الحمد لله رب العالمين، وصلى الله وسلم على نبينا محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد

Διαβάζουμε στη Σούρα αλ Μπάκαρα, τον Ύψιστο να λέει

لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّائِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا ۖ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ ۗ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ

«Ευσέβεια δεν είναι να στρέφετε ανατολικά και δυτικά τα πρόσωπα σας (στη προσευχή σας) αλλά η ευσέβεια είναι εκείνου που πιστεύει στον Αλλάχ και στην Έσχατη Μέρα (Ημέρα της Κρίσης), στους αγγέλους, στο Βιβλίο (αποκαλύψεις) και στους προφήτες. Να δίνει από την περιουσία του, ενώ την αγαπάει για τους συγγενείς του, για τα ορφανά, για τους άπορους, για τους οδοιπόρους, για αυτούς που ζητάνε (για τις ανάγκες τους) και για την απελευθέρωση των σκλάβων. Είναι να εκτελεί την προσευχή να καταβάλλει τη Ζακά (υποχρεωτική ελεημοσύνη), και αυτοί που κρατούν την υπόσχεση τους (τηρούν τις συμφωνίες), τους υπομονετικούς στην φτώχεια και στις αρρώστιες (και γενικότερα στις δυσκολίες) και όταν πολεμάνε για το όνομα του Αλλάχ. Αυτοί είναι οι οπαδοί της αλήθειας και είναι θεοσεβείς» {Κοράνι 2:177}

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό εδάφιο το οποίο συνοψίζει την θρησκεία του Ισλάμ, κάνοντας αναφορά σε θέματα δόγματος, πίστεως, πράξεων και συμπεριφορών.

Ευσέβεια δεν είναι να στρέφετε ανατολικά και δυτικά τα πρόσωπα σας. Ο Ύψιστος λέει ότι η πραγματική έννοια της ευσέβειας δεν είναι η στροφή του κεφαλιού προς την κίμπλα (κατεύθυνση της προσευχής), αυτή κάθ΄αυτή σαν πράξη.

Αλλά η ευσέβεια είναι εκείνου που πιστεύει στον Αλλάχ. Η πραγματική ευσέβεια είναι η πίστη στον Αλλάχ, η πίστη ότι είναι Ένας και Μοναδικός, ο Μόνος Άξιος λατρείας. Μοναδικός στην Κυριότητα του, Μοναδικός στην λατρεία (μόνο Αυτόν λατρεύουμε) και Μοναδικός στις Ονομασίες και Ιδιότητες Του. Κανείς και τίποτα δεν του μοιάζει, επιβεβαιώνοντας τις Ονομασίες και τις Ιδιότητες με τις οποίες περιγράφει τον Εαυτό Του, δίχως αλλοίωση, διαστρέβλωση, ερμηνεία και δίχως να αποδίδουμε ανθρωπομορφικές παραστάσεις.

Και στην Έσχατη Μέρα. Πίστη στην Ημέρα της Κρίσης και σε όλα τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν μετά τον θάνατο του ανθρώπου.

Στους αγγέλους. Πίστη στους αγγέλους του Αλλάχ που τους έπλασε και τους έδωσε εντολές για διάφορα έργα και υποχρεώσεις. 

Στο Βιβλίο. Πίστη στο Βιβλίο και εδώ η λέξη «βιβλίο» (αλ Κιτάμπ) είναι μια γενική αναφορά για όλες τις αποκαλύψεις του Αλλάχ, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο τελευταίο βιβλίο (αποκάλυψη) που είναι το Κοράνι.

Στους Προφήτες. Πίστη στους Προφήτες και τους Αποστόλους του Αλλάχ, από τον Αδάμ μέχρι και τον τελευταίο Προφήτη, τον Μουχάμαντ صلى الله عليه و سلم, οπου η Σούννα του (παράδοση) πρέπει να τηρηθεί και να εφαρμοστεί μέχρι την Ημέρα της Κρίσης.

Να δίνει από την περιουσία του, ενώ την αγαπάει. Ο άνθρωπος αγαπά τον πλούτο του και τα χρήματα του (λίγα η πολλά) και καλείται από τον Ύψιστο να δίνει μέρος από αυτά για χάρη Του. Η καλύτερη μορφή χρηματικής συνεισφοράς προέρχεται από τον πιστό ο οποιος δείχνει αγάπη για τον πλούτο του. Όπως διαβάζουμε και σε σχετικό χαντίθ, όταν ρωτήθηκε ο Προφήτης «Ποια σάντακα έχει την μεγαλύτερη και καλύτερη ανταμοιβή (από τον Αλλάχ)», είπε: 

أَنْ تَصَدَّقَ وَأَنْتَ صَحِيحٌ شَحِيحٌ، تَخْشَى الْفَقْرَ وَتَأْمُلُ الْغِنَى

«Είναι η σάντακα αυτή που δίνεις όταν είσαι υγιής, φιλάργυρος,  φοβάσαι την φτώχεια και επιθυμείς να γίνεις πλούσιος» {Μπουχάρι, νο. 1419}

Για τους συγγενείς του, για τα ορφανά, για τους άπορους, για τους οδοιπόρους, για αυτούς που ζητάνε (για τις ανάγκες τους) και για την απελευθέρωση των σκλάβων. Εδώ περιγράφονται τα άτομα στα οποία ο πιστός καλείται να συνεισφέρει και να στηρίζει όσο μπορεί. Οι συγγενείς είναι προτεραιότητα για τον πιστό και αυτό εξυπηρετεί περαιτέρω και στις καλές σχέσεις και στην τήρηση των δεσμών συγγένειας. Έπειτα αναφέρονται τα ορφανά, αυτά που έχασαν τον γονιό τους (πατέρα) που τους στήριζε στον βιοπορισμό τους. Στη συνέχεια αναφέρονται οι άποροι. Άπορος είναι αυτός, που οι συνθήκες που τον περιβάλουν, τον καθιστούν φτωχό και δεν έχει δύναμη να σταθεί (οικονομικά) στα πόδια του. Έπειτα αναφέρονται οι οδοιπόροι στους οποίους εξαντλήθηκαν όλα τα απαραίτητα μέσα (χρήματα, πόροι κτλ) για το ταξίδι τους. Ο πιστός καλείται να ξοδέψει γιαυτους όσο χρειάζεται, για την ασφαλή επιστροφή τους η για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο πιστός πρέπει επίσης να μην αδιαφορεί όταν κάποιος του ζητάει βοήθεια και στήριξη για τις ανάγκες του. Και εδώ οι λόγιοι δεν αναφέρονται στην έννοια της ζητιανιάς (όπως λανθασμένα καταγράφουν ορισμένες μεταφράσεις), αλλά σε αυτούς που μπορεί να μην έχουν απαραίτητα οικονομικό πρόβλημα, αλλά έχουν αναλάβει έργα, αποστολές και χρειάζονται οικονομική στήριξη (χτίσιμο σχολείου, νοσοκομείο, τζαμιού, ντάουα, χρέος, κτλ). Το εδάφιο στη συνέχεια αναφέρεται στους σκλάβους. Θεωρείται εξαιρετική ενάρετη πράξη το να ελευθερώνεις τον σκλάβο και να τον βοηθάς να σταθεί οικονομικά στα πόδια του.   

Να εκτελεί την προσευχή να καταβάλλει τη Ζακά. Ο πιστός τηρεί την προσευχή και καταβάλλει την υποχρεωτική ζακά (ετήσια υποχρεωτική ελεημοσύνη). Η προσευχή και η ζακά είναι από τις κορυφαίες πράξεις λατρείας, όπως επίσης από τις κορυφαίες υποχρεώσεις για τον πιστό. Στο Κοράνι συχνά αυτές οι πράξεις συνοδεύονται μαζί.

Αυτοί που κρατούν την υπόσχεση/συμφωνία τους. Είναι αυτοί που τηρούν τις υποσχέσεις τους, τις συμφωνίες τους όταν συμφωνούν και τους όρκους όταν ορκίζονται. Και οι συμφωνίες δεν περιορίζονται μόνο σε αυτές που γίνονται μεταξύ ανθρώπων αλλά επίσης και στην μεγάλη συμφωνία που έχει ο πιστός με τον Κύριο του, η οποία είναι να τον λατρεύει δίχως συνεταίρους, να εκτελεί τις εντολές Του και να απομακρύνεται από τις απαγορεύσεις Του. Και ως ανταμοιβή, ο πιστός θα λάβει την αιώνια διαμονή στον παράδεισο του Υψίστου. Η συμφωνία του πιστού με τον Δημιουργό του περιλαμβάνει όλο το Ισλάμ και την τήρηση του.

Τους υπομονετικούς στην φτώχεια και στις αρρώστιες (και γενικότερα στις δυσκολίες) και όταν πολεμάνε για το όνομα του Αλλάχ. Εδώ ο Ύψιστος τονίζει το εξαιρετικό χαρακτηριστικό που πρέπει να συνοδεύει τους πιστούς στα δύσκολα, την υπομονή. Υπομονή στην φτώχεια, στις αρρώστιες στις δυσκολίες, στις συμφορές, στις τραγωδίες, στον πόνο (σωματικό η ψυχολογικό) και κυρίως υπομονή όταν αντιμετωπίζεται ο εχθρός στο πεδίο της μάχης. Η υπομονή που επιδεικνύει ο πιστός λειτουργεί υπέρ του σε όλα τα επίπεδα της ζωής του, τον δυναμώνει και τον κάνει να κερδίσει την αγάπη του Δημιουργού του.

Αυτοί είναι οι οπαδοί της αλήθειας και είναι θεοσεβείς. Αυτοί, που εφαρμόζουν τα προαναφερθέντα και υιοθετούν αυτά τα ενάρετα χαρακτηριστικά, είναι που στέκονται πάνω στην αλήθεια με τάκουα (θεοσέβεια). Και αυτό διότι απομακρύνθηκαν από το απαγορευμένο και καταπιάστηκαν με το ενάρετο και το ευλογημένο. Είτε αυτό σχετίζεται με τα λόγια τους, είτε με τις πράξεις τους, είτε με αυτό που κρύβουν, ως πίστη και ειλικρίνεια, στις καρδιές τους.

Το άρθρο βασίστηκε στα ταφασίρ των Ίμπν Καθίρ, Ασ-Σάαντι και Αλ Κούρτουμπι

Άχμαντ Μ.Ελντίν

Διπλωματούχος Ισλαμικής Θεολογίας

Τζαμί «Σάλαφ ους Σάλιχ» (Αρ Ραχμάν)

IslamForGreeks.org – AhmadEldin.blog

Categories: ΚΟΡΑΝΙ, Μουσουλμάνοι

Tags: συνοπτικά, ταφσίρ, Ισλάμ, Κοράνι, επεξήγηση, εδάφιο