοδοξίες και θεολογικές καινοτομίες, τα άτομα που είναι ικανοποιημένοι με τις πράξεις λατρείας και τις υπερβολές που τους αποδίδουν οι ακόλουθοι τους. Επίσης, είναι αυτοί που μετατρέπουν το χαλάλ (νόμιμο – επιτρεπτό) σε χαράμ (απαγορευμένο – αμαρτία) και το χαράμ σε χαλάλ, άδικα και δίχως αποδείξεις από το Κοράνι και την Σούννα. Επιπλέον, είναι αυτοί που δικάζουν σύμφωνα με κοσμικούς νόμους και όχι σύμφωνα με αυτά που αποκάλυψε ο Αλλάχ, και το εφαρμόζουν λόγω πεποίθησης που έχουν, πίστη σε ξένα συστήματα, δίχως να αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Αλλάχ στο να νομοθετεί.

Ο λόγιος και ο Ντάια (κήρυκας), έργο τους είναι να παρουσιάζουν την θρησκεία όπως είναι, αυτά που λέει ο Αλλάχ και ο Προφήτης του, και όχι να τροποποιούν την θρησκεία κατά το δοκούν για τα συμφέροντα τους. Όταν όμως παραποιούν και διαστρεβλώνουν την θρησκεία, και η μάζα τους ακολουθεί σε αυτό και είναι ευχαριστημένοι, τότε είναι ταγούτ.

Λέει ο Ιμάμης: «είτε είναι κάποιος που λατρεύεται, αφιερώνεται υπακοή σε αυτόν, η ακολουθείται»

Η υπακοή εδώ αναφέρεται σε αυτόν που βρίσκεται σε θέση εξουσίας, σε οποιοδήποτε πόστο εξουσίας και εάν είναι, και διατάζει σε κάτι παράνομο, με αποτέλεσμα ο ακόλουθος η ο λαός να υπακούει στην παρανομία. Αυτό δεν επιτρέπεται. Η υπακοή πρέπει να δοθεί, δίχως καμία αμφιβολία, στην εξουσία (είναι καθήκον του Μουσουλμάνου να υπακούει στο ενάρετο και στο επιτρεπτό, ακόμα και σε θέματα ανάγκης που μπορεί να προκύπτουν όταν αυτά είναι μη αρεστά) διότι ο Αλλάχ καλεί στην υπακοή Του, στην υπακοή του Προφήτη και στην υπακοή της εξουσίας με την προϋπόθεση να μην υπάρχει κάλεσμα στην αμαρτία η στο παράνομο. Ο Αλλάχ λέει:   

 يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنكُمْ

«Εσείς που πιστεύετε! Να είστε υπάκουοι στον Αλλάχ και υπάκουοι στον Απεσταλμένο και σε όσους, ανάμεσα σας, έχουν εξουσία επάνω σας…» {Κοράνι 4:59}

 Στη συνέχεια, ο Ιμάμης διευκρινίζει λέγοντας:

«Οι Ταγούτ είναι διάφορες κατηγορίες και οι αρχές τους είναι 5:

1. Ιμπλίς (Σατανάς). Η κατάρα του Αλλάχ να τον συνοδεύει

2. Όποιος δέχεται λατρεία και είναι ικανοποιημένος από αυτήν την πρακτική

3. Όποιος καλεί τους ανθρώπους να τον λατρέψουν

4. Όποιος υποστηρίζει ότι κατέχει την γνώση του αοράτου πεδίου

5. Και όποιος δικάζει με κάτι διαφορετικό από αυτό που αποκάλυψε ο Αλλάχ»

Επεξήγηση:

Αυτοί που στέκονται ως αρχηγοί Ταγούτ και αυτοί που τους ακολουθούν, είναι αυτές οι 5 κατηγορίες.

1) Ο σατανάς είναι η πρώτη κατηγορία από αυτούς, και ο Αλλάχ είπε για τον Σατανά:

وَإِنَّ عَلَيْكَ لَعْنَتِي إِلَىٰ يَوْمِ الدِّينِ

«Και η κατάρα μου να σε συνοδεύει μέχρι την Ημέρα της Κρίσεως» {Σάαντ 38:78}

Ο Ιμπλίς είναι Τζίν, και ήταν με την συντροφιά των αγγέλων, δεν ήταν άγγελος αλλά τζίν (πνεύμα). Με την συντροφιά των αγγέλων έκανε τις πράξεις των αγγέλων, όπως λατρεία, υποταγή στον Αλλάχ και υπηρεσίες. Όταν όμως διατάχτηκε να σκύψει από ταπεινότητα μπροστά τον Αδάμ, αλειχι σαλάμ, τον κυριεύεσαι η ζήλια και η αλαζονεία και αρνήθηκε να υποκλιθεί μπροστά του. Με αυτόν τον τρόπο έγινε άπιστος, γιατί αρνήθηκε την εντολή του Υψίστου. Και με αυτόν τον τρόπο βγήκε από το έλεος του Υψίστου. Όπως διαβάζουμε και στην αλ Μπάκαρα, εδάφιο 34:

وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ

«Και όταν είπαμε στους αγγέλους: “Υποκλιθείτε στον Αδάμ”. Τότε εκείνοι υποκλίθηκαν, εκτός απ’ τον Ιμπλίς (τον σατανά) που αρνήθηκε κι ήταν υπερήφανος κι έτσι έγινε (ένας) από τους άπιστους»

2) Όποιος άνθρωπος και κτίσμα αποδέχεται λατρεία και είναι ευχαριστημένος από την λατρεία που του αποδίδεται:

Η λατρεία που δέχεται είναι άδικη. Αντί να αφιερώνεται στον Αλλάχ αποδίδεται στο πρόσωπο του (στον άνθρωπο). Και πέρα από αυτό, είναι και ευχαριστημένος με αυτήν την πρακτική. Τέτοιο άτομο (όπως ο Φαραώ) είναι πολύ κοντά με τον Ιμπλίς σε ιεραρχία. Και αυτό ισχύει είτε είναι ζωντανός είτε πεθαμένος. Δηλαδή πέθανε έχοντας ευχαρίστηση για την λατρεία που του αποδόθηκε.

3) Όποιος προσκαλεί τους ανθρώπους στην λατρεία του εαυτού του

Δεν έχει σημασία αν ο κόσμος θα αποδεχτεί το κάλεσμα του η όχι. Αυτός που καλεί στην λατρεία του εαυτού του και είναι κτίσμα (άνθρωπος) τότε θεωρείται Ταγούτ.

4) Όποιος υποστηρίζει ότι κατέχει το αόρατο πεδίο (αλ γάιμπ), το μέλλον και άλλα παρόμοια, είναι Ταγούτ

Αλ γάιμπ είναι το αόρατο πεδίο, αυτό για το οποίο ο άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση, όπως το μέλλον. Μόνο ο Αλλάχ γνωρίζει τι πραγματικά θα συμβεί μελλοντικά και εφόσον το επιθυμεί το αποκαλύπτει σε Προφήτη/Απόστολο, ο οποίος με την σειρά του το γνωστοποιεί στον άνθρωπο με εντολή του Κυρίου. Όποιος λοιπόν λέει ότι γνωρίζει τι θα του συμβεί στο μέλλον, η γνωρίζει τι θα συμβεί στους ανθρώπους μελλοντικά με την έννοια της μαντείας, μελλοντολογίας και άλλα παρόμοια, τότε είναι άπιστος, γιατί αρνήθηκε τα λεγόμενα του Αλλάχ που λένε:

قُل لَّا يَعْلَمُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ

«Να πεις: «Κανείς στους ουρανούς και στη γη δεν γνωρίζει το αόρατο πεδίο, παρά μόνο ο Αλλάχ» {Κοράνι 27:65}

Ο Αλλάχ αποκαλύπτει ότι κανείς στους ουρανούς και στην γη δεν γνωρίζει το αόρατο πεδίο. Και όταν κάποιος υποστηρίζει ότι γνωρίζει, τότε είναι άπιστος. Και πως λες ότι γνωρίζεις όταν ο ίδιος ο Προφήτης (που είναι ανώτερος από τον οποιονδήποτε) δεν γνώριζε το μέλλον και τα μελλοντικά, παρά μόνο εάν αυτά του είχαν γνωστοποιηθεί σε μορφή αποκάλυψης;

عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَىٰ غَيْبِهِ أَحَدًا

إِلَّا مَنِ ارْتَضَىٰ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا

«Εκείνος (μόνο) γνωρίζει το Αόρατο, που τα μυστήρια του δεν τα φανερώνει σε κανένα, εκτός σε όποιον διαλέξει σαν απόστολο για τα μηνύματα Του» {Τζίν, 72:26-27}

Και όταν ο Αλλάχ διέταξε τον Προφήτη του να πει στους πιστούς:

قُل لَّا أَقُولُ لَكُمْ عِندِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلَا أَقُولُ لَكُمْ إِنِّي مَلَكٌ ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ

«Πες: “Δεν σας λέω πως κατέχω το θησαυροφυλάκιο (της συντήρησης προς τους ανθρώπους) του Αλλάχ, ούτε πως ξέρω το άγνωστο, ούτε σας λέω πως είμαι άγγελος. Δεν ακολουθώ παρά μόνο ό,τι μου αποκαλύπτεται» {αλ Αναάμ 6:50}

5) Αυτός που διοικεί και εξουσιάζει με διαφορετική νομοθεσία από αυτήν που έχει αποκαλύψει ο Αλλάχ:

Το να δικάζεις σύμφωνα με τους αποκεκαλυμμένους νόμους του Αλλάχ, είναι Μονοθεϊσμός – Ταουχίντ, και συγκεκριμένα ανήκει στην κατηγορία του Ταουχίντ αρ Ρουμπουμπίγια (Μονοθεϊσμός της Κυριότητας του Αλλάχ). Διότι η εξουσία υπάγεται στην Κυριότητα του Παντοδύναμου. Ο Αλλάχ περιγράφει αυτούς που ακολουθούν άλλους, που δικάζουν διαφορετικά, ως ακόλουθοι κυρίων, πέρα από τον Αλλάχ:

اتَّخَذُوا أَحْبَارَهُمْ وَرُهْبَانَهُمْ أَرْبَابًا مِّن دُونِ اللَّهِ

«Αυτοί (Ιουδαίοι και Χριστιανοί) πήραν τους ραβίνους και τους ιερείς/μοναχούς ως κυρίους τους πέρα από τον Αλλάχ» {Κοράνι 9:31} 

Ο Αλλάχ αποκαλεί αυτούς του αρχηγούς, που δέχονται την υπακοή, ως κυρίους, και αυτό διότι τους αντιμετωπίζουν οι πλανεμένοι ως νομοθέτες πέρα από τον Αλλάχ. Αυτοί που τους ακολουθούν, εναντιώνονται στην εντολή του Αλλάχ.

Ο Αντίη Ίμπν Χάτιμ, ένας από τους σαχάμπα, αφηγήθηκε:

«Άκουσα τον Προφήτη να απαγγέλλει το Κορανικό εδάφιο που λέει: «και πήραν τους λόγιους τους και τους μοναχούς ως κυρίους, πέρα από τον Αλλάχ. {9:31} και είπα, «Απόστολε του Αλλάχ, δεν τους λατρεύουμε, και ο Προφήτης είπε: «μήπως δεν απαγορεύουν αυτό που επέτρεψε ο Αλλάχ, και εσείς το θεωρείτε ως απαγορευμένο, και δεν επιτρέπουν αυτό που απαγόρεψε ο Αλλάχ και εσείς το θεωρείτε επιτρεπτό; , Είπα, ναι, και είπε ο Απόστολος, «αυτή είναι η λατρεία σας προς αυτούς. {Σαχίχ Σούνναν ατ Τιρμιδί νο.2471}

Όποιος δεν δικάζει σύμφωνα με τον Νόμο του Αλλάχ, και επιθυμεί (με πίστη η άρνηση) να αποδοθεί το σύστημα της διακυβέρνησης και της εξουσίας σε κάτι διαφορετικό, εκτός της αποκάλυψης του Αλλάχ, τότε αυτό λειτουργεί είτε ως ακυρωτικό πιστής, είτε ως παράβαση, είτε ως μεγάλη αμαρτία

Σε αυτό το σημείο πρέπει να δούμε κάποιες κατηγορίες ανθρώπων που δεν δικάζουν σύμφωνα με αυτά που αποκάλυψε ο Αλλάχ. Η πρώτη κατηγορία είναι οι υποκριτές:

Ο Αλλάχ λέει στη σούρα αν Νισά, εδάφια 60-65:

أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ آمَنُوا بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ يُرِيدُونَ أَن يَتَحَاكَمُوا إِلَى الطَّاغُوتِ وَقَدْ أُمِرُوا أَن يَكْفُرُوا بِهِ وَيُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَن يُضِلَّهُمْ ضَلَالًا بَعِيدًا

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَىٰ مَا أَنزَلَ اللَّهُ وَإِلَى الرَّسُولِ رَأَيْتَ الْمُنَافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنكَ صُدُودًا

فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا

أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَعِظْهُمْ وَقُل لَّهُمْ فِي أَنفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغًا

وَمَا أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُوا أَنفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا

فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّىٰ يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا

«Μήπως δεν βλέπετε εκείνους που προσποιούνται ότι πιστεύουν σ’ ό,τι αποκαλύφθηκε σε σένα και στους πριν από σένα; Επιζητούν να προσφύγουν για να δικαστούν – για τις διαφωνίες τους -στον Ταγούτ, αν και διατάχτηκαν να μην τον πιστεύουν. Ο σατανάς όμως επιθυμεί να τους αποπλανήσει όσο μπορεί μακρύτερα απ’ την Αλήθεια. Κι αν λέγεται σ’ αυτούς: Ελάτε σ’ ό,τι ο Αλλάχ έχει αποκαλύψει και στον Απεσταλμένο”, τότε θα δεις τους υποκριτές ν’ αποστρέφουν τα πρόσωπα τους από σένα επίμονα. Και πώς λοιπόν, όταν κυριευθούν από ατύχημα, που με τα ίδια τους τα χέρια το προκάλεσαν, κι έπειτα έρχονται σε σένα κι ορκίζονται στον Αλλάχ λέγοντας: “Δεν θελήσαμε τίποτ’ άλλο, παρά την καλοσύνη και το συμβιβασμό!” Είναι αυτοί που ο Αλλάχ γνωρίζει καλά ό,τι κρύβεται στην καρδιά τους, να τους αποφεύγεις, και συμβούλευε τους, και λέγε τους λόγια ικανά να φτάσουν στις ψυχές τους. Δεν στείλαμε έναν απόστολο, παρά για να υπακούσετε με την θέληση του Αλλάχ. Κι αν όμως ακόμη, όσοι αδίκησαν τον εαυτό τους, με την υποκρισία σε σένα, και ζητώντας τη συγγνώμη του Αλλάχ κι, ο Απόστολος επίσης ζήτησε τη συγγνώμη γι’ αυτούς, τότε θα βρουν ότι ο Αλλάχ είναι Πολυεπιεικής (και) Πολυευσπλαχνικός. Μα για τ’ όνομα του Κυρίου Σου! δεν θα πιστέψουν πραγματικά, αν δε σε κάνουν διαιτητή σ’ όλες τις ανάμεσα τους διαφωνίες. Κι έπειτα δεν θα βρουν καμιά δυσαρέσκεια στις ψυχές τους, σ’ ό,τι εσύ αποφασίσεις, θα παραδεχτούν υπακούοντας (τις αποφάσεις σου)»

Οι υποκριτές λοιπόν, που δεν επιθυμούν να έχουν το σύστημα δικαιοσύνης του Αλλάχ, χαρακτηρίζονται ως άτομα που θέλουν να δικαστούν σύμφωνα με τον Ταγούτ. Δηλαδή με οτιδήποτε εναντιώνεται στους Νόμους του Αλλάχ και του Προφήτη Του. Και αυτό είναι αδίκημα, διότι η εξουσία και το δικαίωμα στην νομοθεσία ανήκει μόνο στον Αλλάχ.

Όταν αυτοί οι υποκριτές, που δηλώνουν πίστη, καλούνται σε αυτό που αποκαλύφθηκε από τον Αλλάχ ως εντολή, τότε το αρνούνται. Και όταν επικαλούνται άλλες νομοθεσίες, πέρα από αυτές του Αλλάχ, και τους συμβεί κάποιο δυστύχημα η συμφορά, τότε τους βλέπεις να λένε, «εμείς θέλαμε μόνο το καλό, είχαμε καλές προθέσεις».

Ο Αλλάχ στη συνέχεια τονίζει ότι αυτά τα άτομα πρέπει να νουθετηθούν με σοφία και λόγια ειλικρινείας, με γνώση. Έπειτα να τους ξεκαθαριστεί, ότι όταν στέλνει ο Αλλάχ έναν Απόστολο, τότε αυτός ο Απόστολος πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά ως νομοθέτη. Πρέπει να τον υπακούμε και να τον ακολουθούμε διότι είναι απεσταλμένος από τον Αλλάχ. Δεν είναι σταλμένος από ανθρώπους. Και ο Αλλάχ ορκίζεται, εις το Όνομα Του και την Μεγαλοπρέπεια Του, ότι δεν υπάρχει πίστη (ιμάν) γιαυτον που δεν λογαριάζει τον Απόστολο ως νομοθέτη και δικαστή για τα θέματα του. Δεν υπάρχει Ιμάν, παρά μόνο όταν το άτομο:

1) Σε κάθε του διαφωνία επιστρέφει στον Απόστολο του Αλλάχ για να δικαστεί η να αναζητήσει ετυμηγορία

2) Η καρδιά του καλωσορίζει με αγάπη την απόφαση, όποια και αν είναι αυτή.

3) Πλήρη υποταγή στην απόφαση και αποδοχή, δίχως διαστρεβλώσεις, αλλοιώσεις και παρερμηνείες.

Η δεύτερη κατηγορία που δεν δικάζουν σύμφωνα με αυτά που αποκάλυψε ο Αλλάχ είναι οι άπιστοι, οι παραβάτες και οι ανυπάκουοι. Ο Αλλάχ λέει:

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ

«Και όποιος δεν δικάζει, με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί είναι οι άπιστοι» {Κοράνι 5:44}

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ

«Και όποιος δεν δικάζει, με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί τότε είναι οι άδικοι (και παράνομοι)» {Κοράνι 5:45}

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

«Κι όποιος δεν δικάσει με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Αλλάχ, αυτοί είναι οι ανυπάκουοι» {Κοράνι 5:47}

Τίθεται το ερώτημα: Αυτές οι περιγραφές ταιριάζουν όλες και ταυτόχρονα σε αυτόν που δεν δικάζει σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο Αλλάχ; Δηλαδή είναι ταυτόχρονα άπιστος, άδικος/παράνομος και ανυπάκουος; Γνωρίζουμε ότι κάθε άπιστος, αυτόματα είναι άδικος/παράνομος και ανυπάκουος προς τον Αλλάχ. Κανόνας όπως προκύπτει από τα εδάφια 2:254 και 9:84. Η μήπως οι περιγραφές αυτές (άπιστος, άδικος/παράνομος και ανυπάκουος), διαφέρουν (δεν ισχύουν ταυτόχρονα) και διαφέρουν ανάλογα με αυτό πους τους ώθησε να μην δικάσουν σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ; Αυτή ακριβώς είναι και η πιο ορθή θέση σύμφωνα με τους λόγιους του Ισλάμ. Δηλαδή, αυτός που δεν δικάζει με τους νόμους του Αλλάχ, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα άπιστος, μπορεί να είναι είτε άπιστος, είτε άδικος/παράνομος, είτε ανυπάκουος.

Να δούμε μερικά παραδείγματα:

Κάποιος χλευάζει την θρησκεία και δεν δικάζει σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ, η πιστεύει ότι μια άλλη νομοθεσία είναι ίση η καλύτερη από τους νόμους του Αλλάχ. Σε αυτήν την περίπτωση είναι ξεκάθαρα άπιστος και η πίστη του έχει πέσει σε ακυρωτικό.

Ένας άλλος, δεν δικάζει σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ, όμως δεν χλευάζει και πιστεύει ότι οι νόμοι του Αλλάχ είναι ανώτεροι, σε αυτήν την περίπτωση είναι ένας παραβάτης που διαπράττει μεγάλη αμαρτία, όχι άπιστος. Και το επίπεδο της παράβασης του είναι ανάλογο με την φύση των νόμων και τι πεποίθηση έχει όταν νομοθετεί.

Ένας άλλος, δεν δικάζει σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ, δεν χλευάζει, και πιστεύει στην ανωτερότητα των νόμων του Αλλάχ, παρολαυτα δικάζει με διαφορετικές νομοθεσίες εξαιτίας χρηματισμού η εξαιτίας συμφερόντων. Σε αυτήν την περίπτωση είναι ένας αμαρτωλός και ανυπάκουος.

Η θεματολογία που αφορά την θεϊκή νομοθεσία και την εφαρμογή της, σήμερα έχει γίνει αντικείμενο φίτνας (δοκιμασιών και ταραχών) για τους κυβερνήτες σε Μουσουλμανικές χώρες. Δεν επιτρέπεται να βγάζουμε αυθαίρετες ετυμηγορίες για τους κυβερνήτες λέγοντας ότι είναι άπιστοι, μόνο και μόνο επειδή δεν δικάζουν σύμφωνα με την Σαρία, διότι το θέμα δεν είναι εύκολο προς ανάλυση, ιδιαίτερα για κάποιον που παρακινείται από πολιτικές σκοπιμότητες.

Το θέμα αυτό έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης στα χέρια των τρομοκρατών Χαριτζητών, έτσι ώστε να επαναστατούν ενάντια στις νόμιμες κυβερνήσεις τους, φέρνοντας χάος και σκοτωμούς στους Μουσουλμάνους. Από την άλλη οι Ουλεμά είναι υποχρεωμένοι να διευκρινίζουν στους κυβερνήτες τις υποχρεώσεις τους, έτσι ώστε ένα δικάζουν σύμφωνα με τους νόμους του Αλλάχ.

Πηγή: Το άρθρο βασίστηκε στον επεξηγηματικό σχολιασμό του Σέηχ Μουχάμαντ Ίμπν Σάλιχ αλ Ουθαημήν, για το έργο «οι τρεις βασικές αρχές» του Σέηχ ουλ Ισλάμ Μουχάμαντ Ίμπν Άμπντουλ Ουαχάμπ. Δείτε εδώ

Άχμαντ Μ.Ελντίν

Διπλωματούχος Ισλαμικής Θεολογίας

Τζαμί «Σάλαφ ους Σάλιχ» (Αρ Ραχμάν)

IslamForGreeks.org – AhmadEldin.blog

والحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وآله وصحبه

Categories: ΙΣΛΑΜ, ΚΟΡΑΝΙ, Μουσουλμάνοι

Tags: Αποκάλυψη, Νόμος, Ταγούτ, απιστία, εκδίκαση